Kanker is niet grappig.
In feite zijn er natuurlijk een heleboel ziektes die niet grappig zijn, maar kanker staat bij mij bovenaan het lijstje dingen waarom ik niet kan lachen. Ook mijn kinderen kunnen niet om kanker lachen. Ze weten uit hun directe omgeving hoe deze ziekte om zich heen grijpt en hoe ziek mensen van de behandeling kunnen worden.
Maar naast bezorgd zijn kinderen vooral ook speels. En kanker verwerken in een spel is hun manier om er mee om te gaan; naspelen en benoemen. En hoewel de ziekte kanker niet om te lachen is, hoor ik vaak van patiënten dat het voor hen júist de humor is die ze er doorheen sleept. (Zo gaven vrienden van mijn ouders mijn boek cadeau als bedankje aan ruim twintig mantelzorgers.) Dat dan weer wel.
En dat kinderen in hun speelsheid nog wel eens wat dingen door elkaar halen is geen nieuws. Vaak is dat dan juist weer wél humor. Neem nou die keer dat er een collectant aan de deur kwam die zei: Ik kom collecteren voor het gehandicapte kind. Waarop Liz zei: O. Welk kind?
Juist vanwege die gezonde werking van de lach, wilde ik jullie dit stukje niet onthouden. Een gesprek tussen Annabel en een vriendinnetje waarin begrip en humor hand in hand gaan.
Annabel: We spelen barbie-ziekenhuis.
Vriendinnetje: Ja, al deze barbies zijn ziek. Deze heeft kanker.
Annabel: Nou, doe dat maar niet. Kanker is écht heel erg hoor. Daar kan je aan doodgaan.
Vriendinnetje: O. Ja, wat heeft ze dan?
Annabel: Hm. Doe maar
de Italiaanse griep.
Allemaal een fijn weekend, vergeet niet te lachen en vergeet vooral niet om de mensen die het nodig hebben een lach te brengen.
