Joy: ‘Dat ik een groot bedrag won in de loterij bleek het einde van mijn relatie’

Joy (29) was twee jaar samen met Faisal (32). Drie maanden geleden won ze opeens een groot bedrag in de loterij. Dat bleek het einde van haar relatie. "Ik durfde vaker ‘nee’ tegen hem te zeggen."

Half miljoen

“Ik gilde de longen uit mijn lijf toen ik drie maanden geleden nietsvermoedend de app van de loterij checkte.

Ik speel al jaren mee en heb nooit meer dan vijftig euro gewonnen. En een keer kaartjes voor een musical. Nu had ik weer prijs, zag ik aan het onderwerp van het berichtje in mijn inbox. Toen ik het opende, las ik dat het om 500.000 euro ging. Logisch natuurlijk dat ik meteen begon te gillen. Faisal stond onder de douche en rende de badkamer uit: ‘Wat is er?’ vroeg hij geschrokken. Ik kon geen woord uitbrengen en duwde hem mijn mobiel in zijn handen. ‘Kijk nou, kijk nou’, zei ik, terwijl ik op en neer sprong.

Vijf ton is voor mij ontzettend veel geld. Ik ben opgegroeid in een huurflat bij mijn alleenstaande moeder en werk al vanaf mijn twaalfde om haar te helpen. Mijn kleding kocht ik al tweedehands voordat het hip werd en mijn schoenen waren afdankertjes van mijn oudere nichten. ‘Kies later boven alles voor een man die goed voor je kan zorgen’, zei mijn moeder daarom altijd. En dat nam ik van haar aan.”

Verwend

“Faisal en ik kennen elkaar via een datingsite. Ik was meteen geïnteresseerd in die knappe, zelfverzekerde man. Zijn vader was een diplomaat, zijn moeder is kunstenares en maakt van die overpriced abstracte sculpturen. Faisal deed het als Instagram-marketingcoach – hij geeft PR advies aan ondernemers – ook heel goed, iets dat ik hem altijd ontzettend gunde. Maar het stak me wel als hij zei dat ik ‘gewoon’ mijn dromen waar moest maken. Dat alles dan op zijn plek zou vallen. Dat is voor sommige mensen nu eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. Faisals ouders kunnen hem financieel altijd helpen en opvangen, maar ik leefde van loonstrookje naar loonstrookje. Ik kon het me gewoonweg niet permitteren om echt te gaan voor een carrière als tassenontwerper.

Faisal verwende me wel. Hij betaalde onze etentjes en vakanties, en nam me soms mee shoppen. Waar ik hem nog

steeds dankbaar voor ben, al twijfelde ik soms aan zijn motieven. Steeds vaker bekroop me het gevoel dat hij kickte

op mijn afhankelijkheid. Faisal vond het leuk dat ik hem steeds bedankte als hij had afgerekend. Dan zag ik hem

groeien en voelde hij zich de grote meneer. Ik snap het hoor. Ook hij heeft een verleden met een veeleisende vader voor wie het nooit genoeg was. Sterker nog, mijn voormalige schoonvader kijkt zelfs neer op de Insta-carrière van Faisal. Dus bij mij voelde hij zich beter, en ik was blij met hem.

Dankzij Faisal kwam ik op plekken waar ik anders nooit zou komen: Ibiza, Miami en Mykonos... Waar we ook waren, ik had altijd mijn schetsboek bij me. Onderweg deed ik zoveel inspiratie voor tassen op. ‘Leg nou eens weg’, zei Faisal als ik weer zat te ontwerpen. ‘Of je gaat ervoor of je stopt met dromen. Maar dit is gewoon irritant.’ Steeds vaker vroeg ik me af hoe hij mij echt zag. Als een trophy girlfriend of een soort coachingproject misschien? We hadden veel lol, maar was het echt liefde of vulden we elkaar gewoon goed aan? Daarom hield ik samenwonen ook af. Dat zou me te afhankelijk van hem maken, ondanks dat ik dan mijn baan kon opzeggen.”

Op zijn manier

“Bovenal was ik bang dat Faisal mijn droom zou overnemen en het compleet kapot zou coachen omdat het op zijn manier moest gaan. Ik wilde het zelf doen, op eigen kracht. Voor mij was die gewonnen vijf ton dan ook een godsgeschenk. Eindelijk kon ik parttime gaan werken en bouwen aan mijn droom. Maar het geldbedrag maakte ‘ons’ kapot. De balans in onze relatie was na het winnen van de loterij in één klap weg. Voorheen zei ik overal ‘ja en amen’ tegen. Wie betaalt, bepaalt. Nu durfde ik vaker ‘nee’ te zeggen. Nee, ik wilde niet wéér uit eten met zijn oppervlakkige vrienden. Nee, ik wil niet rond moederdag met hem op vakantie. En nee, ik leg mijn schetsboek niet meer weg.

‘Dat gewonnen geld heeft je te zelfverzekerd gemaakt’, merkte hij ruim twee weken na mijn winst op. Ik knikte, voor het eerst vol zelfvertrouwen. ‘Als je daar een probleem mee hebt, kun je ook gaan hoor’, zei ik overmoedig. Faisal keek me boos aan, draaide zich om en liep weg. Ik had zijn ego gekrenkt en had niet de behoefte om die te lijmen. Waarom zou ik ook? Na een paar dagen belde hij op om te praten, maar ik had er geen zin meer in. Zonder Faisal en met het gewonnen geld voelde ik me voor het eerst echt vrij. Vrij om te doen wat ik zelf wil en om mijn eigen beslissingen te nemen. Om mijn droom na te jagen, en een beter leven voor mijn moeder en mezelf te creëren. En dankzij de loterij heb ik daar geen man meer voor nodig...”

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: Adobe Stock