Real life: 'Ik nam een overdosis wietolie'

Journalist Malu (34) heeft al jaren last van een hernia. In de hoop verlichting te vinden voor haar rugpijn, probeert ze wietolie, maar ze neemt per ongeluk te veel. "Ik dacht vijf uur lang dat ik doodging."

Wietolie

"Het komt goed. Het komt écht goed", hoorde ik haar zeggen. Maar ik was ervan overtuigd dat ik dood zou gaan. Ik dacht dat ik in een psychose zat en dat mijn laatste uur had geslagen. Mijn hart ging tekeer en ondanks mijn dikke trui, had ik het ijskoud. Twee uur daarvoor had ik bij een vriendin thee gedronken. We hadden het over onze lichamelijke klachten – zij over haar artrose en ik over mijn rughernia. Ik had het hele weekend in de tuin gewerkt en mijn rug was daar niet zo blij mee. "Heb je al eens wietolie geprobeerd?" vroeg ze. Het hielp haar heel erg om te ontspannen en daardoor had ze minder pijn. Ik hou persoonlijk helemáál niet van wiet of hasj. Heel soms laat ik me verleiden tot een trekje van een joint, maar omdat ik dan meestal verander in een loom wezen met lijm tussen mijn lippen, heb ik daar vrijwel altijd spijt van. Toch had wietolie mijn interesse gewekt. Ik had het zelfs al eens met mijn moeder besproken, die chronisch pijnpatiënt is en er ook nieuwsgierig naar was.

Stoned

"Moet je vanavond nog iets doen?" vroeg ze. "Want in deze olie zit THC en daar kun je wel een beetje stoned van worden." Behalve Netflix kijken had ik die avond geen plannen meer en ik wilde graag van mijn rugpijn af, dus ik liet zonder lang te twijfelen twee druppels onder mijn tong aanbrengen. Ik nam meteen een slok van mijn thee, omdat ik bang was dat het vies zou smaken, maar dat viel reuze mee. Na een kwartier zou ik waarschijnlijk wel wat gaan merken en verlichting voelen in mijn rug. Toen ik na een half uur nog helemaal geen verschil voelde, begon ik me af te vragen of ik de olie niet had weggespoeld met de thee. Kan dat? Heb ik het misschien niet goed ingenomen? Achteraf een stomme gedachte, want ook als je het met iets te drinken inneemt, zit het in je lijf. Alleen duurt het dan langer voordat het gaat werken, omdat het via je spijsverteringskanaal gaat. Ik heb wel vaker met drugs geëxperimenteerd en ben altijd erg voorzichtig. Maar dit voelde heel onschuldig. Het gebruik van wietolie met een klein percentage THC is legaal in Nederland en daarbij gebruik je het medicinaal. Zonder er lang over na te denken, nam ik nogmaals twee druppels. Ik bedankte haar en ging naar huis.

Onderweg deed ik nog boodschappen en toen ik thuiskwam maakte ik soep. Na het eten zette ik zoals gepland Netflix aan, maar na een minuut of tien merkte ik dat ik de serie niet meer kon volgen. Hè, shit, dacht ik nog. Heb ik tóch iets te veel van die olie genomen? Nou ja, dat gaat zo vast wel weer over. Ik probeerde te focussen op de serie en moest wel een beetje om mezelf lachen, omdat ik er geen snars van begreep en steeds moest terugspoelen. Alleen, het werd met de minuut erger en ik begon me langzamerhand zorgen te maken. Zo stoned was ik nog nooit geweest.

Lichtelijk verontrust belde ik de vriendin die me de druppels had gegeven. Binnen een kwartier stond ze voor de deur. Ik kreeg de slappe lach en vond de hele situatie ineens reuze grappig. "Dit wordt een mooi verhaal", zei ik tegen haar. "Weet je nog die keer, dat je mij had gedrogeerd? Haha!" Ze voerde me chocola en fruit, want suikers zouden de ‘high’ kunnen verminderen. Ze liet me ruiken aan zwarte peperkorrels, ook dat zou verlichting brengen. En ze gaf me een druppel CBD-olie, omdat dat de THC zou neutraliseren. Helaas hielp het allemaal niet en eigenlijk was de lol er na een half uur ook wel vanaf. Ik had het koud, mijn hele lijf was gespannen en ik had een enorm droge mond. En de pijn in mijn rug? Die was er nog steeds!

