Carol's blog: Starstruck!

Na een paar jaar Amerika lijkt mijn bucket list alleen maar langer te worden. Het is alsof er elke maand weer een stukje land of bezienswaardigheid bijkomt. En dan tel ik het lijstje met celebs, die ik ooit nog tegen het lijf hoop te lopen niet eens mee.

Het is best gek, hoe je houding ten opzichte van beroemdheden hier ineens andere vormen aanneemt. In Amsterdam kwam ik ze dagelijks tegen, de Nederlandse sterren; in de Albert Heijn, op het schoolplein, met een paars hoofd tegenover me tijdens Spinning of stiekem zoenend, onder mijn raam in dat hofje in de Jordaan, met een vrouw die volgens mijn gegevens niet als de wettige echtgenote geregistreerd stond. Ze waren overal, maar als Amsterdammer kende je de gedragscode tijdens zo’n BN’er-momentje. Deze gedragscode was als volgt: Doorlopen. Eén keer ging ik de mist in, bij een niet nader te noemen, inmiddels gevallen soapster. Iets te enthousiast ‘vloog’ mijn hand de lucht in, alsof ik hem al jaren kende. Toen ik doorhad dat het geen oude kennis was, wilde ik het liefst wegduiken in een bosje, maar die heb je bijna nergens in de Jordaan. Ik heb die vernedering toen maar gelaten over me heen laten komen.

Hier is het dus anders. Ik ben volledig starstruck als ik een ster tegenkom. Ja, zelfs die uit soaps. Toen ik Roger Howarth (Paul Ryan uit ATWT) voorbij zag fietsen, stond ik bijna te stuiteren van enthousiasme. Mijn man had toen hetzelfde gevoel als ik die dag met die uitgesprankelde ster… Of die ene keer dat ik Agim Kaba (Aaron Snyder, ook al ATWT) glazen zag poetsen in River Café. Hier had mijn man datzelfde gevoel, maar dat kwam dit keer pas nádat we een praatje met Agim hadden gemaakt en ik hem verteld had wie deze vriendelijke, jonge man werkelijk was… Maar goed, mijn encounters met celebs zijn gelukkig niet alleen bij deze hoogstandjes in acteerland gebleven (voordat je nu denkt dat ik een heel sneu type ben). Ik zou die sterren-afvinkslijst ook flink kunnen aanvullen door de rest van mijn tijd te slijten met het posten voor een aantal woningen van of scholen van. Na al die jaren weet ik immers heel wat A-list members zo te vinden hier op Manhattan. Of ik zou een keer naar Minneapolis kunnen gaan, naar de garage sale van Prince, waar His Royal Badness himself dan op een plastic klapstoeltje tussen zijn oude meuk plaatsneemt om zijn oude hemelbed persoonlijk aan de man te brengen. Maar voor je het weet, siert jouw hoofd de voorpagina van de New York Post als stalker van.

Eén ‘ontmoeting’ zal me altijd bij blijven. Die zondagmiddag, toen hij daar stond met twee van zijn kinderen, die hem het hemd van het lijf vroegen. Elke vraag beantwoordde hij met evenveel geduld. Ik denk nu elke dag aan die kinderen. En dan hoop ik zo vurig dat dit soort momenten met hem heel talrijk waren. Dat moment waarop ik starstruck was door Philip Seymour Hoffman!