Kylie heeft een kutziekte: ‘Ergens voelde ik dat er iets niet goed zat’

Geen enkele vagina is hetzelfde. Net als de klachten die je down under kunt hebben. In Grazia delen drie vrouwen welke zeldzame vaginale aandoening ze hebben, om het taboe daarover te doorbreken. Kylie (32) heeft het MRKH-syndroom. Dit is een aangeboren aandoening waarbij je geen baarmoeder en vagina hebt.

Geen menstruatie

“Op mijn zestiende menstrueerde ik nog steeds niet. Mijn moeder wilde graag met mij naar de huisarts, maar dat wilde ik niet. Ergens voelde ik namelijk dat er iets niet goed zat. Al mijn vriendinnen waren allang ongesteld, maar ik nog niet. Dan moest er wel iets zijn, toch? Ik vond het moeilijk om erover te praten en ik dacht: zolang ik er niks over zeg, dan is er ook niets aan de hand. Dat ging een tijdje goed, totdat ik op mijn achttiende alsnog met mijn moeder naar de huisarts ging voor iets anders. Tussen neus en lippen door zei mijn moeder dat ik ook nog steeds niet ongesteld was geworden. Mijn dokter schreef daarom de pil voor, zodat ik kunstmatig een menstruatie kon opwekken, maar dat gebeurde niet.”

Alleen zoenen

“Teruggaan naar de huisarts, wilde ik niet. Ik stak liever mijn kop in het zand en had geen zin in onderzoeken. Sex had ik nog nooit gehad. Ik was bang dat ik ook nooit een vriend zou krijgen als ik eenmaal wist wat er precies met mij aan de hand was. Tijdens uitgaan zoende ik soms wel met jongens, maar zodra ik merkte dat ze meer wilden, kapte ik het meteen weer af. Ik had daar nog helemaal geen behoefte aan. Dat veranderde toen ik op mijn 21e een relatie kreeg. We waren aan het experimenteren, maar penetratie lukte niet. Zelf had ik toen wel een vermoeden. Op mijn negentiende had ik uit nieuwsgierigheid eens geprobeerd om een tampon in te brengen, maar ik merkte toen al dat die niet verder kwam dan een paar centimeter. Daar heb ik destijds verder niets mee gedaan, omdat ik bang was wat er uit de onderzoeken zou komen. Maar ergens dacht ik wel dat ik misschien een afwijking had. Ik schrok dan ook niet toen de eerste keer sex niet lukte. Tegen mijn vriend zei ik er alleen niks over."

"Ik gaf aan dat ik nog maagd was en dat ik het rustig aan wilde doen. Dat vond hij geen probleem en het gaf mij tijd om alsnog de medische molen in te gaan. Uiteindelijk stelde een gynaecoloog de diagnose: ik had het MRKH-syndroom. Dit is een aangeboren aandoening waarbij je geen baarmoeder en vagina hebt, maar de rest van je geslachtsdelen wel. Vaak heb je alleen een klein kuiltje op de plek waar je vaginale opening zou moeten zijn. Voor mij was dit een bevestiging van iets wat ik al vermoedde. Ik was dus niet in shock en voelde me er ook niet minder vrouw door. Wel was ik bang om dit aan mijn toenmalige vriend te vertellen. Sex was niet vanzelfsprekend voor mij, dus wat als hij het daardoor zou uitmaken? Gelukkig reageerde hij heel begripvol. Hij vond me leuk om wie ik was, niet omdat hij alleen maar sex met mij wilde.”

Volwaardig

“Omdat ik graag met mijn vriend wilde vrijen, besloot ik voor dilatatie te gaan. Dit is een methode waarbij je met behulp van kunststoffen buisjes en glijmiddel met verdoving druk uitoefent op de plek waar de vaginale opening moet zijn. Heel voorzichtig druk je dan zelf met de buisjes tegen de huid waardoor je na een tijdje steeds dieper kunt gaan, totdat je een volwaardige opening van dertien centimeter diep hebt. Door de verdoving doet dit geen pijn, maar het geeft vaak wel een beetje spanning. Nadat ik dit elke dag twintig minuten deed, had ik na drie maanden een mooie opening. Hierdoor was vrijen geen probleem meer. Volgens mijn vriend voelde het helemaal niet anders en bij mij deed het ook geen pijn. Dat we een aantal jaar daarna uit elkaar gingen, had trouwens niks met het MRKH-syndroom te maken. We pasten gewoon niet meer bij elkaar.”

Geen kinderwens

“Inmiddels ben ik happy single en sta ik open voor een nieuwe relatie. Doordat ik geen baarmoeder heb, kan ik zelf geen kinderen krijgen. Ik heb overigens wel eileiders en een eisprong (de eitjes die vrijkomen, worden door mijn lichaam vanzelf weer afgebroken), dus een draagmoeder zou een optie kunnen. Maar ik heb nooit een kinderwens gehad, dus ik denk altijd: ik kan het maar beter hebben dan iemand die wel kinderen wil. Het is soms alleen een beetje aftasten wanneer ik het vertel als ik met iemand aan het daten ben. Meestal komt de wens voor wel of geen kinderen vanzelf aan bod. En dan vertel ik eerlijk hoe het zit en hoe ik erin sta.”

Meer informatie over het MRKH-syndroom? Kijk op www.stichtingmrkh.nl.

Tekst: Renée Brouwer | Beeld: Martijn Senders @ studiomartijnsenders