De oppositie: 'Abortus zou niet zo makkelijk moeten zijn'

De termijn tot wanneer je abortus mag laten plegen, is veel te lang en de bedenktijd te kort. Van Daniëlle (24) mag de abortuswetgeving zoals die nu is stukken strenger.

Zestien en zwanger

"Zelf ben ik op dit moment 25 weken zwanger. Het kind dat in mij groeit, voel ik. Het beweegt en leeft. Van het idee dat nu te laten weghalen, barst ik spontaan in huilen uit. Dat zou echt zo veel pijn doen, ik moet er niet aan denken. Toch is het niet zo dat ik vind dat de Nederlandse abortus- wetgeving strenger moet, omdat ik nu aan den lijve ondervind hoe het is om een baby in mijn buik te hebben. Ik heb dat altijd al gevonden. Ik herinner me een vriendinnetje van vroeger. We waren allebei een jaar of zestien toen zij zwanger raakte na een onenightstand. Zij wilde het kindje laten weghalen, ik zei: ‘Als ik jou was zou ik het niet doen.’ Toen was ik er al fel op tegen. Later, tijdens de lessen maatschappijleer op mijn mbo-opleiding, kwam het onderwerp ook weleens ter sprake. Dan was ik samen met één ander als enige niet voor, terwijl de rest van de klas overtuigd pro-abortus was. Maar ook al laat ik iedereen in zijn waarde wat betreft zijn mening over dit onderwerp, mijn standpunt is: ieder persoon is iemand, óók een ongeboren baby, en heeft daarom het recht om op deze wereld rond te lopen."

Andere opties

"Het is in Nederland nu zo dat je de zwangerschap tot 24 weken mag afbreken. In de praktijk houden artsen een grens van 22 weken aan omdat de duur van de zwangerschap slechts tot op twee weken nauwkeurig te bepalen is. Deze grens van 22 weken is omdat de vrucht daarna buiten het lichaam kan overleven. Maar het hartje klopt al vanaf vijf à zes weken! Dan leeft het dus al, dan stroomt er al bloed. Met tien weken zitten er handjes, voetjes en beentjes aan en is het dus echt een kindje, geen vrucht meer. Bij 23 weken zit alles erop en eraan. Dat je een leven dat in zo’n vergevorderd stadium verkeert, mag afbreken, vind ik bizar. Als ik het voor het zeggen zou hebben, zou ik de termijn van 24 weken dan ook flink terugbrengen. Tien weken zou mijn absolute maximum zijn, liever nog zou ik het op zes houden. Ook dat er maar vijf dagen bedenktijd hoeft te zitten tussen het eerste gesprek bij de huisarts of de arts van de abortuskliniek en de ingreep, vind ik absurd. Dat is toch veel te kort? Voor zo’n ingrijpende beslissing als het plegen van abortus zou minstens anderhalve week bedenktijd verplicht gesteld moeten worden. Dat geeft je de tijd er werkelijk goed over na te denken, er met anderen over te praten, informatie te verzamelen en je gedachten en emoties op een rij te zetten. Wat dat betreft vind ik het wel heel goed dat de arts die de abortus gaat doen de moeder moet wijzen op de andere mogelijkheden die zij heeft, zoals de baby ter adoptie afstaan of de optie van een pleeggezin. Er zijn zo veel stellen die graag kinderen willen maar bij wie zwanger worden niet lukt. Zelfs als je het kind zelf niet wilt houden, kun je iemand anders heel blij maken als je in plaats van voor abortus kiest voor adoptie of pleegplaatsing."

Oud en wijs genoeg

"Zwanger worden is geen toeval, we weten allemaal hoe het werkt. Als je oud genoeg bent om sex te hebben, ben je ook oud genoeg om te snappen hoe een kind wordt gemaakt. En dus ook om je te realiseren wat de consequenties zijn als je met elkaar naar bed gaat. Om de ongewenste zwangerschap die daar misschien uit voortkomt vervolgens op te lossen met een abortus, vind ik heel makkelijk gedacht. Die jeugdvriendin van mij deed er ook ontzettend luchtig over, terwijl het gaat om zoiets bijzonders, zoiets moois. Misschien moet er toch nog meer voorlichting worden gegeven, zodat we echt geen schaamte meer hoeven te voelen als we naar de drogist gaan voor condooms of naar de apotheek voor een morningafterpil. En waarom zijn die trouwens zo duur? Dat helpt ook niet om ongewenste zwangerschappen te voorkomen. Het gesprek dat je moet hebben voordat je abortus laat plegen, om na te gaan of de keuze vrijwillig en weloverwogen is, zou van mij ook meer in de richting van andere oplossingen gestuurd mogen worden. Laat vrouwen het overwegen bijvoorbeeld een meet and greet te hebben met mensen die een kind willen adopteren. Of laat ze een gesprek hebben met mogelijke pleegouders als het kind op zich wel gewenst is, maar de situatie niet ideaal, bijvoorbeeld vanwege slechte financiële omstandigheden of omdat er geen vader in beeld is. Een kind heeft recht op leven, maar dat betekent niet dat het per se bij de moeder hoeft op te groeien."

Uitzondering daargelaten

"Jaarlijks worden er in Nederland ruim 30.000 abortussen gepleegd. Dat vind ik echt een schrikbarend hoog aantal. Terwijl ik denk dat er, als de wetgeving strenger zou zijn en het daardoor minder makkelijk is om een kind weg te laten halen, echt vrouwen zijn die gaandeweg de zwangerschap van mening veranderen. Door het zien van de echo’s en het voelen van de baby, krijg je toch steeds meer een band met het kindje. En het zou mij niet verbazen als je, wanneer je het kind eenmaal in je armen hebt, dolblij bent dat je geen abortus hebt laten plegen. Ik begrijp het trouwens in sommige gevallen wel dat een moeder ervoor kiest. Als de zwangerschap is voortgekomen uit een verkrachting bijvoorbeeld, als het kind een afwijking heeft waardoor de overlevingskans nihil is, of als het gevaarlijk is voor de moeder om de zwangerschap te volbrengen. Dat zijn allemaal goede redenen om toch abortus te laten plegen, zelfs op een termijn van 24 weken. Ik begrijp dat het een lastige kwestie is, een heel persoonlijke ook, en iedereen mag uiteindelijk zelf beslissen. Maar wat betreft de andere gevallen blijf ik erbij dat het onnatuurlijk is om een leven af te breken."

Tekst: Carlijn Simons Beeld: iStock