Leonardo DiCaprio en ik waren al een aantal jaren on a break. Dat kwam door die fotos van hem die na de Titanic ineens opdoken in de bladen. Hij lag op die fotos duidelijk enorm te genieten van zijn welverdiende vakantie, betaald van zijn welverdiende en riante salaris. Hij zag er op die fotos lekker ehm, Duits uit en hoewel ik volledig afgetrainde mannen nooit echt helemaal vertrouw, gaat mijn voorkeur toch uit naar de Italiaanse Leonardo.
Het boeit Leo totaal niet of hij nu lekker in zijn vel of juist heel strak in zijn vel zit en zo denkt dat vrouwelijk schoon dat elk jaar weer zijn jacht bevolkt er blijkbaar ook over. Ik denk dat Kate Winslet het dikste meisje is dat zich ooit zo schaars gekleed in Leos nabijheid mocht begeven. Waarschijnlijk is het voor al die modellen met wie hij steeds weer de bloemetjes buitenzet, ook een verademing dat zij een paar uurtjes niet hun imaginary buikjes hoeven in te houden. Der Leo vindt het allemaal prima. Hij paft de ene filterloze sigaret na de andere weg en verschaft de paparazzi daarmee een plaatje dat je een beetje doet denken aan Zandvoort aan Zee tijdens het hoogseizoen.
Leonardo is eigenlijk een mysterie en daarom alleen maar interessanter. Naar zijn privéleven laat hij zoveel mogelijk gissen. Hij acteert, dus hij bestaat en daarom duikt hij alleen maar op als er weer een film gepromoot moet worden. Zoals een paar maanden geleden op de Japanse televisie, waar hij zijn perfecte Jack Nicholson face deed. De presentatrice klapte al kirrend in haar handjes van verrukking en toen deed Leo het gewoon nog een keertje. Of je ontvangt ineens een mailtje, ondertekend door DiCaprio himself, met het verzoek duizenden walvissen en pinguïns te redden door simpelweg een petitie te tekenen. Ja, ik heb daar een zwak voor. Ik heb meteen getekend en sindsdien zijn Leo en ik weer okay. Dat buikje heb ik hem vergeven. Duhuh, natuurlijk kon hij even geen 1000 situps per dag doen, hij was veel te druk met het redden van de flora, nou ja eigenlijk vooral fauna van Antarctica!
En ineens is hij daar weer. Bedekt met een spray tan die net niet too much is. Haar in de wax en ja, wéér in smoking. Ik heb veel films met dit super talent gezien, maar dat beeld van hem in tuxedo, bovenaan die trap, vlak naast die klok op dat zinkende schip, is niet alleen Rose Dawson voor altijd bijgebleven. Nadat Titanic in 3D was uitgebracht, was met name het vrouwelijk publiek niet meer te houden. Vanuit alle hoeken, gaten en gehuchten op deze aardbol, waar Leo zich zo tomeloos voor inzet, gingen er stemmen op: We want more! En als beloning kregen we The Great Gatsby, ook in 3D. Het leven is mooi!
