The break-up: 'Zet ik mijn relatie op het spel omdat ik zijn kinderen niet trek?'

Kim (38) heeft het vorige maand uitgemaakt met haar vaste verkering Maurice. Ze waren ruim een jaar samen. ‘Kerst doorbrengen met zijn kinderen: ik wil en kan het niet.'

Bonuskinderen

“‘Als je echt om hem geeft, zijn die drie kinderen geen probleem”, hoor ik mijn beste vriendin nu nóg zeggen. We zaten samen aan de wijn, voor crisisoverleg. Ik was namelijk enorm verliefd geworden op Maurice, die ik op dat moment net vier maanden kende. Echt alles aan de man is geweldig: hij is aantrekkelijk, grappig, slim, heeft een mooi koophuis en leuke vrienden, waar ik er destijds al een paar van had ontmoet. Maurice wilde me vrijwel vanaf het begin zijn hele leven laten zien. Iets dat ik erg fijn vond. Zo wist ik meteen wat voor vlees ik in de kuip had. Eén deel van zijn leven schermde hij nog een beetje af: zijn drie kinderen, van zeven, negen en twaalf. Omdat ik op mijn datingprofiel bij kinderwens ‘nee’ had ingevuld. Tijdens onze tweede date biechtte hij zijn vaderschap op. Omdat ik al vlinders voelde, knapte ik er niet op af. Toen nog niet, in ieder geval. Ik heb namelijk altijd geweten dat ik geen kinderen wil. En daarmee bedoel ik zowel biologische kids als bonuskroost. Ik ben meer luxe adult only resort dan gezinsvriendelijke camping. Mijn meubels zijn mooi en wit, omdat ik niet bang hoef te zijn voor chocoladevlekken op mijn fluwelen chaise longue. Na een lange werkdag wil ik in alle rust een rode wijn opentrekken, en ja, dat kon prima met Maurice. Hij had immers een om-het-weekend-regeling met zijn ex-vrouw.”

Vervloekt

"In de praktijk werkte dat prima. We waren doordeweeks veel ’s avonds samen. De weekends dat hij de kinderen niet had, brachten we ook samen door. Ook gingen we regelmatig weekendjes weg samen. Ik zie ons nog slenteren door Parijs afgelopen lente, hand in hand en dol van verliefdheid... Knuffelend achterin een bootje op de Seine… Ook hadden we goede en serieuze gesprekken. Maurice zei dat hij bij mij helemaal zichzelf kon zijn, op één aspect na. Hij had na ruim een halfjaar daten het gevoel dat ik zijn vader-zijn amper erkende: ik vroeg nooit naar zijn kinderen, haalde bijna mijn schouders op als hij een foto of video van ze liet zien. Ik bekeek het uit beleefdheid, niet uit interesse. Maar dat durfde ik op dat moment niet te zeggen. Maurice had ook stelliger moeten zijn: de kinderen zijn het meest belangrijk in zijn leven. En die keuze had ik ook moeten accepteren. We waren echter te verliefd om eerlijk te zijn, naar onszelf en elkaar. Om na te denken of we wel echt bij elkaar pasten. Om te kijken of we samen wel echt een toekomst hadden. Een gezamenlijk leven waarin iedereen optimaal gelukkig was en zichzelf kon zijn."

"Het zou zoveel makkelijker zijn als ik me echt open kon stellen. Maar de paar keer dat ik de kinderen van Maurice heb ontmoet, waren geen succes. De jongste liet me zijn dinosauruscollectie zien, tot grote vreugde van Maurice. Ik zag zijn ogen oplichten, toen zijn zoon enthousiast op me afliep. Nou, het kwam uit mijn tenen hoor: ‘Is dat een T-Rex?’ Gaandeweg waren er steeds meer ergernissen: dan baalde ik als zijn ex wéér een weekend wilde ruilen. Of nog erger, de kinderen vaker bij Maurice wilde dumpen. En dan kregen we ruzie omdat ik het woord dumpen gebruikte. ‘Zo praat je niet eens over een hond’, had hij boos gezegd."

Discussies

"Het was zo frustrerend, omdat elke discussie alleen over de kinderen ging. Verder was het echt perfect tussen ons. Al waren er op het laatst wel scheurtjes. Maurice trok steeds minder snel bij van een ruzie. Of als er op televisie een lieve bonusmoeder voorbijkwam, kreeg ik een blik van: zo kan het ook. Natuurlijk heb ik mezelf vervloekt. Wat is er mis met mij, dat ik niet van kinderen hou? Maurice is serieus de-ware-materiaal. Ga ik dat op het spel zetten omdat ik zijn kinderen niet trek? Het antwoord bleek ja. Maurice had als verrassing een week Oostenrijk geboekt, voor in de kerstvakantie. Hij, zijn drie kinderen en ik. Kerst doorbrengen met zijn kinderen, ik wil en ik kan het niet. Niet fijn dineren, maar kipnuggets en pizza halen bij het buffet. Ik had er buikpijn van: ben ik echt zo egoïstisch of heb ik recht op dit gevoel? Volgens mijn beste vriendin ben ik niet de enige die er zo over denkt, maar had ze de hoop dat ik een beetje bij zou draaien. Huilend heb ik het de week nadat hij de ‘verrassing’ onthulde uitgemaakt. Maurice gaf toe dat het een soort ultimatum was, al had hij wel gedacht dat ik toch mee zou gaan. ‘En dat je het uiteindelijk echt leuk zou vinden met ons viertjes’, snikte hij. ‘Maar dat was blijkbaar een beetje naïef.’ Ik knikte en zette het ook op een janken. Van verdriet en opluchting. Want hoeveel ik ook van Maurice hou, onze relatie en mijn bonusmoederschap zijn niet meant to be.”

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock