The break-up: 'Verblind door liefde heb ik hem onbeschaamd laten klaplopen'

Benthe* (36) leerde Patrick (29) kennen via een dating-app, vlak voor de laatste lockdown. Ze woonden kort samen, tot hij in zijn eentje naar het buitenland vertrok. "Ik voel me echt enorm stom en gebruikt."

“Het is inmiddels een paar maanden geleden dat Patrick met een enkele reis vertrok naar Ibiza. Het eiland waar we juist samen naartoe zouden gaan. Misschien wel voor langere tijd, omdat ik sinds de eerste lockdown remote kan werken, vanuit huis of waar dan ook. Ook Patrick is flexibel als freelance vormgever. We leerden elkaar in november vorig jaar kennen via een dating-app, spraken af en als snel sprong de vonk over. Bij ons allebei. Vanaf de eerste date – een picknick op een bankje – had ik het idee dat ik mijn soulmate had gevonden. Dat klinkt vast cliché en misschien zelfs naïef, maar ik kon zo makkelijk met Patrick praten. Ik voelde me ontzettend veilig bij hem. En hij leek dat ook zo te voelen: die sterke verbondenheid alsof we wel bij elkaar moesten zijn. Ondanks dat ik zeven jaar ouder ben, voelde het heel gelijkwaardig. Al twijfel ik met de kennis die ik nu heb, aan alle mooie woorden die hij in mijn oor fluisterde.”

Samen op de bank

“Ik kan niets anders doen dan terugdenken aan die eerste weken, waarin hij zijn angst liet zien en zo bang was door de oplopende coronacijfers. Hij was overtuigd dat er weer een nieuwe lockdown zou komen. Hoe dreigender de situatie, hoe meer aandacht hij me gaf, weet ik nu. Maar toen vond ik het allemaal enorm spannend, zo’n peinzende avonturier die met mij wél kon lachen. Patrick had zijn appartement verhuurd en woonde bij zijn ouders, al was hij meestal bij mij. De persconferentie afgelopen december, waarin de laatste harde lockdown werd aangekondigd, keken we samen op mijn bank. Daar hadden we al zoveel fijne uren op doorgebracht. Samen eten, series kijken en uiteraard hadden we ook sex..."

"Alles was leuk met Patrick. Het was logisch dat hij zo vaak bleef slapen, dat zijn was in mijn mand lag, dat ik boodschappen voor twee haalde. Hij betaalde niet mee aan de huur. 'Ik spaar liever voor onze reis naar Ibiza', had hij gezegd. 'Daar boek ik een fijn huis voor ons en gaan we samen genieten.' Verblind door liefde heb ik hem onbeschaamd laten klaplopen. Ik wilde het hem ook naar de zin maken. Ik zag er altijd extra leuk uit; niet zomaar een warrige knot in mijn haar, maar netjes geföhnd en gestyled. Ook kookte ik veel uitgebreider dan normaal en was het huis altijd netjes."

"Wat hij deed? Oefenen op zijn gitaar, vooral. Beetje rommelen op zijn computer, al zat hij zeker de helft van de tijd te gamen. ‘Alsof je een puber in huis hebt’, zei mijn beste vriendin laatst nog, die nooit enthousiast over Patrick is geweest. ‘Volgens mij heeft hij vooral mooie praatjes’, riep ze begin november al. Maar ik wilde het niet geloven. Ik dacht echt dat hij anders was. Dat we zo goed bij elkaar pasten. Kerst brachten we met chocoladesaus door in bed, Oud & Nieuw op mijn balkon. Om middernacht keek hij me diep aan en zei dat 2022 het mooiste jaar van zijn leven zou worden. En dat hij zo blij was dat hij mij had gevonden. ‘Zullen we na Ibiza doorreizen naar Colombia?’, vroeg hij. We fantaseerden hardop over een grote reis, oefenden Spaanse woorden en keken urenlang YouTube-video’s over de streek waar we naartoe zouden gaan.”

Twijfels

“Op Instagram zag ik vorige week dat hij er inmiddels is aangekomen. Nog steeds snap ik niet waarom hij me zo heeft behandeld. Ik voel me zo stom en gebruikt. Was ik echt alleen maar handig voor hem? Hij had gratis woonruimte en ik kletste natuurlijk enthousiast mee over wat onze reis had moeten worden. Hij heeft foto’s gemaakt om mijn appartement eventueel online te verhuren, voor als we langere tijd in Colombia wilden blijven. En ik had zelfs al grote afsluitbare kasten gekocht voor op zolder om persoonlijke spullen in op te bergen. Die hebben we samen in elkaar gezet."

"Maar op een random donderdagavond begin februari – de lockdown was net anderhalve week opgeheven – zei Patrick plotseling dat we moesten praten. Dat hij twijfelde of we wel goed bij elkaar pasten. Of het wel zou werken op de lange termijn. En dat hij aanvoelde dat hij alleen naar Ibiza moest vertrekken: ‘Misschien vinden onze wegen elkaar wel weer.’ Zelf kon ik niks uitbrengen. Ik zat verdoofd op de bank terwijl hij zijn spullen pakte. Ik dacht dat hij een toekomst met me zag, maar ik was blijkbaar niets meer dan een handig lockdownliefje. Dat heb ik hem die avond nog via WhatsApp gevraagd, maar mijn berichtje beantwoorden was blijkbaar too much voor hem. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Patrick zat met zijn hoofd al in Ibiza, terwijl ik thuis in mijn eentje zat te huilen.”

*Namen zijn gefingeerd.

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock