Je leest het ’t eerst op Grazia.nl

Wake up call: 'Hij heeft mij de kans op nog een kind afgenomen'

"Ik kon me niet voorstellen dat dat ooit zou eindigen"

Wake up call: 'Hij heeft mij de kans op nog een kind afgenomen'

"Ik had het David nog niet gezegd. We waren nog maar een paar maanden samen en gesprekken over ‘onze toekomst’ gingen niet verder dan over een paar weken, laat staan dat we het over samenwonen of kinderen hadden. Maar hij begon er zelf over, toen we op een zondagochtend lang in bed bleven. Met een verliefde blik keek hij me aan en hij zei: ‘Zullen wij een kindje maken?’"

Gelijk zwanger

"Het was alsof ik een stomp in mijn buik kreeg. David keek verbaasd naar de tranen in mijn ogen. Toen moest ik het wel vertellen. Mijn kinderen zijn nu zes en zeven. Ik kreeg ze met mijn ex Jonathan, die ik als mijn grote liefde zag. We waren al samen vanaf de middelbare school en toen we 25 waren, trouwden we. Een logische volgende stap was een kind. En wat een feestje om dat te gaan proberen, onbezorgd onbeschermde sex! Ik kan namelijk niet tegen de pil, daar krijg ik migraine van. Van het ouderwetse koperspiraaltje kreeg ik kramp en bloedverlies. Condooms vonden we ook niet alles. Je voelt minder en erg romantisch is het ook niet, om in een vaste relatie met zo’n ding te hannesen. Toch waren we er wel altijd trouw aan geweest. Dat bleek verstandig te zijn geweest, want al na twee maanden zonder was ik zwanger."

Sterilisatie

"Na de bevalling dacht ik dat ik onvruchtbaar was door de borstvoeding. Ammehoela: Jon schoot al snel weer raak. Zaten we met twee baby’s, met maar elf maanden ertussen. Hartstikke leuk hoor – en nog, de meiden zijn zo close als een tweeling – maar we hadden er onze handen vol aan. Een derde zagen we niet zitten. Dus kwamen de condooms weer tevoorschijn. Na een tijdje kregen we het over sterilisatie. Vooral Jonathan vond: we zijn compleet als gezin, meer uitbreiding hoeft niet. Ik had het nog wel open willen laten. Misschien ooit een jongetje? Maar Jonathan praatte op me in. Waarom spelen met het lot als we het nu zo perfect voor elkaar hadden? We wisten immers niet of een derde wel gezond zou zijn. ‘Oké’, zei ik, ‘maar dan moet jíj je laten opereren.’ Ik had onze meiden al gedragen en gebaard. Niet onredelijk, toch? Maar dát bleek niet de bedoeling. Jonathan was bang voor zijn mannelijkheid. Stel dat hij geen erectie meer zou krijgen? Ik kwam met informatie aan waarin duidelijk stond dat dat onzin was, maar hij zag het niet zitten. ‘Tja, dan houdt het op’, zei ik."

Veel te jong

"We hebben nog een tijdje aangemodderd. Maar Jonathan klaagde vaak over die condooms. Het stond ons sexleven zelfs in de weg, hij neigde steeds meer naar oraal. Ook leuk, maar ik maak het graag af met het echte werk. Uiteindelijk ging ik overstag. Ik was net 33. Veel te jong, vond de gynaecoloog. Maar ik was er zeker van. Ja, dat dacht ik echt. Want ondanks dat ik het kinderachtig vond van Jonathan dat hij mij ervoor liet opdraaien, zag ik hem nog steeds als de ware. We leidden een droomleven en ik kon me niet voorstellen dat dat ooit zou eindigen. Dus hoppa, veertjes erin: een nieuwe techniek. Daarmee zaten mijn eileiders dicht en konden de condooms de deur uit."

Woest en verdrietig

"Anderhalf jaar later kondigde Jonathan aan dat hij wilde scheiden. Hij was al tijden niet meer gelukkig, zei hij. Mijn mond viel open: ik had nooit iets gemerkt. Nog voordat onze scheiding officieel was, had hij al een ander. Ik ben er lang kapot van geweest. Ondanks dat ik hem een klootzak vond, miste ik hem intens. En ik miste ook mijn meiden. Jonathan stond op co-ouderschap, waardoor ik opeens nog maar parttime moeder was. Spijt van mijn sterilisatie had ik toen nog niet. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd, zoals mijn gebroken hart helen. Maar toen ik aan de situatie was gewend, realiseerde ik me pas wat Jonathan mij nog meer had afgenomen: de kans op nog een kind met een ander. Terwijl hij die mogelijkheid zelf nog wel heeft. Woest en verdrietig ben ik geweest. Want dat jongetje, over wie ik ooit had gedroomd, kwam terug in mijn hoofd. En nu bleek mijn nieuwe vriend dus ook naar kinderen te verlangen! Ik vergeet nooit hoe hij vloekte toen ik vertelde over mijn sterilisatie. Gelukkig weten we inmiddels dat we nog wel een baby kunnen krijgen, via ivf. Omslachtig, duur en zonder slaaggarantie. Maar we gaan wel het traject in. En Jonathan? Die heeft een vriendin van 26. Op de dag dat ik hem achter een kinderwagen zie lopen, zal ik me moeten inhouden hem niet verrot te schelden."

Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock