"Ik wilde net zo graag een kind als zij. Alleen had het van mij nog niet nú gehoeven. Tijd zat, Ilona was maar een jaar ouder dan ik. We hadden het te gek samen, reisden veel, gingen vaak stappen met vrienden. En ik maakte carrière, ook belangrijk. Zij was daar minder mee bezig. ‘Ik ga wel minder werken, joh’, probeerde ze me te overtuigen. ‘En de kleine, die nemen we gewoon in de draagzak overal mee naartoe.’ Ze wist het zo mooi te brengen dat ik overstag ging. Vooruit, kappen met die pil en maar zien waar het schip zou stranden. Stiekem hoopte ik dat het wel even zou duren voordat ze zwanger was. Maar meteen de eerste maand was het raak."
Angsten
"Ik weet nog dat ik op een avond in de kroeg zat met een vriend. Na een stuk of zes whisky biechtte ik op dat ik het doodeng vond allemaal. Qua werk heb ik alles op de rit, ik ben erg succesvol en weet precies hoe ik alles moet aanpakken. Maar vader worden was onbekend gebied. Was ik er wel klaar voor? Die vriend, vader van een tweeling, begreep mijn angsten. Hij had ze ook gekend. ‘Maar je moet er gewoon voor gáán’, zei hij. ‘Het vaderschap is het mooiste dat er is. Echt. Let er wel op dat je er ruimte voor maakt. Niet als een sukkel aan de zijlijn staan. Dan kan alles je ontglippen."
Knalroze wolk
"Had ik zijn woorden maar beter tot me laten doordringen. Maar ik nam nog een whisky en lag de volgende dag met een vette kater in bed terwijl ik Ilona weer eens hoorde overgeven. Ik probeerde er echt wel voor haar te zijn tijdens de zwangerschap. Ik had alleen zo veel werk. En ik voelde me machteloos als zij zich niet lekker voelde. Dan dook ik maar weer in opdrachten, onder het mom van ‘al het werk dat ik nu verzet, hoef ik straks niet meer te doen, dan ben ik er helemaal voor jou en de kleine.’"
"De geboorte van Kevin was het mooiste moment uit mijn leven. En de eerste weken zaten Ilona en ik op een knalroze wolk. Daarna begon ik die gebroken nachten toch wel vermoeiend te vinden. Ik verhuisde naar zolder, om beter te kunnen pitten. Vluchtte in mijn werk om niet te veel met poepluiers bezig te hoeven zijn. Want hoewel ik dol was op mijn zoon, kon ik nog weinig met hem. Een beetje ‘prrr, prrr’ boven zijn wieg roepen is niets voor mij. Ilona begreep het. ‘Veel mannen gaan het vaderschap later pas echt leuk vinden’, zei ze. Ik zag hoe verdrietig ze keek toen ze dit zei, maar ik was blij dat ze het me niet te moeilijk maakte en ging gewoon een weekje skiën met vrienden, zoals ik elk jaar deed. En eerlijk is eerlijk, ik heb een topweek gehad. Het was prettig om even nul verantwoordelijkheden te hebben. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig. Ik miste Ilona en mijn mannetje. Dat was toch wel echt mijn plek."
Schaapachtige gedrag
"Maar toen ik weer thuis was, ging ik toch de volgende dag alweer aan het werk. Anderhalf jaar hebben we zo aangemodderd. Ik wist dat ik tekort schoot, maar greep niet in. Ik dacht dat ik het wel kon maken. Maar op een dag was Ilona weg. Met Kevin. Er lag een briefje op de keukentafel. Ze schreef dat ze niet met mij verder wilde. Ze zag in mij geen family man. Natuurlijk zou ze me het contact met onze zoon niet ontzeggen. Maar voor haar eindigde ons gezin hier. Dezelfde vriend van dat gesprek tijdens de zwangerschap ving me op. Hij jutte me op om te knokken, om niet op te geven. Maar ik voelde me zo mislukt dat ik niet meer durfde. Gedwee heb ik met alles ingestemd, een hoge alimentatie en een karige bezoekregeling ‘omdat je toch altijd zo druk bent’. Achteraf weet ik dat mijn schaapachtige gedrag Ilona alleen maar bozer heeft gemaakt, maar ik was totaal lamgeslagen."
Stikjaloers
"Nu ben ik een vader die zijn zoon eens per twee weken ziet. Hij is inmiddels vier jaar. Er is niemand van wie ik meer hou dan van hem. En onze band is goed. Als hij bij me is, doen we alleen maar leuke dingen samen. Ik heb ontdekt dat ik het best wel kan, vader zijn. Maar wat doet het me pijn als ik hem terugbreng. Naar zijn moeder en haar nieuwe vriend, die mijn zoon veel vaker ziet dan ik. Ook zij hebben een uitstekende band. Voor mijn zoon ben ik daar blij om, maar diep in mijn hart ben ik stikjaloers. Ik weet echter dat ik het aan mezelf te danken heb. Ik heb duizend kansen gehad en het helemaal zelf verkloot. Hopelijk kan ik mijn zoon ooit uitleggen hoeveel spijt ik daarvan heb."
Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock
