Carol's Blog: Presidents day

Elk jaar vieren Amerikanen op de derde dinsdag van februari Presidents Day. Nou ja, vieren. Hier in New York zie je af en toe een vlag en je mailbox loopt vol met schreeuwerige 50% off deals, die ik natuurlijk met het grootste gemak negeer...

De presidenten die het meest herdacht worden op deze dag zijn George Washington en Abraham Lincoln. Dit jaar leek het er even op dat daar Barack Obama aan toegevoegd ging worden. Wat een rel was dat vorige week. Een Europese rel welteverstaan. Toen de zon hier opkwam, had het gerucht van Barack en Beyoncé in Europa al de wildste vormen aangenomen. Hier was iemand eindelijk zo verstandig om de Washington Post op te bellen om te checken of zij echt het brekend nieuws gingen publiceren. Dat ene telefoontje bluste met één grote sisser het vuur van de roddel van de eeuw uit, waarop iedereen weer fluitend verderging met zijn of haar leven.

Barack zou misschien wel willen, maar ik denk, met alle respect, niet dat hij Bey aan kan. Ik denk zelfs dat Jay haar nog maar net aan kan. Bovendien lijkt vreemdgaan me met een vrouw als Michelle onmogelijk en vooral erg onverstandig. De First Lady is als een havik die zint op zoete wraak als je haar iets aandoet. Barack kan geen kant op. En mocht hij dan ooit aan het oog van Michelle weten ontsnappen, dan staat zijn schoonmoeder hem op te wachten in die andere vleugel van het Witte Huis. Michelle is ook niet van gisteren. Zij heeft geleerd van al die rokkenjagers die voorheen het Witte Huis bewoonden. Ik kan me zo voorstellen dat zij Jackie O en Hillary C hele domme, naïeve gansjes vindt, omdat zij dat buitenechtelijke gestoei van hun mannen zo lieten gebeuren. “Dat overkomt mij niet,” moet ze gedacht hebben, toen zij besloot dat haar moeder mee moest verhuizen naar Washington.

Ik heb ooit een heftige discussie gehad met twee Republikeinen ten tijde van Bill Clinton’s ehm, sigarenperiode. Naar mijn idee waren zij vooral fel omdat ze ervan overtuigd waren dat een Republikeinse president zich nooit zou misdragen (niet op die manier tenminste). Dat is misschien wel zo, maar ik vraag me dan toch wel af hoe het komt dat Republikeinse ex-presidenten (Reagan, Bush Sr.) vaker last schijnen te hebben van Alzheimer. Kan puur toeval zijn hoor!

Ik denk dat als je president wilt worden van dit land, je diep van binnen een hele ijdele man moet zijn en maar al te graag jouw charmes in de strijd gooit als je je begeeft onder vrouwelijk schoon, anders red je het niet. Afgelopen donderdag mocht ik dat aan den lijve ondervinden toen ik President Clinton  ontmoette. Vanwege zijn ernstige hartproblemen ziet hij er lang niet zo jong meer uit als toen, maar hij kan nog flirten als de beste. De vrouwen (èn mannen) hingen aan zijn lippen. Zelfs ik had champagne nodig om het ‘shaken’, vanwege die overdosis charmes, onder controle te krijgen. Arme Monica!