Ik ben verbaasd over hoe sterk we zijn met z´n drieën.
Isa Hoes is actrice, moeder van twee kinderen en was de vrouw van Antonie Kamerling. Maar Antonie is niet meer. 2010 was een jaar met veel tegenslagen voor Isa, nadat haar moeder eerder het jaar overleed, beroofde haar man en de vader van haar kinderen zich op 6 oktober van het leven. In DWDD vertelt Isa over de dood van Antonie. Het ging allemaal heel snel. Hij zakt in een soort leegte en was niet meer echt aanspreekbaar. Van binnen maakte hij zichzelf kapot.
Kinderwens
Isa Hoes wilde, voordat ze haar kinderen kreeg, eigenlijk helemaal geen kinderen; Antonie wel. Isa vertelt in Groter Groeien dat ze de knop besloot om te zetten en raakte toch zwanger. Toen hun eerste kindje Merlijn geboren werd, werd Isa overvallen door angst. Moest ze nu haar hele leven alleen maar moeder zijn? Antonie antwoordde hierop: Schat waar héb je het over, natuurlijk blijf jij gewoon werken, ik ben er toch ook nog als vader!
Merlijn en Vlinder
Werk combineerden Isa en Antonie goed met hun kinderen. Als Antonie minder werk had, was hij thuis voor de kinderen en had Isa geen opnames, dan zorgde zij voor Merlijn en Vlinder. Isa omschreef haar gezin als een eigenwijze familie. Ze genoot van de kleine momenten, de momenten waarop ze met zen vieren samen waren en voor de open haard zaten of met hun bootje vaarden. In een interview voor Groter Groeien vertelt ze: Op zon moment denk ik tevreden: wat heb ik verder eigenlijk nog nodig? En er is geen betere manier om tot mezelf te komen dan s nachts aan de bedjes van mijn kinderen te zitten en te kijken hoe zij slapen. Als ik hen zo onschuldig en vol vertrouwen zie liggen, dan stroomt alle stress uit me.
Alleenstaande moeder
Drie jaar geleden vertelde Isa in datzelfde interview dat het verliezen van haar man door moord een van de zwaarste dingen moet zijn die je kunt meemaken. Alleen al je geliefde op een dergelijke manier verliezen is zo onwerkelijk, maar dan heb je ook nog in je eentje de verantwoordelijkheid voor twee kleine kinderen! Het alleenstaand ouderschap lijkt mij sowieso zwaar, zelfs als je er bewust voor kiest. Want hoe geweldig het moederschap ook is, het is niet alléén maar leuk. Gelukkig kun je het aan, door al het fantastische dat je krijgt, maar het blijft heel heftig, vind ik. Vooral het besef dat je volledig verantwoordelijk bent voor een ander. En daar is níets meer aan te doen: je kind hoort bij je, voor het leven, of je dat nu wilt of niet.
Echt alleen staat Isa er gelukkig niet voor. Ze heeft de boerderij waar ze met Antonie en de kinderen woonde, verruild voor een woning midden in Amsterdam. Het gezin leeft weer. En uit de steun van vrienden, familie, maar ook van wildvreemden putten Isa en haar kinderen kracht, ondanks hun grote verdriet.
Liever samen
Het gaat zoals Isa zelf zegt naar omstandigheden goed. Toch is ze af en toe boos, zonder dat ze zichzelf of Antonie iets kwalijk neemt. ´We wilden samen oud worden, maar dit is vanuit mij een egoïstische gedachte. Mijn ultieme liefde was geweest dat ik hem zou hebben geholpen, maar dat kon ik niet. Ik heb alles gedaan, ik heb geen schuldgevoel.
