Eva Eikhout over vooroordelen: 'Ik ga ook gewoon uit'

Ik ga geen boek schrijven over een meisje zonder armen en benen, dacht presentatrice Eva Eikhout (28) toen ze haar vroegen voor haar verhaal. Het gaat om wie ze écht is, dat ze van festivals en fashion houdt, en niet dat ze 1 meter 14 is en een groot deel van haar armen en benen mist.

Open boek

“Ik ben een open boek en vind dat met respect voor elkaar er pas écht verbinding ontstaat", zegt Eva in de nieuwste Grazia. "Je mag me in principe alles vragen, het hangt er alleen wel vanaf hoe. Dus als ik in jouw koffiezaakje de rekening vraag, en je mij uit het niets vraagt hoe ik naar de wc ga, dan denk ik: waarom? Dit is me serieus overkomen, en ik laat het uitgebreid in Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen terugkomen", vertelt ze. "Inmiddels ben ik die vragen wel gewend en in principe word ik nooit boos, want de meeste mensen bedoelen het niet vervelend. Sinds bekend is dat ik met een boek kom, krijg ik bijvoorbeeld vaak de vraag: hoe? Gewoon op mijn laptop met een normaal toetsenbord. Ook om mijn telefoon te bedienen gebruik ik – naast spraakbesturing – mijn armen, neus en kin. Iets waar Frans Bauer, een gouden vent, me een keer mee complimenteerde. Een pure man die me, net als mijn familie en vrienden, gewoon ziet zoals ik ben. Gewoon als Eva.”

Oplossingsgericht denken

“Ik heb zorgverleners in dienst die ik betaal via een persoonsgebonden budget. Meiden van mijn eigen leeftijd die ik zelf heb aangenomen en me ’s ochtends te helpen met mijn persoonlijke verzorging, zoals douchen en aankleden en huishoudelijke taken zoals schoonmaken en eten koken", deelt Eva. "Dat ik dit niet zelf kan, is soms jammer. Wat ik véél kwalijker vind, is dat ik volgens de wetgeving geen tijd krijg zodat mijn zorgverleners ook mijn haar en make-up kunnen doen, want dat heb je ‘volgens de regels’ niet nodig om te overleven. Gelukkig heeft mijn vader een elastieken bandje met een leren lapje met gleufje erin gemaakt voor bestek, make-upkwasten, mascara en eyeliner", vertelt de presentatrice. "Dat oplossingsgerichte denken heb ik echt met de paplepel, aan dat elastieken bandje, meegekregen. Mijn ouders dachten: Eva is perfect zoals ze is. Bovendien is ze niet gek, dus als we krukjes door het huis zetten, een touwtje aan de deurklink maken en die bandjes voor bestek, dan is ze bijna niet beperkt. Daardoor heb ik geleerd dat het soms ook aan jezelf is om de beperking weg te halen", stelt ze. "Ook hebben mijn zussen en ik geleerd blij te zijn voor elkaar. Wat heb ik eraan om hun te misgunnen dat zij wel kunnen fietsen? Dat verandert mijn situatie niet.”

Vooroordelen

“Ik ga ook gewoon uit, naar de kroeg en naar festivals", gaat Eva verder. "Ik gebruik drugs en drink alcohol, uit een glas dat ik tussen mijn armen klem. Sinds een paar jaar ga ik zelfs stappen met mijn elektrische rolstoel en ik vier ook carnaval. Dat wilde ik vroeger niet, omdat ik een hekel had aan dat lompe gevaarte. Tot ik merkte dat het mensen juist op een leuke manier aantrekt en dat mijn vrienden het alleen maar fijn vinden: wie wil er nou geen mobiele kapstok?" Toch krijgt Eva ook veel te maken met vooroordelen. "Door mijn rolstoel denken mensen vaak dat ik niet kan lopen. Een ander vooroordeel is dat ze denken dat ik geen auto kan rijden. In mijn aangepaste auto met joystick kan dat dus mooi wel. Verder heb ik ook gewoon verkering en sex. De meest gestelde vraag als ik over mijn vriend Joost vertel: ‘Heeft hij ook iets?’ Uh nee. (...) Het werkt ook zo goed tussen ons, omdat we super gelijkwaardig zijn, alles tegen elkaar kunnen zeggen en veel met elkaar lachen.”

Het volledige interview met Eva Eikhout lees je in de nieuwste Grazia. Nu in de winkel! 

Tekst: Kim Buitenhuis | Fotografie: Carmen Kemmink