Journalist Agnes Hofman is altijd kritisch als het gaat over diversiteit, en merkt dat series door beginnen te slaan. “Echte diversiteit in films, series en in de media ligt er niet zo dik bovenop.”
Diversiteit in Hollywood
Ik ben opgegroeid met series als Beverly Hills 90210 en Friends. Het een was op momenten meeslepend, het ander bij vlagen grappig, maar allebei onmiskenbaar wit. Diversiteit was in Hollywood lange tijd geen onderwerp van gesprek, behalve bij het casten van de token black guy of girl die te vaak een stereotype karakter was: het beeld dat mensen – in dit geval witte scriptschrijvers – hebben van een bepaalde groep mensen, dat vaak niet overeenkomt met de werkelijkheid. Denk aan de chagrijnige Chinese supermarkteigenaar, de brutale Afro American drugsdealer of de wulpse Latina. Als jong gemixt meisje (ik heb een witte vader en een Afro Braziliaanse moeder) vond ik het altijd lastig dat er eigenlijk niemand op televisie was die op mij leek. Aan wie ik me kon spiegelen. Ik was nu eenmaal geen Rachel, Monica of Phoebe. Met hun haar en make-up kon ik weinig, in tegenstelling tot veel vriendinnen van mijn witte school. Mijn type werd niet gezien. Alsof ik niet gezien mocht worden…
Nicola Coughlan over derde seizoen Bridgerton: ‘Kijkers zullen obsessed zijn’
Openlijk gay
We lezen steeds vaker dat representation matters en bovenstaande is precies wat daarmee bedoeld wordt. Mensen willen zichzelf herkennen, zich meer kunnen identificeren met en spiegelen aan de karakters in hun favoriete serie of film. En niet alleen televisiekijkers als ik denken er zo over. Actrice Simone Ashley, die Kate in Bridgerton speelt, had helemaal niets met historische kostuumdrama’s. “Omdat ik ervan uitging dat ik nooit in zo’n serie zou spelen. Dat ik daar, door mijn Indiase Tamil-roots, nooit voor zou worden gecast.” Hollywood en Netflix kennende was dat een logische aanname. Maar incoming Shonda Rhimes. De producent bracht al diversiteit met Grey’s Anatomy en Scandal, maar Bridgerton is daarvan wel de heerlijk overtreffende trap waar ik als kijker zo naar snakte. Een zwarte koningin! Een Indiase familie in de Britse upper-class, zonder de stereotyperingen! En Jonathan Bailey – een openlijk gay man – die als straight karakter alle vrouwelijke hoofden in The Ton op hol brengt!
En ja, dat is een ding. Er zijn verschillende gay acteurs in Hollywood die stevig in de kast blijven uit angst om geen grote rollen meer te krijgen. Om niet meer serieus genomen te worden door de gemiddelde vrouwelijke filmkijker, zoals ik. Maar daarmee zijn ze geen goed rolmodel voor de gay community. En zo onnodig, want toen Kate en Anthony (vertolkt door Jonathan) van bil gingen, zat ik zo in hun geweldige acteerspel dat ik niet dacht aan geaardheid. Ik zag twee beeldschone mensen die eindelijk toegaven aan hun passie. Pas later bedacht ik me hoe zeldzaam het eigenlijk is om multiculti stelletjes zo in actie te zien. In het echte leven ken ik genoeg biculturele koppels, maar in Hollywood gaat een Indiase vrouw met een Indiase man. Punt. Bij mensen met een Afrikaanse achtergrond idem. Tenzij het een flauwe romcom met een IMDB-rating van 4,8 betreft met alle stereotyperingen, zoals de onhandige witte man in zijn zwarte schoonfamilie. Maar dat heeft weinig met diversiteit te maken.
Afspiegeling
Echte diversiteit in films, series en in de media ligt er dus niet zo dik bovenop. Kleur zou geen rol moeten spelen. Seksuele geaardheid, kledingmaat of eventuele beperkingen net zo min. Zowel cast als crew zou een afspiegeling van de samenleving moeten zijn, om een zo divers mogelijk plaatje te creëren. Goede voorbeelden hiervan zijn Sex Education en This is Us. Die series zijn lekker wakker, maar And Just Like That slaat de woke-plank hopeloos mis. Sex and the City was natuurlijk al belachelijk wit, met uitzondering van die ene zwarte lover die Samantha ooit had en zijn ‘angry black woman’-zus. Carrie was ooit in shock toen ze een biseksuele man bleek te daten, want dat was volgens haar een ‘layover on the way to gay town’. En Miranda deed alsof ze lesbisch was voor een promotie. Ze zoende zelfs met haar date maar constateerde daarna, met een mix vol afschuw en opluchting, dat ze toch echt hetero is.
Fast forward naar And Just Like That. Miranda liet zich in Carrie’s keuken uitgebreid vingeren door haar nieuwe non-binaire lover Che. En Charlotte raakte in paniek bij het uitnodigen van een zwart stel voor haar dinner party. Na vijf afleveringen was ik er klaar mee. Volgens de kritieken op vogue.com heb ik niet veel gemist: Carrie gaat met haar nieuwe BFF Seema Diwali vieren, een belangrijke Hindoestaanse feestdag. Uiteraard heeft Carrie daar nooit van gehoord, wordt er gewinkeld in een ‘sari shop’, waar ze geen sari’s maar lehenga’s (maxirokken voor formele gelegenheden) verkopen en moet de fifty-something Seema voor haar ouders verborgen houden dat ze nog single is.
Gemiste kans
Een gemiste kans, wat mij betreft. En – hoe geforceerd ook – aan slechts één diversity bingo-kaart per aflevering heb je niet genoeg. Het werkt gewoon niet. Want het is niet oprecht bijdragen aan betere beeldvorming, maar snel punten willen scoren. Met klem woke willen zijn. Het tweede seizoen van And Just Like That is inmiddels aangekondigd, maar ik wacht wel op Bridgerton. Het derde seizoen gaat over Colin en Penelope. Ja, een curvy dame als prachtige lead in Netflix’ recordbrekende serie, zonder dat haar vormen expliciet benoemd worden. Ik kan niet wachten!
Bron: Grazia (Agnes Hofman) | Beeld: BrunoPress
