Echt van plan waren we het nog niet, maar hij zat er zó op te azen. Vanuit zijn superhippe wipper zat hij ons het eten echt uit de mond te kijken, dat ik het in een opwelling toch alvast wilde geven. Maar ja, het was bimi, niet iets wat op de lijstjes van consultatiebureau en voedingscentrum staat. Dus kon het wel? Ik liet mijn moederinstinct spreken en zei ja. Het lijkt immers op broccoli, en dat mag ook.
Dus daar was het moment ineens, met ruim vijf maanden, een dag na het eerste hapje papje, het moment van het eerste groentehapje. Nee, niet uit een potje, maar gewoon vers aan de haak. Groente zoals groente eruit hoort te zien. Volgens de Rapley-methode dus: niet pureren, maar het eten gewoon in het vuistje geven. Je baby laten sabbelen, laten ontdekken. Niet écht eten nog, maar meer proeven, een beetje zuigen.
Camera gepakt en zie
Baby eet bimi:
Kijk hoe hij naar dat stuk bimi kijkt. Kijk hoe hij het weggrijpt en er in hapt.
Ik lachte me slap. Bo ook. Die hoor je ook lachen op het filmpje. Dat is lekker! roept ze.
Eigenlijk had ik tot de 6 maanden willen wachten. Wat tegenwoordig aangeraden wordt. Maar als je het fimpje ziet, kun je maar één ding concluderen: die was er écht aan toe. Aan ander eten, vast eten. Niet dat we het nu meteen elke dag doen, we gaan rustig wennen, maar deze eerste keer was zó leuk!
Laatst toen we bij mijn moeder geslapen hadden was het al zo: toen griste hij s ochtends echt supersnel een boterham met halvarine uit mijn moeders handen. Als we niks gedaan hadden, had hij het zó opgegeten.
O ja, en het is niet dat ik anti-potjes-eten ben hoor. Dat gaat ook gebeuren. Maar Bo is zon goede groente-(en vooral rauwkost)-eetster, dat ik de Rapley-methode, hoe moeilijk in het begin soms ook, nog steeds prijs. (Over Bos goede eetgedrag plaats ik binnenkort ook een stukje).
Note bij het filmpje: Dont try this at home! (Of te wel, beslis zelf waar jouw kindje aan toe is; doe dit niet domweg na: ik wil niet op mijn geweten hebben dat er ergens een kindje stikt).
