Doris (36) kocht acht jaar na haar scheiding een huis in het dorp waar zij voor haar toenmalige grote liefde naartoe was verhuisd.
“Het dorp was gemoedelijk: groot genoeg om anoniem te blijven en klein genoeg om mezelf veilig te voelen. Ik vond het superstoer dat ik dit avontuur toch alleen aanging. De dag dat ik de sleutels kreeg, kocht ik een enorme bos bloemen voor mezelf. Ik was zo trots! Dolgelukkig zat ik vier jaar later in mijn tuin, een mengeling van Franse charme en cottage- bloemen. Alles klopte. Ik kreeg een nieuwe relatie en ook mijn vriendin vond mijn huis geweldig. Na een jaar trok ze bij me in. We genoten van alle luxe, maar een echte klik met het dorp hadden we niet. We voelden ons er prettig, dat was alles. Het was vooral mijn huis dat me blij maakte, elke dag opnieuw. Ik was eraan verknocht en elke vierkante meter was goud waard.”
“Mijn vriendin en ik waren drie jaar samen toen we een autovakantie door Frankrijk maakten. Het weer was geweldig, de restaurants romantisch. We voerden lange gesprekken in onze gehuurde gites. Helaas bleek daaruit dat mijn vriendin toe was aan meer huisje-boompje-beestje: een kind én een groter huis. Naarmate het eind van de vakantie dichterbij kwam, begon ik me steeds akeliger te voelen. Ik wílde helemaal niet verhuizen. Mijn huis was perfect! En ik wilde al helemaal niet beginnen aan een zwangerschapstraject. Ik vond mijn leven heerlijk en had geen kinderwens.”
“De laatste vakantieweek kortten we drie dagen in: ik wilde alleen maar naar huis. Ik miste mijn spullen en wilde nadenken over mijn relatie. Als mijn vriendin en ik andere toekomstdromen hadden, was zij dan wel de ware voor mij? Opgelucht en opgetogen reed ik mijn straat in. Daar stond mijn heerlijke huisje. Onkruid groeide tussen de stoeptegels. Kliko’s stonden rommelig op straat. Eigenlijk was het maar een heel gewone straat, in een heel gewone wijk, in een heel gewoon dorp. Maar in plaats van blijdschap na drie weken afwezigheid, voelde ik helemaal niets. Waar was de vonk die al jaren kwam als ik alleen al dácht aan mijn eigen plek? Ik liep naar binnen, rook de vertrouwde huislucht, zag de stapel post, het glanzende aanrechtblad, mijn zachte bank. En ik voelde… niets.”
Bastiaan Rosman is biseksueel: ‘Ik hoor vaak dat ik ‘eigenlijk’ homo ben, maar ‘gewoon nog uit de kast moet komen’
“Het was een leuk huis, dat zeker. Maar op vakantie had ik zoveel mooie vakantiehuizen gezien waar ik me ook heel erg thuisvoelde. Ik had andere woonstijlen ontdekt, leuke mensen ontmoet, inspiratie opgedaan. Mijn eigen huis was zeker leuk. Maar om nou te zeggen dat het onvervangbaar was? Ik zei er iets van tegen mijn vriendin, dat ik mijn huis in m’n fantasie had opgehemeld. Nog diezelfde avond showde ze me foto’s van nieuwbouwwoningen en bouwprojecten in ons dorp. Ik kreeg het Spaans benauwd. En toen ze nog geen week later begon over een mogelijke donor voor ons kind, leek het of ik geen lucht meer kreeg.Ik zat muurvast in mijn leven!”
“Terwijl ik deed alsof ik op Funda naar woningen in ons dorp keek, zocht ik stiekem naar huizen in m’n oude stad. Tot mijn eigen verbazing droomde ik van een nieuw leven: nieuwe buren, nieuwe plannen. Ik was het dorp ontgroeid en mijn relatie ook. Ik wilde weer bruisen en zag mezelf totaal geen kinderverhaaltjes voorlezen boven een wieg. Ik verbrak mijn relatie, wat makkelijker ging dan verwacht omdat mijn vriendin en ik allebei onze dromen niet wilden aanpassen. Binnen vijf weken kocht ik een ander huis in mijn oude stad. Dat lukte met een overbruggingskrediet. Direct na het tekenen van het voorlopig koopcontract zette ik mijn eigen huis te koop.”
“Alles waaraan ik zo vreselijk was gehecht, deed me niets meer. Ik zat erin, keek rond, en staarde apathisch voor me uit. De glans van mijn nieuwe leven trok me meer. Vol opwinding pakte ik de verhuisdozen in, iets wat me enorm verbaasde. Achteraf ben ik dolblij dat ik niet te lang ben blijven hangen in dat gevoel van comfort of in mijn relatie. Ik denk dat ik vooral bang was om stappen te zetten. Wegdoen wat vertrouwd is, maakt onzeker. Mijn nieuwe huis is nog niet af. De piepkleine tuin is een wildernis, de keuken oud en de vloertegels spuuglelijk. Maar het voelt goed. Ik heb veel aanloop en er is zelfs een prille liefde. Ik dacht dat ik alles voor elkaar had en dat ik gehecht was aan mijn dorp en huis. Maar door het zien van al die leuke gites besefte ik dat ik was ingedut. Nu alles op z’n kop staat, voel ik me zoveel jonger en tien keer gelukkiger.”
Bron: Grazia (Eveline Karman)
