We gooiden het op een akkoordje. Mijn moeder en ik. Dat ik met de trein naar Weesp zou komen, Jippe zou ‘dumpen’ en dan eindelijk eens een paar uurtjes voor mezelf had. Kon ik naar Amsterdam gaan of zo. En dan zou ik om 5 uur weer het busje naar Nigtevecht pakken, een hapje mee-eten en dan met Jippe terug in de trein naar Den Haag, de stad waar het allemaal gebeurde, gisteren. Alleen wisten we dat toen nog niet.
Nog net op tijd zag ik in de boekjes van de Bijenkorf (die dwaze boekjes worden ook steeds dikker) op een van de eerste paginas een bon (in het boekje van 1 oktober, pagina 8, het is maar een tip ), voor iets wel heel relaxts: een ontspannende dwaze dag bij de Thermen. Voor 29 euro een hele dag badderen, bubbelen en dompelen. Inclusief lunch, koffie of thee met iets lekkers en een keuze uit hydro-jet, massagestoel of zonnebank.
Je bent dwaas als je het niet doet, dacht ik.
En dus dompelde ik me een dagje onder in de geneugten van het niks doen.
Niks zeggen, niet nadenken, hoofd leeg maken.
Laat de rust regeren
(Yeah right, ik vergat even dat ik Denise heet en dat het zelden stil is in die bovenkamer van mij. En dat er nog tig things to do en nieuw te schrijven logjes door mijn hoofd bubbelden was natuurlijk te verwachten).
Maar toch, goed dat ik het gedaan heb.
Jippe had het hartstikke leuk gehad. Deed ineens dingen die hij thuis niet doet.
Hij staat al los hè?
Hoe bedoel je los?
Nou, zonder handen, los.
Ja, los, maar met zijn buikje tegen de tafel.
Nee, écht los. Gewoon stil staan, midden in de speeltuin, zonder dat hij iets vast heeft.
Huh? (Dat doet ie anders nooit
)
Dat hij de trap al op kan klimmen, wist ik, maar dit?
En hij zegt Nijntje.
Nijntje?
Mn moeder pakt een boekje.
Nijijijijntje, zegt Jippe met een lief stemmetje.
Huh?
O ja, en hij klimt de glijbaan steeds op hè?
Klimt de glijbaan op? Dat doet Bo altijd, maar Jíppe?
Ja, echt, steeds weer opnieuw.
Wat gaan we nou krijgen? Gaat meneer zich zonder ons erbij uitsloven? 😉
In de trein terug viel hij frummelend aan mijn vingers in de Bugaboo in slaap. Thuis legde ik hem bij Bo op het kamertje. Ze zal hem wel gemist hebben, net als ik haar. Ik aaide haar zachtjes door haar haartjes; ze was al in een diepe slaap verzonken.
Ik had mijn meisje niet naar bed gebracht, niet meer voorgelezen, niet nóg een aai en nóg een kusje gegeven.
Er zijn tig ouders die dat heel vaak niet doen, maar voor mij was het een zeldzaamheid. En dus best moeilijk.
Ik kroop achter mijn pc om mijn mail te checken.
De tv stond aan
En wat was het resultaat van dit alles?
Een regeerakkoord.
O, u ziet de logica niet?
Ik ook niet.
En moet dat dan?
Nee.
Dus waarom moeilijk doen?
Precies.
Oké.
Akkoord.
En hoe het in Den Haag ging?
Nou, er kwam dus een regeerakkoord.
Ja, dat zei je al. Maar met Bo bedoel ik. Wat had je daar mee gedaan?
Nou, die ging met Pier mee naar een klus. En daarna naar de kinderboerderij.
En met eten dan? Ging Pier koken?
Nee, hij nam haar mee uit eten.
Mee uit eten?
Ja, mee uit eten.
Toe maar.
Bij de Thai.
De Thai ook nog.
Ja, papa en dochter van 3 bij de Thai.
Ze had het heel leuk gevonden.
En hij ook.
En zo ging 28 september 2010 de boeken in als een dol dwaze dag.
Dus ik moet het gewoon vaker doen.
Een dagje weg.
Een beetje onderhandelen en dan komen we er wel.
Prima.
Afgesproken.
We zijn eruit.
Akkoord.
