Wake up call: 'Mijn moeder wil mij niet leren kennen'

Kiki: "Mijn moeder was nog maar negentien toen ze per ongeluk zwanger raakte van mij. Zij was nog niet klaar voor een kind, zei ze, maar mijn vader, zeven jaar ouder, drong aan dat ze mij zou houden. Hij hoopte dat ze, als ik er eenmaal was, overvallen zou worden door moedergevoelens. Maar dat gebeurde niet en een paar maanden na mijn geboorte was mijn moeder ineens weg. Waar ze was, wist mijn vader niet. Ze had nooit meer contact opgenomen. Het enige wat ik van mijn moeder had, waren wat foto’s en een briefje dat ze naar Bangkok vertrok en nog weleens wat zou laten horen."

Rechten verspeeld

"In de puberteit zag ik hoeveel ik qua uiterlijk op haar begon te lijken. Ik tuurde eindeloos naar haar afscheidsbriefje en hield me vast aan die laatste zin. Misschien had ze echt nog wel contact met ons willen hebben, maar is dat door onvoorziene omstandigheden niet gelukt. Misschien dúrfde ze geen contact meer op te nemen. Het kon best zijn dat ze een postnatale depressie had gehad. Dan voelde ze zich nu vast een slechte moeder, vond ze dat ze haar rechten had verspeeld. Maar wie weet verlangde ze wel net zo naar mij als ik naar haar. Ik bleef aan haar denken en wilde haar graag zoeken. Met mijn vader durfde ik dit niet te delen. Na al die jaren hadden we het nooit meer over mijn moeder en ik wist hoe hij zich inzette om zowel een vader als een moeder voor mij te zijn. Ik wilde hem geen verdriet doen."

Draagmoeder

"Jarenlang heb ik in stilte luchtkastelen rondom mijn moeder gebouwd, tot ik zes jaar geleden zelf zwanger raakte. Nu moest ik actie ondernemen. Ik miste mijn moeder zó erg, dat ik dagelijks huilbuien had. Eindelijk, met heel veel moeite, sprak ik erover met mijn vader. Hij zei dat hij dit onderwerp al zo vaak had willen aansnijden, maar dacht dat ik er geen behoefte aan had. Natuurlijk zou hij me helpen om mijn moeder te vinden. Hij had allemaal aanknopingspunten, maar waarschuwde wel: ‘Verwacht er niet te veel van, ze was echt niet blij met jou. Ze nam het mij kwalijk dat ik haar met jou had opgezadeld.’ Dat stak, maar ik dacht: daar is ze vast anders over gaan denken. Dat kón toch gewoon niet anders? Een kind vergeet je toch nooit? Daar moet je toch nieuwsgierig naar zijn?"

"Via via achterhaalde ik haar gegevens. Bellen durfde ik niet, maar mailen wel. Ik heb haar een lange brief geschreven. Over mezelf, en dat ik zo benieuwd was naar haar. Dat we het niet over vroeger hoefden te hebben, maar dat ik haar gewoon als vrouw van nu wilde leren kennen. Ik voegde ook wat foto’s bij. Twee keer heb ik de mail verzonden, met een tussenpauze van een week. Ik raakte er al bijna van overtuigd dat ik verkeerde gegevens van haar moest hebben, tot er een bericht terugkwam. Heel kort. Mijn moeder schreef dat ze geen zin had om geconfronteerd te worden met fouten uit haar jeugd. Ze zag zichzelf als draagmoeder voor mijn vader, hij had haar een kind opgedrongen. Ze wenste mij een fijn leven, dat wel. Maar dat was het."

Mooie dromen

"Wat heb ik gehuild – en mijn vader ook. Hij vond het verschrikkelijk voor me. Dit was waar hij bang voor was geweest. Hij wist dat mijn moeder altijd erg koppig was. Maar als ik wilde, kon hij haar wel bellen om het nog eens te proberen? No way. Haar koppigheid heb ik namelijk ook. Na deze afwijzing, die me tot in het diepst van mijn ziel kwetste, wist ik meteen dat ik het nooit meer zou proberen. Ik had haar altijd het voordeel van de twijfel gegeven, dat was nu voorgoed voorbij. De deur was op slot voor haar, wat ze ook zou proberen. Maar goed, die houding was overigens zinloos, want ik heb nooit meer iets van haar gehoord en dat zal vast ook niet gebeuren."

"Het doet me nog altijd pijn. Ik ben nu zelf moeder en mijn twee kinderen zijn mijn alles. Ik snap niet dat ze mij zomaar heeft laten barsten en na dertig jaar nog steeds geen interesse heeft. Iets in mij voelt verhard, er zit een splinter in mijn hart die nooit zal verdwijnen. Soms denk ik: was zij maar dood geweest op het moment dat ik haar wilde gaan zoeken. Dan had ik tenminste nog mijn mooie dromen over haar gehad. Die waren heel wat prettiger dan de realiteit waar ik nu in leef."

Tekst: Lydia van der Weide Beeld: IStock