12 april 2010

Gisteravond hebben mijn zusje en ik samen slingers opgehangen en Nijntje ballonnen opgeblazen. We hebben opblaasletters voor het raam geplakt en een tripp trapp stoel versierd. Dit alles niet helemaal zonder (inwendig) gevloek, want slingers doen nooit wat je wilt, en ballonnen laten zich (bij mij althans) niet zomaar dichtknopen.

Maar we hadden een doel, want vandaag viert mijn zusjes zoontje zijn eerste verjaardag. Als je wel eens eerder blogs van me hebt gelezen, dan weet je waarschijnlijk wel dat het niet zomaar een feestelijke dag is. Want een jaar worden is een mijlpaal, en die mijlpaal kan Sander, zijn overleden vader, niet mee maken. Dat is zo verdrietig dat zelfs M. en C. al van te voren aankondigden dat "als baby Sander jarig is, we ook een beetje moeten huilen".

En dat doen we dus ook.

Maar.

Baby Sander is wél een geweldig jongetje. Een jongetje dat gek is op gezelschap, en op kinderen in het bijzonder. Dat precies weet wat hij wil en dat ook heel goed kan aangeven. Dat, net als zijn neefje T., nog niet kruipt maar al draaiende overal op en onder komt. Dat, net als zijn vader, al over een behoorlijke dosis humor beschikt mét bijbehorende gezichtsuitdrukkingen. Dat dol is op fruit en zijn neus ophaalt voor groente. Dat in zijn handjes klapt en zwaait, bij voorkeur nét nadat je de deur achter je hebt dicht gedaan. Een jongetje dat zijn moeder heerlijke natte kusjes geeft en verliefde blikken toewerpt. Een jongetje, kortom, dat zijn moeder de grootst mogelijke troost brengt.

En daarom vieren we dat hij vandaag 1 jaar is geworden. Hoera lieve Sander, we zijn blij dat je er bent!

Oh, en dit is zijn verjaardagstaart!