“Ik blijf maar janken om Cho die begonnen is met een ghosting-offensief. Wat een laffe hond. Bijna vier maanden waren we samen. We maakten plannen en vreeën als beesten. Ik gaf écht om die man. En nu blijkt Cho in een andere stad te wonen en het appartement van zijn broer te hebben gebruikt als tijdelijk liefdesnest. Hij heeft me bedrogen.”
“De pijn die ik voel, snijdt door me heen. Het lijkt haast erger dan het verdriet dat ik had om Mark met wie ik na zeven jaar brak. Als ik ’s ochtends wakker word, kijk ik naar de streepjes licht die door de gordijnen mijn kamer binnendringen. Voor ik aan iets anders kan denken, schiet de pijn weer door mijn lijf.”
“Langzaam dringt het dan weer tot me door. Twee keer bedrogen. En allebei de keren zag ik het niet aankomen. Maakt dat mij een naïef schaap? Of zijn mannen vreselijk egocentrisch en gemeen? Ik weet wel dat ik even he-le-maal klaar ben met kerels.”
[ont-quote align=”center” caption=”Mare”]”Langzaam dringt het dan weer tot me door. Twee keer bedrogen. En allebei de keren zag ik het niet aankomen”[/ont-quote]
“Joehoe? Bent u nog op planeet aarde?” Mats buigt zich over me heen met een vreselijk duur designerkommetje vol ambachtelijk schepijs. Mijn broer is zo iemand die naar de Groentejuwelier en Chateau de Kaezerie gaat. Laatst kocht hij een e-bike bij De Pedalenridder. Hij houdt van kleinschalig, lokaal en duurzaam spul, en blijkbaar heeft hij geld genoeg.”
“Ik neem het ijs aan en lik voorzichtig mijn lepel af. “Roomboterbabbelaar-karamel-smaak.” Mats lacht. “IJs is nu heel goed voor jou. Het bevriest liefdesverdrietcellen en voert ze dan af.” Ik grimas beleefd terug en kom overeind in de tuinstoel zodat ik kan eten zonder knoeien. Mats aait me over mijn haar en daar zijn de eerste tranen alweer. Ik schaam me dood. Ik lijk wel veertien. Wat stelde Cho nu voor? Waarom ben ik zo van slag?”
[ont-quote align=”center” caption=”Mare”]”Wat stelde Cho nu voor? Waarom ben ik zo van slag?”[/ont-quote]
“Harm komt bij ons zitten met drie glazen en een fles wijn in een koeler. Zonder woorden te verspillen, schenkt hij in en als ik mijn ijs heb weg gelepeld proosten we samen. “Op de liefde, zeggen mijn broer en zijn lover verliefd tegen elkaar, hun armen gekruist in elkaar gehaakt. Ik proost mee maar drink in twee slokken mijn glas leeg. Dat zal ze leren met hun jaloersmakende gedrag.”
“Weet je wat jij moet doen?” vraagt mijn vriendin Jiska als ik een paar dagen later lusteloos aan haar tafel zit. We hebben samen koude schotel gemaakt en ze schept met een knijptang bolletjes op een bord dat belegd is met sla. “Je moet in control blijven. Laat de kerels zien dat er met jou niet te spotten valt.” “De vrouw van staal”, mompel ik. Jiska spant haar spierballen. Een klodder aardappelprut valt op haar laminaat. “Precies!”
“Ineens ben ik er klaar mee. Ik heb geen mannen nodig. Ik ben sterker dan dat”
“Kun je me ook vertellen hoe ik dat doe?” Ik sta op, pak het vaatdoekje en veeg de vloer schoon. Jiska opent een blik perziken en haalt haar schouders op. “Doe gewoon waar jij zin in hebt. Kijk naar mij! Ik heb het toch ook heerlijk in mijn eentje?” Ze spreidt haar armen en wijst naar haar flat. De balkondeur staat open en op het grasveld beneden spelen kinderen. De geur van de nazomer.”
“Wil je binnen of buiten eten?” Ik knik naar de kleine loungeset op haar balkon en snijd een tomaat in partjes. Voor ik klaar ben, voel ik alweer iets warms over mijn wangen biggelen. Ik schuifel naar Jiska en druk mezelf onhandig in haar armen. “Ik wil gewoon gelukkig zijn.” Het komt er jammerend uit en als ik het zeg, voel ik hoe belachelijk ik klink. Ineens ben ik er klaar mee. “Laten we lekker eten en dan een terrasje doen. Aperol in de avondzon.” Ik trek me terug uit onze omhelzing en voel hoe een innerlijke kracht oplaadt. Ik heb geen mannen nodig. Ik ben sterker dan dat. Ik ben Mare. Supergirl! Vanaf nu is het klaar met dat gejammer.”
Beeld: iStock, Pexels
