Jong en borstkanker: 'Opeens staat je leven op z'n kop'

Een op de zeven vrouwen in Nederland krijgt borstkanker. Twintig procent hiervan is jonger dan vijftig jaar. In de nieuwste Grazia vertellen drie jonge vrouwen hun verhaal. Een van hen is Renee (32).

Geen goed nieuws

"Het begon vorig jaar met een harde schijf in mijn rechterborst. Voor de zekerheid ging ik ermee naar de huisarts en inderdaad, hij voelde het ook. Daarom verwees hij me door voor een echo in het ziekenhuis. Een paar dagen later kon ik er al terecht. Terwijl ik meekeek op het scherm, zag ik dat de echoscopist allemaal zwarte vlekken aan het opmeten was. Toen ik na de echo ook nog een mammografie (een röntgenfoto van de borst, red.) kreeg en een biopt moest laten afnemen waarbij er een stukje weefsel werd weggesneden voor onderzoek, wist ik dat er iets mis was. Toch ging ik niet direct van het ergste uit. Misschien ook omdat ik daar nog niet aan durfde te denken. Lang hoefde ik niet op de uitslag te wachten: een paar uur later hing mijn huisarts al aan de telefoon. 'Het is niet goed', zei hij. 'Je hebt borstkanker.'"

Extreme angst

"In shock hoorde ik het aan. Kanker? Ik? Het eerste wat ik dacht: ik ga dood. Geen idee waarom, maar als kind had ik al een extreme angst voor de dood en het leek alsof mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid was geworden. Gelukkig had mijn arts in het ziekenhuis een behandelplan en moest ik direct beginnen met chemotherapie. Uit de PET-scan was naar voren gekomen dat ik waarschijnlijk een uitzaaiing in de poortwachtersklier in mijn oksel had, plus tien vlekken in mijn borst. Het leek wel een 'dalmatiërtiet'."

"Tussendoor waren er al gesprekken geweest over mijn eventuele kinderwens. Omdat ik een hormoongevoelige tumor had, werden mijn hormonen stilgelegd. Hierdoor kwam ik op mijn 31e – de eerste prik kreeg ik op mijn verjaardag – in een versnelde overgang. Daarbij kon ik door de chemo’s onvruchtbaar worden, dus als we nog een kind wilden, was het beter om eerst mijn eitjes in te vriezen. Dit vond ik zo’n lastige kwestie. Ik had een hormoongevoelige kanker en als ik echt voor ivf zou gaan, moest ik eerst hormonen gaan spuiten. Wat als dat de kanker nog meer zou triggeren? In overleg met mijn verloofde Sergio besloot ik het uiteindelijk niet te doen. We waren al heel erg blij met onze zoon Jazzy-Silver (3) en wilden niet het risico nemen dat mijn tumoren en uitzaaiingen nog meer zouden gaan groeien."

Wég onzekerheid

"Na zestien chemo’s werden beide borsten geamputeerd. Eigenlijk hoefde alleen mijn rechterborst verwijderd te worden, maar ik wilde niet in onzekerheid blijven of de kanker later in de linker terug zou komen. Een van de twee was ziek, dus ze moesten eraf. Zo snel mogelijk. Dat ik daarna ‘niks’ meer had, was heftig, maar omdat ik direct gereconstrueerd werd, kon ik er makkelijker mee omgaan. Voor Sergio maakt het trouwens niks uit of ik wel of geen borsten heb. Hij zegt regelmatig dat hij me mooi vindt zoals ik ben, ook toen ik kaal was door de chemo."

Op z'n kop

"Inmiddels ben ik ruim een jaar verder. Na nog vijftien bestralingen en een chemotabletkuur hoop ik binnenkort op de PET-scan te zien dat er geen kanker meer in mijn lichaam is. Het is bizar hoe snel mijn leven op z’n kop kwam te staan, maar ik ben zo blij dat ik er nog ben. Sergio en ik hadden al een goede relatie, maar door de zware periode zijn we nog dichterbij bij elkaar gekomen. Voor mij was hij altijd een grote steun, maar ik weet dat het voor hem ook absoluut niet makkelijk is geweest om mij zo ziek te zien. Dat sommige lotgenoten tijdens hun ziekte door hun partners zijn verlaten, vind ik echt vreselijk, maar ik weet zeker dat Sergio dat nooit doen. We zijn er voor elkaar in voor- en tegenspoed en ik hoop dat we vanaf nu alleen nog maar mooie dingen mogen meemaken."

Tekst: Renée Brouwer | Beeld: iStock