Wendy van Dijk (48) maakt het ene na het andere programma voor SBS6 sinds haar transfer. Haar mini-me, dochter Lizzy, denkt daar het hare van. “Het liefste wat Lizzy wil, is dat ik altijd thuis ben.”
Stom werk
Waar de 48-jarige in de televisiewereld een graag geziene presentatrice is, vindt haar negenjarige dochter het werk van haar moeder maar niks.
"Lizzy was tweeënhalf toen ze naar me toekwam: ‘Ik vind jouw werk stom en ik mis je.’ Zij gooit dat soort dingen er bám, uit, en ze blijft er ook op hameren. Met wat voor uitleg ik ook kwam – er zijn zo veel mama’s en papa’s die werken, wij kunnen lekker lang weg met de zomer – het interesseerde haar allemaal niet", vertelt Wendy.
Lees ook: Wendy van Dijk en Nicolette van Dam hebben boek geschreven
X Factor
De presentatrice besloot, ondanks haar liefde voor het vak, toch te luisteren naar haar dochter.
"Op een gegeven moment heb ik bij Erland aangegeven: ik moet hier iets mee doen, want ik krijg er spijt van als ik niet naar haar luister. Er zat weer een nieuwe seizoen X Factor aan te komen, maar dat heb ik bewust laten schieten. Ik heb een paar maanden afstand genomen om één op één met Lizzy te zijn. We zijn ook samen op vakantie gegaan naar Sri Lanka. Ze vraagt nog steeds weleens wanneer we weer zoiets gaan doen. Ze is het dus nooit vergeten, hoe jong ze ook was.”
Liefde voor het vak
Toch lijkt Wendy met haar transfer naar Talpa drukker dan ooit en dat zint Lizzy dan ook niet helemaal.
“Het liefste wat Lizzy wil, is dat ik altijd thuis ben. Nou ja, oppert ze dan, ik mag wel werken, maar ergens tussen tien en drie als zij op school zit. Toevallig heb ik gisteren nog een gesprek met haar gehad. Ik heb haar uitgelegd dat ik het ook leúk vind om te werken. Ze zegt vaak: ‘Nu moét je weer werken.’ Nee, ik wíl werken. Het maakt me gelukkig en, dat leg ik haar dan ook aan uit, ik wil voor mezelf kunnen zorgen en niet afhankelijk zijn. Dat neemt niet weg dat ik rekening blijf houden met Lizzy’s gevoelens. Ik zorg ervoor dat er genoeg tijd voor haar overblijft", aldus Wendy.
Tekst: Anette de Vries | Beeld: BSR
