Eliyha Altena: ‘Door mijn moeder heb ik veel respect voor vrouwen gekregen’

Hoe is je liefde voor acteren ontstaan?

“Ik had als kind al een rijke verbeelding. Dan speelde ik met poppen en bedacht ik hele verhaallijnen. Op mijn vijfde speelde ik in de serie Voetbalvrouwen. Acteren was voor mij een mooie manier om mij te uiten. Ik was energiek en hier werd ik rustig van. Toen mijn moeder zag hoeveel plezier ik in het acteren had, meldde ze me aan voor de casting van de oorlogsfilm Sonny Boy. Ik kreeg de rol, en dat op mijn achtste. Supervet om terug te zien dat ik al op zo’n jonge leeftijd deel uitmaakte van zo’n toffe film. Vanaf toen ging het aan één stuk door. Ik speelde in kinderseries en musicals als Zorro. Tegelijk met mijn eindexamenjaar draaide ik voor twee series. Dat was heftig, maar het motiveerde me juist om extra mijn school op orde te krijgen, omdat ik er zo van overtuigd was dat ik niets liever wilde dan acteren. Juist als ik heel druk ben en doe wat ik leuk vind, is mijn focus ongekend.”

[ont-link-tool url="HIER DE URL VAN HET ARTIKEL"]

Op je dertiende deed je ook mee aan het Junior Songfestival...

“Ja, dat was een onvergetelijke periode, waarin ik veel heb opgetreden. Op een gegeven moment kreeg ik het zo druk met acteren, dat daar de focus naar toeging. Maar ik wil het weer gaan oppakken en ben wel altijd bezig met muziek. Zowel het schrijven als produceren vind ik heel leuk. Muziek bepaalt mijn mood. Wat ik wil gaan maken? Oeh, dat kan veel verschillende kanten op: R&B, hiphop of toch jazz...”

In Knokke Off heeft je personage Daan een sterke band met zijn moeder. Dat heb jij ook, toch?

“Zeker, zij is door wat we samen hebben meegemaakt voor mij een groot voorbeeld. Wij komen uit een situatie met huiselijke geweld en zijn altijd samen geweest. Ik was nog te jong om me bewust te zijn van wat er gebeurde toen zij daaruit wegvluchtte van mijn biologische vader. Doordat hij er zo’n zooitje van had gemaakt, zaten we tot mijn dertiende in de schuldsanering. Mijn moeder is altijd doorgegaan en ondanks dat het moeilijk was, heeft ze trauma’s overwonnen. Daar heb ik veel respect voor. Ik kan altijd bij haar terecht.

Op de basisschool ben ik jarenlang gepest, omdat ik aan theater deed. Klasgenoten maakten mijn fiets kapot of scholden me uit voor ‘gay’. Daardoor ging ik aan mezelf twijfelen, maar gelukkig had ik mijn moeder die me altijd moed inpraatte en zei: ‘Je moet doen wat jij leuk vindt en je niet laten tegenhouden door anderen.’ Uiteindelijk ben ik door het pesten sterker geworden. Onze band is onbreekbaar en liefdevol, en onze connectie is ongekend. Als er nu iets is met haar, dan voel ik dat aan, nog voordat ze me heeft gebeld. Dat heeft zij andersom ook. Ik heb door haar ontzettend veel respect voor vrouwen gekregen.”