Dionne werd overvallen: ‘Stijf van angst opende ik de kassalade’

Even twee uurtjes bijspringen, dat is wat Dionne (33) dacht toen ze vier jaar geleden haar dienst bij een tankstation begon. Vlak voor sluitingstijd stond ze echter oog in oog met een overvaller. "De politie heeft hem nooit kunnen vinden."

Invallen bij de pomp

Dionne: “Het begon als een heel normale vrijdag. Ik haalde mijn dochter na school op en bracht haar naar mijn moeder, zodat zij even op haar kon passen. Dat deden we wel vaker als ik moest werken. Die middag maakten we met z’n drieën nog wat gekke foto’s en daarna vertrok ik naar mijn werk. Ik hoefde maar twee uurtjes te draaien, van 17.00 tot 19.00 uur. In principe werkte ik alleen in het weekend, zo’n twee jaar al, maar soms viel ik ook doordeweeks in. Zo ook die vrijdag, ik wisselde een collega af die eerder weg moest. Omdat de pomp om 19.00 uur dicht ging, sloot ik in mijn eentje af. Dat was ik gewend en ik voelde me nooit echt onveilig. Het tankstation stond midden op een industrieterrein en leek soms net een buurthuis. Veel bouwvakkers en werknemers van bijgelegen bedrijven kwamen bij mij een broodje halen. De meeste mensen kende ik van gezicht. En als er iets was, dan schoten de mannen van het badkamerbedrijf aan de overkant mij direct te hulp."

"Zoals die ene keer toen ik een boze klant had, omdat hij zijn pinpas was vergeten. De man wilde eerst tanken en daarna naar huis om zijn pinpas te halen, maar dat kon ik niet toestaan. Iets waar de klant het niet mee eens was, waarna hij hard tegen me begon te schreeuwen. Voordat ik het wist, bemoeiden de mannen van de badkamerwinkel zich ermee. Ze hadden het lawaai gehoord en stuurden de man weg. Dankzij hen liep het niet verder uit de hand. Helaas konden zij niet voorkomen dat er maanden later alsnog iets veel ergers gebeurde..."

Slagersmes

"Op die bewuste avond had ik net mijn laatste klant geholpen toen ik zag dat het bijna sluitingstijd was. Mooi, dacht ik, dan kon ik alvast beginnen met afsluiten. Met mijn rug naar de deur liet ik het sigarettenluik achter de kassa zakken, maar opeens hoorde ik de automatische deuren opengaan. Shit, zei ik tegen mezelf, nu moet het luik weer open. Nadat ik me had omgedraaid, zag ik dat een man van mijn lengte – en waarschijnlijk ook mijn leeftijd – snel op me af kwam lopen. Of beter gezegd: het was een soort haastig gehuppel. Alsof hij zelf niet zo goed wist of hij moest lopen of rennen."

"De man droeg een zwarte jas en had een capuchon op. Ook had hij handschoenen aan en een sjaal voor zijn gezicht. In zijn hand had hij een groot slagersmes vast. Ik schrok me dood. Ik deed een poging om met mijn hand onder de kassa op de alarmknop te drukken, maar helaas zat ik ernaast. De overvaller zag het en schreeuwde: ‘Niet op de knop drukken!’ Omdat we geen beveiligd glas voor de kassa hadden, stond hij binnen een paar seconden naast me. ‘Doe die kassa open!’ schreeuwde hij opnieuw. Ondertussen richtte hij het mes op mijn borst. Met een bonzend hart probeerde ik het te bevatten. Is dit echt, dacht ik. Werd ik overvallen?"

Stijf van angst

“Met zijn bruine ogen keek de overvaller me ongeduldig aan. Aan zijn blik kon ik zien dat het menens was. Stijf van angst opende ik de kassalade. Ondertussen dacht ik aan mijn baas. Hij drukte me altijd op het hart om bij een overval niet de held te spelen. ‘Als je overvallen wordt, geef dan alles wat je hebt en denk aan je veiligheid’, zei hij regelmatig. Op een rare, kalme toon zei ik daarom tegen de overvaller dat hij alles moest pakken. En dat hij me daarna met rust moest laten. Hij gooide het mes op de balie en graaide in de lade. Ik stond nog steeds naast hem, maar ik kon me niet bewegen. Huilen of gillen lukte ook niet..."

Verder lezen? Het hele verhaal van Dionne vind je in de nieuwste Grazia, nu in de winkel! 

Tekst: Renée Brouwer | Beeld: Adobe Stock