Je leest het ’t eerst op Grazia.nl

Adem in, adem uit… (snorkelen op het droge)

Gisteren was het zo ver. Jippe moest de waterstof ademtest doen. Een test om hem te checken op lactose intolerantie, of...

Adem in, adem uit… (snorkelen op het droge)

Gisteren was het zo ver. Jippe moest de waterstof ademtest doen. Een test om hem te checken oplactose intolerantie, of bepaalde vormen van overgevoeligheid voor suikers. Nou had ik al door dat het niet zomaar even een testje was waarbij je na 10 minuten weer buiten zou staan. Nee, er stond 3 uur voor en uiteindelijk waren wij er van kwart voor 9 tot half 1 mee bezig. Bijna 4 uur!

Een pittige test dus en niet alleen op de dag zelf. Ook de dagen ervoor moesten we er al rekening mee houden. Zo mocht hij twee dagen voorafgaand aan de test geen erwten, bonen, peulvruchten, spruiten, kool, paprika, radijs, taugé, ui, prei, asperges, champignons, knoflook en zemelen eten, omdat het testresultaat anders onbetrouwbaar kon zijn. Dat was best even opletten geblazen.

Op de dag zelf moest hij er nuchter naartoe. Vanaf 22:00u de avond ervoor mocht hij niets meer, zelfs geen slokje water. Dat hij niet mocht ontbijten had mij van te voren het ergst geleken (eetmonster als hij is), maar omdat hij zowaar pas om 7 uur wakker werd (ik zou het bijna uitslapen noemen!) was het iets minder moeilijk. We hielden hem boven en gingen om beurten ontbijten zodat hij niet verlekkerd zou moeten toekijken hoe wij onze boterhammetjes oppeuzelden.

Goed. In het ziekenhuis.‘Hoeveel weegt hij?’‘Eh…’Ik wist het zo een twee drie niet. Dacht hardop. ‘11 kilo of zo? Nee, vast meer.12? 13?’Ze keken me aan op een manier van ‘dat je dat niet weet’, maar nee, ik wist het echt even niet meer. Hij was de laatste tijd niet meer naar het consultatiebureau geweesten aangezien ik mijn kind niet elke dag op de weegschaal zet, was het ook weer niet zo heel vreemd, toch? Ik wist ook niet dat ik dat door moest geven.‘In verband met de hoeveelheid die we hem toedienen.’Ja, zit wat in.Dus eerst moest hij op een andere afdeling nog ‘even’ gewogen worden. Wat hij helemaal niks vond, en dus ben ik maar weer met hem en daarna zónder hem op de weegschaal gaan staan, zodat we er toch achter kwamen: 12,4 kilo. Zat ik dus best goed.

Terwijl het apparaatje door twee dames van het Lab in elkaar werd gezet, ontfermde een ander zich over ons.‘Hebben jullie het blazen geoefend?’‘Geoefend? Nee, moest dat dan? Het is toch een ademtest?’‘Ja, maar hij moet wel kunnen blazen.’Ik zag een flits van een verjaardagstaart op zijn 1e voor me en zag die hele test net in het water vallen toen ik me ineens bedacht dat we van de week nog bellen hadden geblazen. Dat kon hij! Nu zou het vast goed komen.

Maar, hmm… wat een rottest zeg. Zodra Jippe het apparaatje dat nog het meest aan een duikbril deed denken op zijn gezichtje kreeg raakte hij volledig in paniek. Een stapje eerder eigenlijk al toen hij stil moest blijven zitten of liggen en het natuurlijk al aan voelde komen. Met zijn drieën moesten we het doen, anders lukte het niet. En nog met moeite. Het arme mannetje spartelde als een vis op het droge. Vond dat ding over zijn neusje en mond maar niks en hield van schrik zijn adem in.

Na de eerste keer kreeg hij een bepaalde vloeistof met suikeroplossing te drinken en moest vervolgens om het kwartier en daarna om het half uur in dat apparaatje ademen. Hij bleef het niks vinden, mijn kleine Jippe. Wat een martelgang.

En elke keer na het ‘blazen’ was het wachten geblazen. Wat duurt een ochtend dan lang! Al om half 11 was ik zelf hartstikke flauw, maar ook wij gingen natuurlijk niet zitten eten als Jippe niks mocht. Gelukkig waren we met zijn viertjes en kon ik tussendoor even naar het ziekenhuis ernaast. Koffie moest ik hebben!

Hoewel hij het verschrikkelijk vond deed hij het geweldig. Tussendoor speelde hij en was vrolijk. Hij werd niet misselijk (voor zo ver we dat merkten) en kreeg ook geen darmklachten. En de teller op het apparaatje? Die bleef op 0 staan. Deed die test het eigenlijk wel? Het ging een beetje rommelig allemaal. De enekeer raakte dat buisje los, dan weer zat dat apparaatje verkeerd. Het zag er niet uit alsof ze dit dagelijks deden, niet bij zulke kleintjes althans. Ik vond het maar niks.

‘Ik hoop niet dat hij er een trauma aan over houdt,’ grapte een van de dames.Ik vond het helemaal niet grappig. Arm kind. Straks krijgt hij later zijn eerste tongzoen en raakt helemaal in paniek! En duiken zal ook wel geen hobby van hem worden.

Slecht één keer liep het ‘tellertje’ op naar 1. Nou ja, deed die test het in elk geval toch.Maar schrikbarend hoog was het dus niet. ‘1 is gewoon eigenlijk ‘niks’,’ verklaarde de Lab-mevrouw.

Wat hébben we ons een zorgen gemaakt toen hij een tijdje terug echt niets meer wilde en alleen maar sloom in onze armen en op de grond hing. Vervelend dat we dan misschien nooit zullen weten wat dat was, en waarom hij altijd zo huilerig en hangerig is geweest. Maar fijn dat het beter gaat.

Overigens maakte ik nog een stomme fout. We aten de avond ervoor rijst met kip en roerbakgroenten. Zorgvuldig pikte ik er uit wat hij niet mocht (de uien en de paprika; en de taugé voor de zekerheid voor ons allemaal nog). Gelukkig bleven er nog sugarsnaps over.Jippe at ze gretig op. Pas toen Bo weigerde er ook maar één te proberen en ik er eentje voor haar open maakte om haar dan een ‘babyboontje’ eruit te laten proeven, kreeg ik het ineens benauwd.

‘Shit, kut, godver!’ Ik vloekte zoals ouders absoluut niet vloeken mogen.‘Godverdomme! Kut! Shit!’‘Wat is er?’ ‘Sugarsnaps mogen helemaal niet!’ riep ik.Hoe kon ik zo stom zijn?!‘Sugarsnaps! Dat zijn ‘gewoon’ peultjes natuurlijk!’Peultjes. Peulvruchten. Hoe moeilijk kon het zijn? Hoe duidelijk wilde je het hebben?Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan!Rustig blijven Denise. Adem in, adem uit…

Ik heb het op de testdag eerlijk verteld. Het was niet zo erg zeiden ze. Maar was dat wel zo?En waar ik net pas achter kom, of bij nadenk… Die zemelen, die zitten natuurlijk ook gewoon in brood. Help! Nóg iets fout gedaan?!Hebben we het straks nog allemaal voor niks gedaan ook!

Vandaar dat die testen er om bekend staan dat er niet altijd duidelijk iets uit komt…