Een harde knal. Een vuurzee. Laura Rijvers (23) verloor bij een ongeluk haar twee beste vriendinnen. Een dronken automobilist klapte al append op hun auto.
Geen schijn van kans
“Ik heb zo vaak gedacht: had ík maar in die auto gezeten. Dan had ik die andere auto misschien gezien, dan had ik ze kunnen waarschuwen. En soms, op de slechtste dagen, denk ik: had ik maar in die auto gezeten, dan was ik er misschien ook wel niet meer geweest en dan had ik al deze pijn en dat gemis niet hoeven voelen. Het gebeurde op 25 oktober 2013. Het plan was om met z’n vieren naar het casino te gaan. Noortje, Dominique, Laura – mijn naamgenoot – en ik. Maar Noortje en ik zeiden een halfuur van tevoren af: ik had te veel gewerkt, wilde liever relaxed bij een vriendin een film kijken. Do en Lau gingen wel."
"Laura had Dominique bij haar werk opgehaald, café Klein Amerika, en ze wilde net de tachtigkilometerweg oprijden toen het gebeurde. Een automobilist met te veel alcohol op zat te appen achter het stuur en zag hen niet. De meiden hadden geen schijn van kans; door de knal braken ze allebei hun nek en vloog de auto meteen in brand. De vlammenzee was heftig, zo hoorden we later. Een voorbijganger heeft nog geprobeerd de deur open te krijgen; hij zat onder de tweedegraadsbrandwonden."
"Er was geen redden meer aan. Het enige lichtpuntje is dat onderzoek heeft aangetoond dat ze op slag dood waren. Ze zaten met hun hoofden naar de rechterkant, wat erop duidt dat ze meteen stierven na hun nekbreuk, en getuigen zeiden dat ze geen gebonk of gegil hoorden. Dat was, gek genoeg, een opluchting. We waren in het begin zó bang dat ze levend verbrand waren…”
Twee agenten
“Ik ken Laura en Dominique sinds de peuterspeelzaal. Samen met nog vier andere vriendinnen vormden we ons hele leven een hechte groep. Een zeven-een- heid. We noemden onszelf de Chaam Girls – vernoemd naar het Brabantse dorp waar we allemaal zijn geboren en getogen. Alle dorpsfeesten, alle gezellige kroegavonden in ons dorp of nabijgelegen dorpen – wij waren erbij. We zagen elkaar minimaal een keer per week, en in de vakantie élke dag. Niets of niemand kwam ertussen. Dachten we. Tot die ene avond."
"Ik was op de terugweg van mijn filmavondje toen mijn moeder belde. Of ik zo snel mogelijk naar Noortje wilde komen. Intussen stond mijn telefoon roodgloeiend. Ik had al wel een vermoeden dat het met een ongeluk te maken had: op tv en op de radio had ik gehoord dat er een dodelijk ongeluk had plaatsgevonden in Chaam. Maar wie en hoe? Ik had geen idee. Bij Noortje hadden alle ouders en alle vriendinnen zich verzameld. Ik hoorde Noortje huilen toen ik binnenkwam. Ze riep iets door de woonkamer, ik weet niet meer wat, maar aan haar stem kon ik horen: dit is niet goed. Ze was zó kwaad. Ik kon niets meer zeggen toen ik hoorde wat er gebeurd was. Alleen maar huilen, huilen, huilen. Je wereld stort op dat moment echt in. Helemaal toen er twee agenten voor de deur stonden, om kwart over twee ’s nachts, die na de identificatie bevestigden dat het écht om Lau en Do ging."
Standje overleven
"Tot die tijd hadden we allemaal nog een beetje hoop. ‘Het komt wel goed’, zeiden we tegen elkaar. Alsof ze op vakantie waren, en snel terug zouden komen. Want het klópt niet, zo jong doodgaan. We waren allemaal net gestart met een studie, onze levens moesten nog beginnen. De dag erna kwam iedereen bij mij thuis, na een slapeloze nacht. Sowieso heb ik de eerste twee weken na het ongeluk niet geslapen. Ik heb ook niet meer gehuild. Het was te veel, te groot, te hard en te pijnlijk. Mijn lichaam ging op standje overleven. Met z’n vijven gingen we naar de rampplek. Hart van Nederland, Omroep Brabant, het NOS Journaal, alle journalisten waren er. Het asfalt was weggesmolten, de boom waar ze tegenaan zijn geknald na de botsing was zwartgeblakerd – nog steeds, trouwens, vijf jaar later. Als ik erlangs rijd denk ik: ja, daar zijn mijn vriendinnen gestorven. Het allerheftigste was om de ouders van die meiden onder ogen te komen. Wij kwamen achterom gelopen – zoals we altijd doen. En hun dochters zouden nooit meer door de achterdeur de woonkamer binnenkomen. Ik had nog nooit zo veel verdriet gezien.”
Het hele verhaal lees je in de nieuwste Grazia die nu in de winkel ligt of *HIER* via Blendle.
Tekst: Lisanne van Sadelhoff Beeld: iStock
