Wake-up call: ‘Mijn nieuwste borsten werden een obsessie’

Naam: Laura (30) | Relatie: samenwonend | Beroep: ambtenaar

Verlengstuk van je persoonlijkheid

“Al op mijn vierde was ik geobsedeerd door borsten. Stiekem gluurde ik naar vrouwen in het zwembad. De lichamelijke ont- wikkelingen van vriendinnen volgde ik met veel interesse. Zelf kreeg ik als tiener tot mijn frustratie pas heel laat borsten. Daarom vulde ik beha’s met sokken en later siliconenpads. Een gevuld decolleté leek me het summum van sexyness. Op mijn 23e had ik een kleine B-cup bij een lengte van 1.79m. Frustrerend, vond ik. ‘Dacht je nu echt dat dat allemaal echt is?’ vroeg een vriendin als ik wees naar modellen en actrices. En ja hoor, de meest grote borsten bij tengere vrouwen stonden té pront naar voren. Maar als dat allemaal nep was, waarom zou ik dat – meer subtiel en met een beschaafde D-cup – dan niet doen? Wat zou dat prachtig zijn! Op internet zocht ik naar goede klinieken. Ik las wel honderd recensies. Bij twee klinieken maakte ik een afspraak voor een consult. Mijn vriend vond het onzin. Hij houdt van kleine borsten en vond die van mij prachtig. Maar het was mijn lichaam, zei hij. Ook mijn moeder begreep het niet. Het idee dat borsten een verlengstuk van je persoonlijkheid zijn, vindt ze oppervlakkig. Maar ik wilde zo graag een mooi decolleté, dat ik me niet liet tegenhouden. Voor drieduizend euro kreeg ik twee implantaten van 345 CC. In eerste instantie was ik betoverd. Ik keek naar beneden en zag een flinke welving. Eindelijk! Mijn huid voelde erg gespannen en ik kon amper mijn haren kammen, omdat mijn armen omhoog doen heel pijnlijk was. Maar dat vond ik allemaal niet erg: ik was eindelijk wie ik wilde zijn.”

Afstotelijk

“Mijn vriend deed zijn best. Hij kuste mijn nieuwe borsten, maakte complimenten dat ik straalde en was blij voor me. Wanneer ik vroeg of hij het mooi vond, zei hij dat het litteken prachtig klein was en dat het voor hem telde dat ik gelukkig was. Maar toen ik doorvroeg, bleek dat hij mijn borsten afschuwelijk vond. Hij was dol op mijn kleine borsten waarop hij kon liggen, die hem opwonden. Aan mijn ‘atomiumbollen’, zo zei hij tijdens een ruzie over dit onderwerp, zat hij omdat ik dat wilde. Hij vond het afstotelijk. Mijn borsten bewogen niet en ze waren te hard. Ik kocht nieuwe beha’s in een speciaalzaak en moest de triangelsetjes inwisselen voor andere modellen met baleinen. Van leuke blouses kreeg ik de knoopjes bovenin niet dicht, dus ik bleef een beetje hangen in de plussizematen. Ook merkte ik dat ik als ik tops droeg opeens wel heel veel aandacht had, iets wat mij het gevoel gaf dat de focus op mijn borsten lag. Steeds vaker droeg ik hooggesloten kleding. Door de opmerking van mijn vriend over de atomiumbollen ging ik mijn borsten écht zo zien. Elke dag vond ik ze lelijker worden. Het was toch overduidelijk zichtbaar dat ik neptieten had? Van die harde grapefruits die op mijn bovenlichaam waren geplakt? Sporten was ook ineens een crime. Na het joggen had ik soms ‘huidpijn’ als ik douchte. Ineens besloot ik dat het er onnatuurlijk uitzag. Hoe had ik dit ooit mooi kunnen vinden?”

Onnatuurlijk gevoel

“Steeds vaker verlangde ik terug naar mijn oude lijf. Naar het vriendelijke decolleté dat ik had met een goede push-up en vooral het fijne gevoel wanneer ik me ’s avonds uitkleedde en geen zeurende pijn onder mijn borsten had door het gewicht en de strakke baleinen die knelden na een dag. Vooral wanneer ik sportte, voelde ik me echt een barbiepop. Het liefst drukte ik mijn borsten plat. In de spiegel zag ik mezelf steeds vaker als ‘het meisje met de borsten’. Mijn borsten werden een obsessie. Als ik in de spiegel keek, zag ik geen mooie borsten meer, maar een soort buitenaardse kerstballen. Te keurig rond, te hard en vooral nep. Mijn vriend raakte me minder aan dan vroeger, want hij bleef het een onnatuurlijk gevoel vinden om mijn praktisch bewegingsloze borsten te strelen. En wat als ik zwanger zou worden? Die wens is er, maar er is een kans dat er melkklierweefsel is geraakt bij de operatie. Is er dan wel genoeg melk voor een baby? En ja hoor, daar was de spijt. Waarom had ik zoveel geld weggegooid terwijl ik zo perfect was? Wilde ik echt blijven sporten in T-shirts met boordjes tot mijn keel? Een maand later en vijfhonderd euro verder waren ze eruit. Mijn originele borsten zijn iets slapper geworden, maar dat geeft niet. Ik rol weer door mijn bed, slaap dieper nu ik niet meer wakker word van ongemak. Ik draag weer kanten triangels, spaghettibandjes en shirts met een V-hals. Nu pas zie ik hoe mooi ik was en dat grote borsten helemaal niet passen bij mijn lichaam. Mijn geld ben ik kwijt, maar mijn lichaam voelt weer als van mij. En mijn sexleven? Ook dat is weer als vanouds!”

Bron: Eveline Karman | Beeld: iStock