Wake-up call: 'Ik wilde niet meer druk zijn en opgejaagd door het leven gaan'

"Sinds de dood van Marlous is er een ‘ervoor’ en ‘erna’. Ik ben wel eerder mensen verloren, maar dat had minder impact. Ze waren oud of lang ziek, waardoor hun overlijden minder heftig was. Ik was verdrietig, maar betrok het niet op mezelf en veranderde er ook niet door. Ik was jong en dacht zelden na over wat ik echt belangrijk vond. Mijn leven speelde zich af in een moordend tempo; ik had voortdurend haast en wilde altijd meer. Meer geld, meer succes, meer status. Tot dat ene telefoontje alles op z’n kop zette."

"Ik was op vakantie toen ik werd gebeld door een vriendin die ik al tijden niet had gezien. Gek, wat zou ze willen? Eigenlijk wilde ik haar wegdrukken, maar toch nam ik op, uit nieuwsgierigheid. ‘Marlous is dood’, zei ze, refererend aan een gezamenlijke vriendin van ons van vroeger. Mijn mond viel open. Hè? Wat was haar overkomen? ‘Ze heeft het zelf gedaan’, was daarop het antwoord. Die zin was een enorme klap. Omdat ik op dat moment niet meer uit wist te brengen, hing ik op. Tien minuten staarde ik verdwaasd voor me uit, toen kwamen de tranen."

De gangmaker

"Ik kende Marlous al jaren. Ik wist al lang dat het niet echt fantastisch met haar ging. Ze had psychische problemen, mogelijk was ze manisch-depressief. Dat was nooit vastgesteld, maar haar uitgelaten buien, door sombere stemmingen afgewisseld, wezen in die richting. Marlous was iemand met wie je ontzettend kon lachen. Bij het stappen was zij de gangmaker, altijd ad rem. Altijd de laatste die naar huis ging, helemaal van het padje door de drank. Maar ze kon ook enorm aan mij – en aan anderen, wist ik – hangen. Dan zat ze vast in haar hoofd, belde soms laat op de avond of midden in de nacht op, en wilde dan veel aandacht."

"Vroeger, toen ik nog single was, had ik haar dat vaak gegeven. Later kreeg ik er genoeg van. Ga iemand anders lastigvallen, dacht ik dan, als ik haar naam op mijn mobiel zag verschijnen. Dan nam ik niet op, appte de volgende dag dat mijn telefoon op stil had gestaan. ‘Ik bel je nog wel’, schreef ik dan. Negen van de tien keer deed ik dat niet. Ik ben meer van het appen en live afspreken, al had ik daarvoor niet veel tijd de laatste jaren."

"De laatste keer dat ik Marlous had gezien, was anderhalve maand voor haar dood. Ik was haar tegengekomen op een feestje. Die avond was ze in goeden doen, we hadden heel leuk gekletst, veel gelachen en gedanst. Ja, het was echt als vanouds. Maar toen Marlous me had gevraagd of ik snel bij haar kwam eten, had ik dat afgehouden. Druk druk, vakanties voor de boeg, ik zou wel kijken of ik nog een gaatje had. In mijn hoofd wist ik allang dat het er voorlopig niet van zou komen. Ik had genoeg aan mijn eigen leven, mijn vriend, werk, dochter van twee en familie. Straks, na de zomer, kwam het wel een keertje. Misschien."

Confronterend

"Die kans was nu dus voorgoed voorbij, ze leefde niet meer. Hoe kon dit gebeurd zijn? Toen ik een beetje was bijgekomen van de schrik, wilde ik onze gemeenschappelijke vriendin weer bellen. Maar ik bedacht me en zei tegen mijn vriend dat ik naar huis wilde. Overhaast pakten we onze tent in en reden vanuit Bretagne naar Nederland. Ik wilde bij Marlous’ familie zijn die ik goed kende en dit verlies delen met andere vrienden van haar, niet met oogkleppen op het strand liggen en proberen het toch nog leuk te maken."

"Het was troostend om het verdriet te delen, maar ook confronterend. Niemand bleek geweten te hebben hoe slecht het met Marlous ging. Iedereen was druk geweest met zijn of haar eigen leven. Zelfs Marlous’ moeder, die net een nieuwe liefde had. Afschuwelijk hoe we haar noodkreten allemaal niet hebben opgevangen. Want die had ze wel degelijk afgegeven, bleek toen we alle puzzelstukjes bij elkaar legden."

Ander leven

"De eerste weken na haar dood was ik verdoofd. Toen het begon in te dalen, realiseerde ik me dat ik mijn leven heel anders wilde indelen. Ik wilde niet meer zo druk zijn en niet altijd opgejaagd door het leven gaan. Dat ik mijn dochter naar de opvang bracht, zat me al langer niet lekker. Ik besloot mijn baan op te zeggen en fulltime moeder te worden. Ik wilde tijd hebben voor wat echt belangrijk is: mijn gezin, de mensen om wie ik geef. Dan maar wat minder geld."

"Ik heb het initiatief genomen tot een maandelijks etentje met mijn oude vriendinnengroep, waar Marlous onderdeel van was. Onze verwaterde vriendschap is nu weer hecht. Andere vrienden zijn óf verdwenen, omdat ik voelde dat ik niet zo veel om ze gaf, óf veel dichterbij gekomen. Ik ga niet meer slordig met ze om en als iemand mij belt in de avond neem ik altijd op. Ik ben er voor ze, wat stel ik anders voor als vriendin? Marlous krijg ik er niet mee terug, maar toch heb ik het gevoel dat ik haar eer door een betrokkener mens te zijn en zorgvuldiger in het leven te staan."