Bella dacht dat ze voor altijd doof zou zijn. Nu ze weer kan horen, kijkt ze terug op wat de stilte haar geleerd heeft. Wij geven je alvast een sneak peek, in de nieuwe Grazia lees je het hele verhaal.
Veranderingen
"'Pizza margherita', zeg ik nogmaals tegen de ober, zoals ik elke keer doe als ik uit eten ga. Mijn liefde voor de simpelste pizza ever komt niet doordat ik een passie heb ontwikkeld voor de Italiaanse keuken, maar omdat ik niet meer kan horen. Er gebeuren veel voorspelbare dingen wanneer je doof wordt: je hoort op een gegeven moment de deurbel niet meer en na een tijdje valt je op dat je de hond van de buren niet meer hoort blaffen."
"Maar er zijn ook dingen die je van tevoren niet kon voorspellen en juist alles kunnen veranderen. In wat voor auto je rijdt, bijvoorbeeld. Of je houding, want je leunt naar mensen toe om hun gezichten te kunnen zien en te liplezen als ze praten. En in mijn geval: wat je bestelt in een restaurant. Geen steak of vis meer, omdat je dan vragen krijgt over hoe het bereid moet zijn en of je er een salade of frietjes bij wilt. In plaats daarvan kies ik altijd iets waar niet over te discussiëren valt. Iets wat zo min mogelijk interactie vereist."
Ongeluk
“Ik begon doof te worden na een auto-ongeluk, veroorzaakt door ijzel. Ik was nog maar 27 jaar. Een tijdje deed ik wat iedere verstandige volwassene zou doen: ik negeerde het en hoopte dat het zou verdwijnen. Maar acht maanden later liet ik eindelijk toch een hoortest doen. Daar vertelden ze me dat ik nog maar vijftig procent kon horen met beide oren en dat ik doof zou worden, waarschijnlijk als gevolg van de verwondingen aan mijn hoofd. Ze gaven me een stel analoge hoortoestellen en ik ging naar huis, verder met mijn leven."
"Terwijl mijn gehoor langzaamaan verdween, nam het mijn sociale leven met zich mee. Eerst ga je niet meer naar concerten of naar het theater. Dan volgt de bioscoop. Dan etentjes. Vervolgens ga je niet meer naar de kroeg. Al snel wordt het lastig om alleen te winkelen en word je aan het hoofd van de tafel geplaatst bij familie-etentjes. Uiteindelijk blijf je alleen over, met de hond en de tv op het maximale volume. Ik weet nog dat mijn toenmalige vriendje klaagde dat ik nooit om zijn grappen lachte. Ik praatte me eruit door te zeggen dat hij gewoon niet grappig was. Als ik wel lachte, was het pas na twee minuten, als de grap al drie keer herhaald was. Slechthorend zijn is killing voor vriendschappen. Alle dingen waardoor je met andere mensen communiceert – bellen, werken, stappen – worden moeilijker en moeilijker. Ik vocht er lang tegen, maar aan het eind kon ik het niet meer aan. Mijn vrienden waren ambitieus, werkten hard aan hun carrieÌ€re en hadden veel scharrels. Ik voelde me buitengesloten."
“Net toen ik me een beetje bij mijn doofheid neer begon te leggen, kreeg ik een nieuwe diagnose…"
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