Zes planken

Toen kwam voor het eerst de gedachte: wat nou als dit nooit meer over gaat? Wat nou als ik hierin blijf hangen? Dat trek ik niet, dan zal ik sterven aan een hartaanval! "Ik moet naar de EHBO", zei ik tegen mijn vriendin. "Nee, er kan echt niks gebeuren, je moet dit gewoon even uitzitten", probeerde ze me gerust te stellen. Maar inmiddels was ik redelijk paranoïde geworden en vertrouwde ik haar ook niet meer helemaal. Zíj had me die druppels gegeven, dus ze had er duidelijk geen verstand van. En nee, er had inderdaad nog nooit iemand tussen zes planken gelegen door een overdosis THC, maar iemand moest toch de eerste zijn? "Misschien moeten we toch even mijn ouders bellen", stelde ik voor. Van alle mensen op de hele wereld vertrouw ik hen het meest, dus zij konden me vast geruststellen.

In no time stond mijn vader op stoep. Zijn blik was ernstig. Die van mij verward. Mijn vriendin probeerde uit te leggen wat er was gebeurd en er werden telefoonnummers uitgewisseld. Mijn vader nam me mee en in de auto begon ik de grootste onzin uit te kramen. Eenmaal bij mijn ouders thuis werd het nog erger. In mijn hoofd had alles wat er gebeurde een reden. Omdat ik dacht dat ik binnen niet al te lange tijd ter ziele zou gaan, flitste mijn leven aan me voorbij en kreeg ik nog even te zien welke dingen nou écht belangrijk waren geweest. Daardoor heb ik heel rare dingen tegen mijn ouders gezegd. Ook stond de televisie aan, en dacht ik dat alles wat daarop te zien was speciaal voor mij werd uitgezonden, omdat ik – ja, echt – het loodje zou gaan leggen. Toen ik na een tijdje mijn hartslag niet meer kon voelen, dacht ik serieus dat ik mijn laatste adem had uitgeblazen.

Mijn ouders bleven wonderbaarlijk rustig en zeiden: "Nee, lieverd, je bent niet dood. Je zit hier gewoon en je ademt toch?" Maar ook die boodschap kwam niet aan. Dan was ik blijkbaar alweer aan mijn volgende leven begonnen. Ik dacht ineens te snappen hoe reïncarnatie werkte: ik zat wel nog in hetzelfde lichaam, maar dan met een nieuwe ziel!

Nare droom

Het klinkt misschien lachwekkend, maar het was echt geen fijne ervaring. Vijf uur lang heb ik gedacht dat ik dood zou gaan, of al dood was. Toen ik uit de trip kwam, draaide ik naar mijn moeder – die geen moment van mijn zijde is geweken – om te vragen of het echt was gebeurd. Het leek namelijk meer op een heel nare droom. "Ja schat," zei ze, "het is echt gebeurd." De rest van de week bleef ik een beetje van de leg. Ik kon er niet over uit dat ik zo stom was geweest, maar ook dat iets wat zo onschuldig lijkt, zó heftig kon zijn.

Inmiddels weet ik dat er duizenden soorten wietolie bestaan, en dat er veel verschil zit tussen de wietolie (oftewel, CBD-olie) die je bij de drogist kunt kopen en de wietolie van de apotheek of zwarte markt. Die laatste wordt namelijk gemaakt van wietplanten en bevat veel THC. Terwijl CBD-olie van de drogist wordt gemaakt van de hennepplant. Deze plant bevat slechts sporen van THC en daar word je dus niet high van.

Dat ik er onverantwoord mee om ben gegaan, staat als een paal boven water. Waarschijnlijk ben ik ook erg gevoelig voor het psychoactieve bestandsdeel, want het komt zelden voor dat mensen zó van de kaart raken. Veel mensen met pijnklachten hebben juist baat bij het gebruik van wietolie, dus ik wil het anderen absoluut niet per definitie afraden. Je moet er alleen wél voorzichtig mee omgaan en je goed laten informeren over de ingrediënten en de effecten, want zo’n bad trip als ik had, wens ik niemand toe.

Tekst: Malu Kirschbaum, beeld: iStock