Negen jaar lang was Jacky* (34) verslaafd aan alcohol, en later ook aan drugs. Van een pak wijn naar een fles wodka per dag, en van ketamine naar crack. Het liep totaal uit de hand. ‘Ik walgde echt van mezelf.’
Jacky: “Ik was begin twintig toen ik na een korte relatie van twee maanden heel snel ging samenwonen. Helaas bleek mijn ex een vreselijke narcist te zijn die veel verbaal en fysiek geweld gebruikte. Toch hield ik het tweeënhalf jaar met hem vol, totdat ik het echt niet meer trok en de relatie beëindigde. Mijn ex kon dat moeilijk accepteren. Hij begon me te stalken en ik voelde me alles behalve veilig. Zelfs op mijn werk viel hij me lastig. Daarom deed ik aangifte. Gelukkig werd hij veroordeeld en kreeg hij een contactverbod en een taakstraf. Aan dat contactverbod hield hij zich niet. Ik was doodsbang dat hij mij wat zou aandoen. Voor mijn eigen veiligheid moest ik van de politie altijd een gps-tracker bij me dragen. Als er dan wat gebeurde, kon ik in elk geval getraceerd worden.”
Trauma’s
“Door alle gebeurtenissen bleek ik PTSS (een posttraumatische stressstoornis, red.) te hebben. Mijn ex had me mentaal helemaal afgebroken, er was niks meer van mij over. Ik was zwaar depressief en kon niet meer werken. De psychische hulp die ik kreeg, was niet genoeg om mijn trauma’s te verwerken. Het enige wat ik wilde, was rust in mijn hoofd en helemaal niks meer voelen. Ik kreeg EMDR-therapie, maar daarmee moest ik alles continu herbeleven. Dat hakte er zwaar in. Ondertussen probeerde ik – zo goed als het kon – mijn leven op te pakken. Zo ging ik op een avond naar een feestje en dronk daar wat wijntjes. Eenmaal thuis realiseerde ik me dat ik voor het eerst niet meer bang was. De wijn verdoofde me, eindelijk voelde ik even geen angst, verdriet of onrust meer. Alsof er een last van mijn schouders viel. Dat was zo fijn. Dat was het moment dat het zaadje voor mijn alcoholverslaving geplant werd. Dat heerlijke, rustige gevoel dat ik door de wijn had ervaren, wilde ik vaker. Daarom dronk ik steeds vaker ’s avonds een aantal glazen wijn thuis. Al snel dronk ik elke dag. Niet alleen ’s avonds, maar ook ’s middags. Eerst één pak wijn per dag, maar binnen een aantal weken zat ik al op drie pakken wijn per dag. Doordat ik in korte tijd een stevige drinker was geworden, werden de katers elke keer minder.”
Heftig: Suus kwam erachter dat haar vriend nog getrouwd is
Iets sterkers
“In de jaren daarna dronk ik dagelijks wijn en bleef steeds vaker thuis om te drinken. Dat terwijl ik hiervoor altijd heel actief was. Nu zat ik thuis op de bank met de tv aan, maar er kwam niks meer bij mij binnen. Mijn ex kreeg ondertussen een nieuwe relatie, waardoor hij eindelijk stopte met stalken. Maar mijn drang om te drinken verdween niet. Ik wilde gewoon niks meer voelen. Al nam het verdovende gevoel dat ik van wijn kreeg na een tijdje af. Daarom ging ik van wijn over op wodka, wat natuurlijk veel sterker is. Elke dag dronk ik een fles leeg. Alles wat ik had, moest helemaal op. Ik weet nu dat dit ook wel ‘bodemdrang’ wordt genoemd. Ik had mezelf niet meer in de hand. Mijn ouders vonden het vreselijk. Hoewel ik dacht dat ik mijn verslaving voor hen kon verbergen door alleen in mijn eigen huis te drinken, hadden zij echt wel door dat er iets aan de hand was. Door de alcohol was ik veel aangekomen en re-integreren op werk lukte door mijn verslaving niet meer. Het was duidelijk dat het niet goed met me ging. Mijn ouders wilden dat ik ging afkicken. Ergens wilde ik dat ook wel, maar ik miste de kracht en het zelfvertrouwen om echt iets aan mijn verslaving te doen. Bovendien vond ik het mezelf ook niet waard om af te kicken. Wat voor leven had ik nog zonder alcohol? De belangrijkste reden dat ik toch instemde met een afkickkliniek was dat ik mijn ouders geen verdriet wilde doen. En helaas is dat nooit genoeg als je echt clean wil worden.”
Coke en speed
“Op mijn 23e werd ik opgenomen in de kliniek, maar dit bleek alles behalve een goede zet te zijn. Door mijn onverwerkte trauma’s stond ik nog steeds open voor verdovende middelen. Het hielp daarbij niet dat ik in de afkickkliniek mensen ontmoette die drugsverslaafd waren. Ik had met uitgaan weleens speed en xtc gebruikt, maar dat was het ook. Ik vond het wel leuk, maar meer voor recreatief gebruik. Dat anderen er verslaafd aan waren, kon ik goed begrijpen. Wat ik met alcohol had, hadden zij met harddrugs. We praatten regelmatig met elkaar over onze verslavingen en na mijn opname hield ik met een aantal mensen contact. Toen iemand vervolgens in een groepsapp zei dat hij zin had in een lijntje of pilletje, dacht ik: ja, ik ook. Voordat ik het wist, vroeg ik het nummer van de dealer om mijn eigen coke en speed te bestellen. Hoewel anderen vaak hyper worden van coke en speed werd ik er juist rustig van. Ik gebruikte soms een paar keer per week, een andere keer weer één keer per maand. Daarnaast dronk ik nog steeds dagelijks een fles wodka. Het afkicken had dus duidelijk niet geholpen. Ergens wilde ik wel stoppen, maar ik wist gewoon niet hoe. Zonder drugs en alcohol voelde ik alle pijn en verdriet van de afgelopen jaren en dat wilde ik absoluut niet.
Nieuwe high
“Alsof het nog niet genoeg was, kwam ik rond mijn 28e via een vriendin in aanraking met ketamine. Ze wist dat ik stevig kon drinken, maar ze had geen idee dat ik al jaren verslaafd was en ook regelmatig in mijn eentje drugs gebruikte. Ik was een meester in dingen verbergen. Alleen mijn directe familie wist dat ik verslaafd was. Ketamine was voor mij iets nieuws. Heel naïef dacht ik: dat ga ik eens proberen. Ik hield er absoluut geen rekening mee dat ik binnen de kortste keren verslaafd zou raken. Wat natuurlijk gebeurde. Nadat ik mijn eerste snuif ketamine had genomen, was ik verkocht. Het gaf mij een high die ik nog nooit eerder had ervaren. Sindsdien liet ik wodka staan en gebruikte ik alleen nog maar ketamine, elke dag. Op een gegeven moment kreeg ik last van k-krampen. Hierbij heb je door het gebruik van ketamine enorme buikpijn, omdat de drugs niet goed vergruisd worden in je blaas. Bij mij leidde dit tot ernstige blaas- en nierproblemen waarvoor ik meerdere keren behandeld moest worden in het ziekenhuis. Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat deze klachten door de ketamine kwamen. Toch zei ik tegen de artsen dat ik geen idee had waarom ik zoveel buikpijn had. Iets waar zij nooit intrapten, want in mijn urine was te zien wat voor troep ik allemaal gebruikte.”
Verder lezen? In de nieuwste Grazia lees je het volledige verhaal van Jacky. Nu in de winkel!
Tekst: Renée Brouwer | Beeld: Adobe Stock
