In de categorie “Na twee kinderen weet ik wel ongeveer hoe de derde werkt” , ging ik er onlangs vanuit dat twee voorbeeldige kinderen bij de kapper automatisch zou resulteren in ook een derde voorbeeldig kind bij de kapper. Met M. en C., die doorgaans als engeltjes in de kappersstoel zitten, kwam het niet eens in me op dat T. er wel eens meer moeite mee zou kunnen hebben. Nee, hij zou als een cherub mét krullen gewillig een deel van zijn lokken aan de kapster afstaan, en de kapster en ik zouden ons samen verwonderen over het feit dat hij toch zo lief en schattig het geheel onderging.
Je voelt ‘m al aankomen: het ging dus iets anders. Want T., die lieve kleine grappige T., veranderde namelijk in een soort brulbeest toen ik hem onlangs mee nam voor een knipbeurt. Het begon al met het omdoen van de kappersmantel. Waar T. normaal best enthousiast meekijkt naar Disney junior, interesseerde het hem nu niets dat er een Mickey Mouse op de mantel stond. “Weg ermee!”, was het enige wat hij dacht. Dat gold ook voor de schaar, en de kapster in het algemeen, eerlijk gezegd. Ik moest T. op schoot nemen, en lijdzaam alle snot, tranen en haren met hem delen. Er leek geen einde aan te komen, en na afloop waren we beide (alsnog) niet toonbaar aan de buitenwereld.
Met deze beschrijving van ons laatste kapperbezoek kun je je vast wel voorstellen dat ik opkeek toen ik gisteren het volgende (ietwat donkere, waarvoor mijn excuses) tafereel aanschouwde:
De grote vraag is nu natuurlijk: zou Mari van de Ven vroeger ook gebruld hebben toen hij zélf geknipt werd?
