Real life: 'Ze schreeuwden: het is moord, je gaat naar de hel'

Dat het in Amerika gebeurt, verbaast ons niet meer: boze mensen buiten bij abortusklinieken. Maar ook in Nederland staan anti-abortusdemonstranten bij klinieken en hun benadering wordt steeds agressiever.

Geïntimideerd

"Ik kwam aangefietst bij de kliniek en aan de overkant van de straat schreeuwde een man naar me: ‘Het is moord. Je gaat naar de hel.’ Er kwam een stelletje uit de kliniek en ik keek ze geschrokken aan. ‘Niet op reageren’, zeiden ze. Ik deed dat wel en riep terug: ‘Bepaal dat voor jezelf, niet voor mij.’ Toen schreeuwde hij nog harder en bleef hij die zin maar herhalen. Ook had hij een groot bord vast met daarop: ‘Jesus is love.’ Ik voelde me zo geïntimideerd. Ik was al heel emotioneel en dit maakte me nog verdrietiger én boos. Ik kon niet geloven dat dit gebeurde. Anno nu.”

Bufferzones

Eva is 27 jaar en onderging vorig jaar december een abortusbehandeling. Ze is een van de vrouwen die te maken kreeg met de agressieve benadering van anti-abortusdemonstranten die buiten bij de kliniek stonden. Het gebeurt dagelijks. Vrouwen worden uitgemaakt voor moordenaar en krijgen folders in hun handen geduwd met afschuwelijke foto’s en misleidende informatie. Verschillende partijen trekken aan de bel: de abortusklinieken zelf – er zijn er veertien in Nederland – Het Humanistisch Verbond (onafhankelijke organisatie die staat voor een vrije en humane samenleving), gemeenten én de politiek.

Zo liet minister Hugo de Jonge (van Volksgezondheid, Welzijn en Sport) onlangs weten vóór bufferzones bij abortusklinieken te zijn. Deze bufferzones moeten demonstranten op afstand houden. Maar is dit genoeg? GroenLinks-Kamerlid Corinne Ellemeet denkt van niet. Tegen Grazia zegt ze: “Ik vind dat we meer moeten doen, dat de politiek meer moet doen. Bijvoorbeeld om meer positieve bewustwording te creëren bij de mensen voor het recht om abortus te laten plegen. Het is een verworven recht waar we in Nederland ook heel trots op mogen zijn en waar niemand zich voor hoeft te schamen. Het is belangrijk dat we daarover praten, ook in de politiek. Ik geef in debatten al langer aan dat ik me echt zorgen maak over het feit dat abortus steeds meer een taboe wordt. Mijn woorden werden weggewuifd, maar juist door die vele demonstraties bij klinieken, die ook begin dit jaar vaak in het nieuws zijn geweest, werd het voor iedereen zichtbaar en ongemakkelijk. Eerst wilde een meerderheid van de Tweede Kamer mijn debat niet steunen, inmiddels willen ze dat gelukkig wel.”

Conservatiever

“Uit onderzoek van de Rutgers Stichting blijkt dat vrouwen die abortus hebben laten plegen steeds terughoudender zijn om het te delen met mensen uit hun omgeving”, gaat ze verder. “Er is meer schaamte en de vrouwen voelen zich niet vrij erover te vertellen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Ik wil dat we in een land leven waarin het breed wordt geaccepteerd. Vrouwen hebben gewoon recht op abortus, dat staat in de wet. Toch zie je dat de tegen- beweging steeds feller wordt. Er is meer kritiek en een deel van Neder- land wordt steeds conservatiever. De generatie van mijn moeder ging in de jaren zeventig de straat op en maakte zich hard voor dit recht. Dat recht is er uiteindelijk in 1984 gekomen. Ik vind het zo’n raar idee dat ik me hier opnieuw hard voor moet maken.”

Het hele verhaal lees je in de nieuwste Grazia die nu in de winkel ligt of *HIER* via Blendle.

Tekst: Annemieke Riesebos Beeld: iStock