Een op de zeven vrouwen in Nederland krijgt borstkanker. Twintig procent hiervan is jonger dan vijftig jaar. In de nieuwste Grazia vertellen drie jonge vrouwen hun verhaal, onder wie Meta (35).
Dezelfde dag nog
“Eigenlijk voelde ik het al op mijn 29e. Het was een hard stukje weefsel in mijn rechterborst. De huisarts voelde het ook, maar twijfelde of het iets was. Mede omdat er geen borstkanker in mijn familie voorkwam en ik heel sportief was. Voor mijn eigen gemoedsrust stuurde hij me door voor een mammografie in het ziekenhuis. Daar kwam niks uit, maar toen ik twee jaar later een nieuw, hard bultje bij mijn tepel voelde, klopte ik opnieuw bij de huisarts aan. Dit keer dacht hij aan een cyste of een ontstoken haarvat. Toch verwees ze me door voor een nieuwe mammografie. De dag daarna kreeg ik telefonisch de uitslag. Ik zat op mijn werk en de arts aan de lijn stak meteen van wal. Zo zei ze dat ik borstkanker had en dat het heel ernstig was. Dezelfde dag nog zat ik in haar spreekkamer.”
Linda Hakeboom over erfelijkheid kanker binnen familie: ‘Ik wist van niks’
Ga ik dood?
“Om te bepalen waar de kanker zat, moest er eerst een MRI-scan worden gemaakt. Ook deze uitslag kreeg ik snel en mijn borst bleek vol kanker te zitten. Mijn arts zei er direct bij dat mijn borst geamputeerd moest worden en dat ik waarschijnlijk geen kinderen meer kon krijgen door de chemotherapie. Wat wilde ik dus liever: eitjes invriezen of embryo’s? Opeens raakte ik in paniek. Amputatie, chemo’s, eitjes invriezen..? Het ging me veel te snel. Ik was blijven hangen bij het nieuws dat ik borstkanker had, maar plotseling dacht ik: ga ik dood? Mijn arts reageerde heel zakelijk op deze vraag: ‘Met alles wat we gaan doen, hopen we je zo lang mogelijk in leven te houden’.”
Eitjes invriezen
“Thuis besprak ik de opties met mijn vriend. Omdat hij in het buitenland woonde, hadden we een langeafstand relatie, maar toevallig was hij in die periode bij mij. Net als ik was hij in shock. We hadden het ook nog nooit over kinderen gehad, maar wilden wel graag gaan samenwonen. Opeens moesten we ons bezighouden met eitjes invriezen of embryo’s. Ik zei dat ik het begreep als hij gillend zou wegrennen, maar daar wilde hij niks van weten. Hij was er voor me, no matter what.”
“Omdat ik me niet prettig voelde bij de manier van communiceren van mijn arts, vroeg ik een second opinion aan bij een gespecialiseerd ziekenhuis. Daar kreeg ik dezelfde diagnose, maar de communicatie was een stuk aangenamer. In de tussentijd was ik in het eerste ziekenhuis al begonnen met een ivf-traject van drie weken. Hierbij werden een aantal eitjes van mij ingevroren, voor het geval de chemotherapie inderdaad schadelijk zou zijn voor mijn vruchtbaarheid. Doordat er op de MRI-scan niet duidelijk te zien was hoeveel tumoren er precies in mijn borst zaten, werd er in het nieuwe ziekenhuis eerst een amputatie gedaan. Daarna kreeg ik zestien chemokuren.”
Goed nieuws
“Op mijn verzoek werd zes maanden na de borstamputatie ook mijn linkerborst verwijderd. Ik ben erg nuchter, dus echt moeilijk vond ik dat niet. Liever geen natuurlijke borsten dan er helemaal niet meer zijn, dacht ik. En bovendien: met een reconstructie kon dat eerste ook weer worden ‘opgelost’.”
“De siliconen die ik nu heb, zijn zacht en natuurlijk, ik ben eraan gewend geraakt. Toch waren de afgelopen jaren ongelofelijk zwaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn vriend. Vanaf het moment dat ik ziek was, bleef hij bij mij in Nederland en dat heeft onze relatie ontzettend versterkt. Dat ik deze zomer na chemo- én hormoontherapie voor het eerst weer ongesteld werd, was een fijne bevestiging. Het betekent dat ik in de toekomst hopelijk op een natuurlijk manier een kind kan krijgen en daar ben ik heel blij mee.”
Tekst: Renée Brouwer | Beeld: iStock
