Er zijn van die dingen die je óf leuk vindt óf vreselijk. Een middenweg lijkt er niet te zijn. Leggings onder een jurk bijvoorbeeld. Gerard Joling. Carnaval. Oh Oh Cherso (of welke Oh Oh plaats dan ook). De boeken van Kluun. Uggs. Winkelen. De New Kids. Patty Brard. Birckenstocks. Karaoke. Wintersport. Wie kiest Tatjana. Of eh:
Dezelfde kleren dragen als je dochter dus. Ik weet dat er mensen zijn die daar echt allergisch voor zijn. Die niet snappen waarom je je dochter dat aan zou willen doen (figuurlijk, maar ook letterlijk in dit geval). Die vinden dat je je eigen kledingsmaak niet aan je kind mag opdringen. Of, vanuit het andere perspectief bezien, dat je er niet bij moet willen lopen als een drie-jarige.
Ik hoor dus bij het andere kamp. Bij de vrouwen die het stiekem heel leuk vinden dat hun dochter net als mama wil zijn. En die daar dan, een stuk minder stiekem, naar handelen door een volwassene en mini-versie van dezelfde jurk te kopen. En een groot en klein vest in dezelfde print. Zodat hun dochter ’s ochtends door hun kledingkast gaat en bij elk onbekend kledingstuk uitroept “Die heb ik nog niet!”
Goed.
Tot zover mijn “je vindt het leuk of je vindt het vreselijk” – bekentenis. Hebben jullie er ook een?
