Real life: 'Te veel mensen denken dat lachgas onschuldig is'

Net als bij alcohol wil de politiek dit jaar een leeftijdsgrens voor de verkoop van lachgas instellen. Voor de broer van Jasmijn (28) komt de maatregel te laat.

"Als ik naast mijn broertje van zeventien zit, kan ik weinig anders doen dan zijn hand vasthouden. Echt contact krijg ik niet met hem. Simon weet niet meer wie hij is, laat staan dat we een gesprek kunnen voeren zoals we dat vroeger deden. Toch doe ik mijn best om niet te laten merken hoe erg ik het allemaal vind. Hij begrijpt niet waarom ik zo verdrietig ben, maar het zien van mijn tranen maakt hem onrustig en nerveus. Daarom speel ik de vrolijke grote zus, en probeer ik mijn verdriet en schuldgevoelens te verbergen tot ik weer ik de auto zit."

Waarheid verbergen

"Het is meer regel dan uitzondering dat ik na een bezoek aan het revalidatiecentrum waar mijn broertje zit, mijn auto langs de kant van de weg moet parkeren, omdat ik door mijn tranen niet meer zie waar ik rijd. Het zou al te ironisch zijn als ik ergens tegenaan zou rijden. Mijn ouders vertellen namelijk een zorgvuldig gefabriceerd verhaal over een scooterongeluk waar hun zoon bij betrokken was, als iemand hen vraagt wat er met Simon gebeurd is. Ze doen alles om de waarheid te verbergen: drugsgebruik komt in ‘onze kringen’, zoals mijn ouders het noemen, niet voor. En als het wel voor zou komen, zou dat betekenen dat zij ernstig gefaald hebben in hun opvoeding. Belachelijk, vind ik. Want wie experimenteert er nu niet met een jointje of een pilletje? Maar mijn ouders zijn bang voor gezichtsverlies in de buurt. Er wordt nu ook wel met een schuin oog naar ze gekeken, maar dan uit medelijden. Je hoort de mensen bijna denken: kijk, daar heb je de ouders van die jongen die alles mee had en nu een kasplantje is."

Hersenletsel

"En dat klopt allemaal, behalve dan de oorzaak. Mijn broer is niet met zijn scooter tegen een verkeerspaaltje aangereden omdat hij voor een plotseling overstekend kind wilde uitwijken. Hij heeft zo ongeveer de helft van zijn IQ verloren door het gebruik van lachgas. Nu iets meer dan een jaar geleden. Mensen denken dat lachgas onschuldig is. Een partydrug waarvan je maar een minuut, of zelfs minder, het effect voelt. Maar de bijwerkingen zijn lang niet zo onschuldig, en daar is veel te weinig over bekend. Niet dat ík dat wist; ik zag er ook geen kwaad in. Ik gebruik het zelf niet, maar ik wist dat mijn broer wel eens gezellig meedeed met zijn vrienden. Maar ik had niet het gevoel dat ik dit mijn ouders moest vertellen ofzo. Ze zijn lief, maar ze hebben nogal ouderwetse ideeën over drugs. Nu was mijn broer blijkbaar niet zo goed op de hoogte, en heeft hij in een overmoedige bui het gas rechtstreeks ingeademd..."

De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.