Carol's blog: Rolmodel

Er is al veel gezegd over de Oscars van 2014 en ik denk dat we nog makkelijk een weekje door kunnen gaan met praten over. Dus ik mag nog even. Ik ben zo iemand die de uitzending helemaal heeft gekeken en de dagen erna nog steeds foto’s en filmpjes aan het bekijken is om te zien of ze wellicht toch iets kleins gemist heeft en natuurlijk vooral om nog heerlijk na te genieten. En als je dat allemaal gedaan hebt, kun je nog altijd fantaseren over wat voor soort jurk jij zou dragen, mocht je ooit…

Dat dromen, dat deed Oscarwinnares Lupita Nyong’o als klein meisje ook. Net als alle kleine meisjes waarschijnlijk. In een speech, een paar dagen voor de Oscars, vertelde zij haar ontroerde toehoorders hoe zij dagelijks met de Lieve Heer onderhandelde. Zij zou beter luisteren en niet iedere keer haar spullen kwijtraken, in ruil voor een lichtere huid. Maar ‘helaas’, elke ochtend werd Lupita weer teleurgesteld. Jarenlang kon ze niet door die prachtige, donkere huid heen kijken om te ontdekken dat die schoonheid er wel degelijk was. “Ik had geen rolmodellen tegen wie ik kon opkijken. Iedereen op televisie was immers blank,” vertelde zij in haar speech. Het was de mooiste en meest herkenbare speech die ik ooit heb gehoord. Ik was namelijk ook zo’n meisje en ik weet nu dat ik niet de enige was. Als kind wil je best bijzonder zijn, maar niet ‘anders’. Mijn ouders leerden me de pestkoppen van repliek te dienen met de woorden “Black is beautiful”, maar ja de pestkoppen konden misschien wel hard schreeuwen, maar Engels verstonden ze niet, ze lachten alleen maar harder. Dat werd dus weer huilend naar huis. Mijn zusje vertelde mijn moeder ooit dat ze niet meer bruin wilde zijn en ook geen kroeshaar meer wilde hebben. Ze wilde ‘zacht, geel haar’ hebben, net als Barbie.

Gelukkig is het met mij en mijn zusjes helemaal goed gekomen. We zijn niet aan de huidblekende middeltjes gegaan en wij omarmen ons haar net zo innig als de huidige, uitgebreide haarindustrie, waar voor werkelijk elk haartype wel wat leuks te halen valt. En in de loop der jaren kregen we ook steeds meer rolmodellen. Voor Lupita was dat Alec Wek. Voor mij was Naomi Campbell mijn ‘redding’. Mijn kamer en agenda waren volgeplakt met foto’s van mijn rolmodel. Ik spreek over eind jaren ‘80, toen ze nog, redelijk onschuldig, in dat ‘see through’ topje richting camera kroop in die Freedom videoclip van George Michael. Gelukkig hadden we toen nog geen mobiele telefoons waar je mee kon gooien…

Lupita sprak tijdens de Oscars de inmiddels beroemde woorden: “No matter where you’re from, your dreams are valid”. Ik kan daar niks zinnigs aan toevoegen. Behalve dat ik hoop dat er voor elke meisje, waar ook ter wereld en met wat voor kleur dan ook een Lupita is. Wat een prachtvrouw. Wat een wijze woorden en wat een rolmodel!