Van choco-ei tot elleboog-ei

We hadden téveel chocolade-eieren gekregen.

Die zouden nóóit opgaan. “Zullen we er een chocoladecake van bakken?” vroeg ik

“Ja! Dat is leuk!” zei Annabel.“Mogen wij dan helpen?” vroeg Lizzy?

Niet veel later waren alle eieren in kleine stukjes gebroken en stond alles klaar. De kinderen roerden, staand op een houten bankje, de chocostukjes door het beslag. Ik stelde ondertussen de oven in. Toen alles klaar was, wilde Lizzy van het bankje afstappen.

Maar ze stapte mis.Of het bankje schoof weg.Of ze zwikte door haar enkel.

In elk geval, ze viel en landde precies op het puntje van haar elleboog. Auw, Auw, Auw²! Tien minuten later krijste ze nog steeds als een mager speenvarken. Ze kon haar arm niet (meer) bewegen. Wat nu?

De receptioniste wierp één blik op de huilende Lizzy en zei: “Eerste hulp. Rechtsaf, de gang door en dan links.” Tien minuten later zaten we in de röntgenkamer.

“Wat is er gebeurd,” vroeg de verpleegkundige. “Ik ben geva-ha-hallen,” snikte Lizzy. “Ik maakte een pa-ha-haascake.”

De foto’s (het tweede setje dit jaar!) wezen uit dat er niets gebroken of gescheurd was. De elleboog was inmiddels flink gezwollen en had alle kleuren van de regenboog. Hij kreeg het predikaat ‘gekneusd’.

De arts die het drukverband zou aanleggen was onder de indruk.“Zo,” zei ze, terwijl ze Lizzy’s elleboog bekeek. “Dat is een flink euh… ei.”Lizzy wist niet of ze moest lachen of huilen.

“Sterker nog Lizzy,” ging de arts verder. “Dat is het gróótste paasei dat ik dit weekend heb gezien!”

Het werd lachen.