Monieks vriendin ging vreemd: 'Ik kan die bedriegster nooit meer vertrouwen'

Moniek (29) had een relatie van ruim drie jaar met Cynthia (32), tot ze erachter kwam dat ze vreemd was gegaan. Met een collega. ‘Ik voel me nog steeds onnozel dat ik er ben ingetrapt.'

Vreemdgaan

“Nee, ik kan het nog niet aan om Cynthia te spreken. Ze heeft me gebroken. Mijn hart, mijn ziel… alles. De afgelopen vijf weken, sinds ik ontdekte dat ze het met haar collega doet, zijn wazig. Gelukkig heb ik mijn werk als dierenartsassistent, dat geeft me afleiding. Maar als ik naar huisfiets, denk ik aan de keren dat Cynthia me op kwam halen. Zeker in het begin. Dan zetten we onze fietsen tegen een lantaarnpaal om op het fietspad met elkaar te zoenen. Zoveel passie en nog meer liefde, dat was nieuw voor me. Het was heel intens, maar het klopte. Dat zeiden mijn familie en vrienden ook. Tijdens de eerste ontmoeting met mijn ouders gaf mijn moeder Cynthia een dikke knuffel en een zoen op haar wang. ‘Dank dat je mijn dochter zo laat stralen,’ had ze gezegd, ‘en welkom in de familie.’ Het was niet meer dan logisch dat ze binnen een jaar bij me introk."

Volle tas

“Wij waren dat leuke, verliefde en veelbelovende stel, waar single vrienden zich aan spiegelden: ‘Wat jullie hebben, wil ik ook.’ Ze zagen ons als #relationshipgoals. Maar ‘ons’ bleek al maanden stuk, alleen ik had geen idee. Nou ja, tot we in de Action stonden, of all places. Cynthia werd enthousiast aangesproken door een vrouw die ik niet kende, en ze bedankte haar voor de blijkbaar royale fooi van de avond ervoor. ‘Jullie zijn zo’n schattig stel. Ik hoop dat jij en je vriendin snel weer langskomen’, zei ze lachend, waarna ze mij groette met een klein knikje. Cynthia liep rood aan, stamelde wat en keek me geschrokken aan."

"Voor zover ik wist, had ze gisteravond een saaie werkvergadering. En daarna ging ze sporten. In mijn hoofd legde ik de puzzelstukjes op hun plek: haar geklaag over die vergadering, maar met pretlichtjes in haar ogen. Haar weekendtas die voller leek dan normaal toen ze vertrok, waarschijnlijk met een leuke outfit erin. En toen Cynthia frisgewassen thuiskwam, rook ze naar een andere douchegel. Iets met vanille. Dat kopen we nooit, omdat ik dat vreselijk vind stinken. ‘Dat stond in de sportschool op het plankje’, had Cynthia gezegd. ‘Ik greep het zonder na te denken.’”

Ontsnapping

Nu, vijf weken later, voel ik me nog steeds ontzettend onnozel omdat ik er allemaal ben ingetrapt. Ik had geen enkele aanleiding om aan Cynthia’s woorden te twijfelen. We hielden van elkaar, we vertrouwden elkaar. Maar ik zag aan haar gezicht, in dat lelijke licht van de Action, dat die vrouw gelijk had. Cynthia had een romantisch etentje gehad met iemand anders. Ik liet mijn mandje uit mijn hand vallen en liep zo snel als ik kon de winkel uit. ‘Wacht nou’, riep ze me na op straat. Huilend stond ik bij de auto: waarom ging die deur niet open. Cynthia greep me bij mijn arm, en hield me daarna vast. ‘Sorry, liefste’, zei ze. ‘We moeten inderdaad praten.’ Daar ben ik achteraf misschien het meest boos om. Dat Cynthia daar, bij de auto, maar ook nu wil praten over onze ‘relatieproblemen’. Maar die waren er niet."

We sliepen elke avond lepeltjelepeltje, en dat was meestal na goede sex. We konden overal over praten, hadden geen geldproblemen, waren gezond en hadden zin in onze toekomst met misschien wel een baby... Er was niets aan de hand. ‘Ik heb het gevoel dat ik niet altijd mezelf kan zijn bij jou…’, begon ze. ‘En Lizette is er sinds een maand of twee voor me.’ Lizette? Haar getrouwde collega van 44? Mijn beste vriendin Tanja begrijpt niet dat ik Cynthia geen klap voor haar kop heb gegeven. ‘Zij doet het met een ander en probeert jou daar de schuld van te geven. Zie je dat?’, had ze boos geroepen, toen ze me die avond kwam troosten."

Definitief

"Ik kon alleen maar instemmend knikken, terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Ruim drie jaar van mijn leven had ik aan deze vrouw gegeven. Zij was mijn leven, mijn heden en mijn toekomst. Ik dacht echt dat dit wederzijds was. Dat we overal over konden praten. Had ze maar gezegd, al was het één keer, dat ze toch niet gelukkig was. Dan konden we daaraan werken. Maar ze had de makkelijke weg gekozen door het met een ander aan te leggen. Ik was gebroken, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om Cynthia te vergeven. Terwijl zij toch toenadering zocht: ‘Het was een ontsnapping die niets voorstelt. Als je wilt, zeg ik morgen per direct mijn baan op en gaan jij en ik ervoor’, appte ze, net voordat ik haar blokkeerde. Eén keer is ze nog in huis geweest, om haar spullen op te halen, maar toen deed Tanja de deur open om haar binnen te laten. ‘Ik maak me zorgen om Moniek’, had Cynthia gezegd, tot ergernis van Tanja: ‘Dan had je niet met je collega moeten scharen’, had die geantwoord. Want ja, het is definitief klaar. Ik kan die bedriegster nooit meer vertrouwen.”

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: Adobe Stock