Naam: Anne (29) | Relatie: LAT-relatie | Beroep: onderwijsassistente
Zwarte coltrui
"Ik was veertien en lunchte met mijn moeder in de stad. Naast ons zat een dertiger in een zwarte coltrui. Haar blonde haren had ze in paardenstaart met zijscheiding vastgebonden. Een zwarte leren broek, zwart jasje met military look. Ik kon alleen maar staren: zo elegant vond ik deze vrouw. Alles aan haar was gracieus. Diezelfde middag vroeg ik aan mijn moeder of ze een zwarte coltrui voor me wilde kopen. Vanaf die dag begon ook mijn hang naar zwart. Nieuwe kleding wilde ik alleen in het zwart hebben. Alles wat kleur had, gaf ik aan vriendinnen. Ik wilde net zo’n uitstraling hebben als de vrouw in het lunchcafé en kocht zelfs dezelfde oorbellen als die ik bij haar had gezien. Wat voelde ik me charmant en stylish. Een woman-in-control.”
Missie geslaagd
“Zwart werd vanaf dat moment mijn ding. Ik droeg zelfs zwarte pyjama’s. Twijfelde ik in een winkel of ik een kledingstuk zou kopen, dan vroeg ik in mijn fantasie aan de knappe dame of zij het zou dragen. Bij een ‘nee’ legde ik het artikel terug. Ik wilde op haar lijken. Omdat ik geen verlopen gothic wilde zijn, was mijn make-up uitgesproken met dieprode lipstick. Na een tijdje begonnen mijn zwarte outfits op te vallen. Vriendinnen vroegen of ik er een statement mee wilde maken en mijn moeder noemde het ‘saai’. Zelf vond ik het prachtig. Ik kreeg leuke reacties van mannen die me ineens mysterieus vonden. Missie geslaagd, dacht ik. Tot ik mijn eerste aanvaring kreeg. Een nicht ging trouwen en ik had een prachtige etui-jurk gekocht met open hakken eronder, uiteraard zwart. Trots liet ik haar mijn outfit zien, maar mijn nicht vond het net rouwkleding. Ze vroeg of ik niets vrolijkers kon aantrekken en beschuldigde me ervan dat ik geen rekening hield met de dresscode van haar feest: pastel. Ik weigerde omdat ik mijn eigen identiteit wilde bepalen en geen ingehuurd publiek was dat aan het perfecte fotoplaatje moest voldoen. Kon zij dat niet accepteren? Het werd een flinke ruzie. Uiteindelijk droeg ik op de grote dag mijn nieuwe jurk met daarover een roze omslagdoek van mijn moeder.”
Muizige vrouw
“Toen kwam – twaalf jaar later – de dag dat ik van een vriendin een zelfgemaakt fotoboek kreeg van haar vrijgezellenfeest. Op elke foto stond een vrolijke groep vrouwen. En overal stond een nogal muizige vrouw met een weinig verrassende paardenstaart. Die fletse, zwarte kraai was ik. Wat vond ik mezelf vreselijk nietszeggend en somber. Een dertien-in-een-dozijn-vrouw. Iedereen straalde en ik sloeg flink de plank mis met mijn zwarte tuniek en oersaaie zwarte legging. In he-le-maal niets leek ik op de classy lady die ik wilde zijn. Ik was mijn doel finaal voorbij gestreefd. Thuis paste ik al mijn kleding voor de spiegel. Het waren stuk voor stuk prachtige items, perfect zelfs, maar met elkaar gecombineerd bleef het toch een beetje begrafenis-achtig. Al vijftien jaar dezelfde look? Dat was eigenlijk oersaai en misschien ook wel wat gemakzuchtig. Wat als ik nu een zwarte skinny en zwarte coltrui combineerde met bruine laarzen? Of als ik een top met dierenprint onder mijn bikerjasje droeg?
Rode jurk
Doodeng vond ik het, maar ik ging naar de stad en kocht een knalrood jurkje voor de bruiloft van de vriendin die me het fotoboek had gegeven en vertelde het aan niemand. Daarmee bouwde ik een marge in omdat ik niet wist of ik het op de dag zelf nog aandurfde om de jurk te dragen. Maar ik deed het. En ik werd met gejuich ontvangen door mijn vriendinnen. Ik kreeg enorm veel complimenten. Ik voelde me eerst erg ongemakkelijk, maar omdat iedereen zo positief was, kon ik dat gevoel na een uur loslaten. Later, toen ik de foto’s terugzag, begreep ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Nog steeds draag ik veel zwart. Ik heb prachtstukken in mijn kast en vind het een enorm chique kleur voor mij en wie ik wil zijn. Mét een blonde paardenstaart. Maar ik mix mijn kleding nu veel meer. Een felle handtas en een okergele minirok onder een zwarte trui bijvoorbeeld. Ik zal nooit een paradijsvogel worden, daarvoor past zwart gewoon te goed bij me. Maar enkel zwart is ook maar saai. Het is net als het leven. Elke dag een bord quinoasalade is niets. En altijd dezelfde playlist is ook maar saai. Variatie is mijn nieuwe regel, en dat bevalt me eigenlijk prima.”
Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock
