Als kind was ik dol op tekenen. Als iemand vroeg wat ik graag deed, dan zei ik tekenen. Ook buiten spelen, poppenschool doen, met Lego en Playmobil spelen en schrijven deed ik graag, maar tekenen was wel een van mijn meest favoriete tijdsbestedingen.
Bo tekent ook. Nog niet zo veel als ik altijd deed, maar ze is dan ook pas drie. En Jippe? Die doet ook steeds vaker mee. Ik plak zijn blaadje dan met plakband aan zijn kinderstoel vast, geef hem een paar potloden en krassen maar. (Potloden opeten en ze van de kinderstoel op de grond mikken is daarbij natuurlijk het allerleukst).
Bij Bo was het tot voor kort ook nog steeds krassen geblazen. Zelfs kleurplaten inkleuren betekende vooral figuurtjes doorkrassen (of moet ik inkrassen zeggen?)
Maar een half jaar geleden begon ze ineens figuren te tekenen. Of beter gezegd, krokodillen. Want als er iets getekend werd, dan was het wel een krokodil.
Goed, laten we eerlijk zijn, je moet er vaak wel uitleg bij krijgen, maar ik moet toch toegeven, dan zie je het er ook echt wel in. Neem nou deze.
Hoezo koppoters? Deze hebben ook een kop en een staart. 😉
Inmiddels is Bo drie en ook al tekenen andere kinderen van drie al wel eens een koppoter (dat woord ken ik ook pas een paar maanden), Bo doet het nog niet. Die krast gewoon graag. Heerlijk, niets lekkerders dan dat.
En abstract is ook kunst, toch?
Deze maakte ze toen ze 2 was. Ik vind het oprecht mooi
En toch, sinds een week of wat probeert ze ook weer echt íets te tekenen. Iets specifieks.
Nu is ze in de streepjesfase. Qua kleertjes had ze die al (ik wil streepjes aan!) en nu dus op papier.
Ze begon er zelf ineens mee en deze mama was helemaal verrast. Allemaal mooie gekleurde streepjes onder elkaar.
Leuk toch?
© Foto’s: Denise Miltenburg
Van krasse krassen naar lieve lijntjes
