Gwen stal van haar vriend: ‘Het geld en de spullen mocht ik houden, hem ben ik kwijt’

Gwen (23) had een relatie van bijna tien maanden met Jan (28). Het was redelijk serieus, tot hij haar vorige maand betrapte op het stelen van zijn geld.

Creditcard gekregen

“Nooit had ik Jan zien huilen. Geen enkele keer in de ruim negen maanden die we samen waren. Hij is een goedzak, echt relatiemateriaal. Dat zie ik nu in, maar het is te laat. ‘Hoe kon je zo stom zijn’, zei mijn beste vriendin laatst, toen ik bij haar op de bank zat te janken. ‘Want je had dat geld echt niet nodig!’ En dat klopt. Ik kan nog steeds niet echt verklaren waarom ik geld van hem ontvreemdde. Zelf wil ik het geen stelen noemen, maar volgens Jan en mijn beste vriendin is dat wel het geval."

"Jan had me al vrij vroeg in de relatie een creditcard gegeven. Voor mijn Ubers en wat leuke dingen die ik echt nodig had, omdat hij zo gul is en goed voor ‘zijn meisje’ wilde zorgen. Ontzettend lief natuurlijk, maar al snel werd ik hebberig. Want tuurlijk zo’n kaart was leuk, maar zo kon Jan natuurlijk precies zien waar ik was en waar ik zijn geld aan uitgaf. Terwijl ik zijn geld stiekem ook wilde gebruiken om af en toe een drankje zonder hem te doen. Of om jointjes te kopen, iets waar hij enorm tegen is. Maar ja, waarvan? Ik was – en ben – een student met een schamel bijbaantje in een kledingwinkel. Deze creditcard was mijn kans op wat extra cash."

Sparen van overwaarde

"Dus ik dacht: stel dat ik wat van Jans geld afsnoep, dan kwam ik een stuk makkelijker rond. Maar hoe? ‘Koop noodzakelijke dingen, breng ze terug en vraag dan om contant geld’, tipte een collega. ‘Met dat geld koop je een goedkopere versie van het originele product en de overwaarde steek je in je zak.’"

"Op dat moment, met minder dan vierhonderd euro op mijn rekening maar met een bestedingslimiet van vijfduizend euro op de kaart, klonk dat heel aanlokkelijk. Redelijk zelfs. ‘Voor die rijke Jan van jou maakt het geen verschil’, voegde mijn collega eraan toe. ‘Behalve dat het jou gelukkiger maakt. Heb je geen airfryer nodig?’ Ik knikte. Ze zocht op een exemplaar in de aanbieding en daarna naar een winkel waar ze precies dezelfde voor het volle bedrag verkochten: dat scheelde vijftig euro. ‘Wat een mooi ding’, zei Jan, die avond, toen hij me een bos rozen kwam brengen omdat we precies drie maanden samen waren. Die avond zeiden we voor het eerst ‘Ik hou van jou’ tegen elkaar. En the morning after bracht ik de ‘volle prijs’ airfryer terug naar de winkel, om hem drie metrohaltes verder voor vijf tientjes minder te kopen. Zou hij doorhebben dat ik de boel probeer op te lichten, schoot er door mijn hoofd? Heel even voelde ik me schuldig, tot ik die middag na het werk met mijn collega’s wat ging drinken in een hip café.”

Peperdure parfum

“Nu weet ik dat ik gedurende mijn hele relatie met Jan eigenlijk met één been in het vrijgezelle leven wilde blijven staan. ‘Je nam me voor lief’, had hij gezegd, de laatste keer dat we elkaar zagen. Op dat moment ontkende ik dat, maar hij had gelijk. De kick om steeds geld binnen te harken, verving het verliefde gevoel een beetje. Waar ik aanvankelijk viel op zijn lieve glimlach, zijn blonde krullen en zijn gevoel voor humor, was ik steeds meer bezig met het bij elkaar scharrelen van geld. Zijn geld. In zes maanden tijd had ik een hele side hussle opgezet en zo enkele duizenden euro’s verdiend."

"Mijn collega kocht dupes van tassen en jurkjes via AliExpress, als vervanging van de volle prijs designer items die we samen shopten. Ik denk dat ik elke week wel iets kocht: soms iets kleins, zoals balkonbakken van een dure woonwinkel die ik inwisselde voor balkondecoratie van de Xenos. Dolblij was ik, toen Jan peperdure parfum in de grootste flacon voor me kocht. Maar vooral omdat ik het bonnetje onderin in de tas vond. Op een drafje bracht ik die flacon terug, om hem in te ruilen voor het kleinste flesje. Dat had hij echt niet door. Jan is een dierenarts die houdt van mooie dingen. Maar hij let niet op merken of waar iets vandaan komt.”

Biecht

“Nou ja, dat dacht ik. Want ik werd te overmoedig. Ik dacht echt dat ik luxe dekbedden kon kopen, waar hij ook parttime onder sliep, en die te vervangen met dekbedden van Ikea. Nou, dat had hij meteen door. Na bijna tien maanden kwam ik erachter dat mijn vriend een ware dekbeddensnob is. ‘Was deze niet driehonderd euro?’ vroeg Jan. ‘Zo voelt het niet.’ Hij knipte de lamp aan, stapte uit bed en graaide in het dekbedovertrek, op zoek naar het dekbedlabel. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik wilde hem tegenhouden, maar wist niet hoe. En toen was het te laat. ‘Ikea?’ vroeg hij, niet begrijpend. In de zes maanden ervoor had ik me af en toe afgevraagd wat ik zou zeggen als het uit zou komen. Hoe ik me eruit kon kletsen. Maar ik had geen woorden, behalve dan een stotterende biecht dat ik hem al zes maanden oplichtte. Jan keek me aan, met ogen zo groot als schoteltjes en een open mond. Daarna zakte hij ineen, op de grond, en slaakte een diepe kreet. Tranen biggelden over zijn wangen. ‘Je nam me voor lief’, snikte hij. ‘Je mag het geld en de spullen houden, maar mij ben je voor altijd kwijt.’”

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: Emily in Paris (Netflix)