Ik sta stijf van de stress. Gewoon, van alles. Ik ben chagrijnig, ik vind bijna niks meer grappig en als de jongens vragen om ‘more juice please’ denk ik nog net niet ‘mijn god, kan je dat nog niet zelf?’ Het is tijd voor een break. Even geen kindervragen meer (‘Mama, kijk naar mij!’ ‘Mama, wat is dat?’ ‘Mama, ik wil eten’, ‘Mama, ik moet poepen’), geen scheidsrechtertje spelen (‘Ga van je broer af!’ “Niet zijn keel dichtknijpen!’ ‘Niet op hem zitten!’ “Geef het autootje terug!’), gewoon even niks. Dat zou fijn zijn.
Nu hebben we dit weekend een groot feest bij familie, bijna twee uur rijden hier vandaan. Het feest is van vriendliefs tante bij wie we in het gastenverblijf logeren, waar de kinderen (hopelijk) slapen wanneer wij op het feest zijn (wat vooral live muziek en bbq is). Het feest is in het huisje ernaast en we gaan een babyfoon gebruiken. Maar goed, daar ging het niet om. Waar het om gaat is dat ik met vriendlief heb gepraat. En heb gezegd dat ik mezelf niet meer ben. Dat ik doodop ben, dat ik dit niet meer kan, dat ik gestrest ben. En dat het misschien een goed idee is voor mij om niet naar het feest te gaan maar in mijn eentje (schoonMoeder en -vader gaan ook naar het feest) thuis te blijven. Zonder vriendlief. Zonder kinderen. Niet echt het makkelijkste voor hem, want hij moet ook spelen daar, maar -hoe hard dat ook klinkt- het is niet echt mijn probleem. Vriendlief vond het geen probleem, maar zei dat hij dacht dat ik me op het feest meer zou kunnen ontspannen dan in mijn eentje thuis te blijven. Aan drank en ontzettend lekker eten geen gebrek, leuk gezelschap (niet alleen maar familie), even niet thuis of hier in de omgeving zijn, verandering van omgeving en hij was ervan overtuigd dat de jongens zonder enkele problemen in slaap zouden vallen en ik gewoon van het feest, volwassen gesprekken en gewoon leuk gezelschap kon genieten.
Hij zei ook dat -en hij zei dat hij er niks kwaads mee bedoelde- dat ik gewoon veel meer relaxed moest zijn, op alle gebieden in het leven. Dat ik de jongens gerust dingen zelf kon laten oplossen (zoals een appel delen), dat ze er wel uitkomen en ik er niet bovenop hoef te staan en aanwijzingen hoef te geven. Dat ik inderdaad een oogje op ze moet houden als ze buiten bij het kinderbadje in de buurt spelen, maar ik niet onafgebroken naar ze hoefde te staren. Dat ik me niet zo druk moet maken om alles en nog wat. Hij heeft me al een paar keer teruggefloten en gezegd ‘Relax. Zit. Ik heb net koffie voor je gemaakt. Maak je niet druk. Geniet ervan.’
En ja, hij heeft gelijk. Ik moet me wat meer ontspannen en me niet zo druk maken. HOE ik dat precies ga doen weet ik nog niet. Ik ga zo eens kijken of ik wat erover op internet kan vinden. Tips zijn welkom!
Maar dan: zal ik naar het feest gaan, of niet? Is dat de ultieme test om te kijken of ik echt relaxed kan zijn en de kinderen hun gang kan laten gaan? Is het het begin om te kijken of ik het relaxed zijn wel in me heb? Kan ik me niet druk maken om ‘oh mijn god, zullen ze wel slapen?’ ‘Verdrinken ze niet?’ ‘Luisteren ze wel naar me?’ ‘Eten ze wel genoeg?’ ‘Ze moeten hun slaapje hebben, anders zijn ze niet te genieten’?
Of vinden jullie dat ik van deze gelegenheid gebruik moet maken en de jongens zaterdagochtend uit moet zwaaien (en waarschijnlijk ook schoonvader, hoewel hij misschien wat later pas gaat, in de middag) en de hele dag en avond alleen door moet brengen? Gewoon, relaxed, in mijn eentje. Niemand die aan mijn hoofd zeurt, niemand die wat ‘moet’, uren in bed liggen of in bad, films kijken, boeken lezen, lekker wat koken.. Ik heb geen auto dus ik kan nergens echt heen. En ik denk dat zondag einde van de middag/begin van de avond iedereen weer terug is. Kan ik dat wel? Zal ik ze niet ontzettend missen en spijt krijgen van het niet meegaan? Het is te ver om een taxi oid te nemen. Ga ik me niet vervelen? Zal het langer dan 24 uur alleen zijn echt iets uitmaken?
Wat vinden jullie?? Tips aub, het is al bijna zaterdag en dan moet ik echt een beslissing hebben genomen!! 🙂
