Paul heeft iets met Rusland.
Vanwege zijn werk maar zeker ook privé. Zo heeft hij niet alleen een aantal vooraanstaande steden bezocht, maar ook De Hermitage en (delen van) het binnenland. Inmiddels heeft hij een doorlopend visum, een Russische vertegenwoordiger (lees: Bruder) én een echte oesjanka (bontmuts).
Russen zijn vriendelijke en toegankelijke mensen maar het Russisch is een lastige taal. En aangezien Paul tijdens zijn eerste bezoek – ongeveer een jaar geleden – niet veel verder kwam dan het bekende Nazdrovje besloot hij om een talencursus te gaan volgen. (Je kunt tenslotte tijdens de onderhandelingen met je Russische partners niet Nazdrovje blíjven roepen, hoe leuk de Russen dat ook vinden.) En dus werd er op een dag een groot pakket met daarin twee dikke mappen en een (nogal vage) CD bezorgd.
Nu weet ik niet wat verstoffen in het Russisch is, of ‘uitstelgedrag’, maar nadat Paul het Cyrillisch alfabet had bestudeerd, Amsterdam had vertaald en samen met Liz het eerste hoofdstuk van de CD had beluisterd, was het opvallend stil aan het Russische front. De cursusboeken begonnen in de weg te liggen en belandden uiteindelijk naast ons bed zodat Paul elke avond een paar woordjes kon leren.
Nou moet je weten dat mijn man meestal zijn ogen niet eens lang genoeg kan openhouden om het licht in de slaapkamer uit te doen, dus ik had niet bepaald de illusie dat hij op korte termijn gedichten van Poesjkin in bed zou gaan voordragen (hoe romantisch en A fish called Wanda dat ook zou zijn). En inderdaad, de boeken bleven liggen waar ze lagen – naast of onder het bed – en werden alleen van hun plek gehaald als er moest worden schoongemaakt.
Gisterochtend was ik het zat. Ik had de slaapkamer opgeruimd, mijn teen gestoten aan één van die lompe cursusmappen en besloten dat de handel naar zolder moest. Ik voegde woord bij daad en toen ik Paul daar ’s avonds van op de hoogte stelde zei hij heel verontwaardigd: Wat stom! Ik ga binnenkort toch echt met die cursus beginnen hoor! Ik heb hem vriendelijk toegeknikt (precies zoals een Rus zou doen, die zijn namelijk heel beleefd heb ik ergens gelezen, maar trekken vervolgens hun eigen plan) en gezegd dat ik ze dan binnenkort wel weer naar beneden zou halen.
Zoals een Russich gezegde luidt: De wolf is geen herder, de geit is geen tuinder.
En mijn man kan beter gewoon een goede tolk zoeken.
