De (kerst)boom(ing) business

Met een miniboompje onder mijn ene arm en twee tassen aan mijn andere liep ik terug van Albert Heijn. Achterlijk veel hondenpoep ontwijkend, maar dat ter zijde (nou ja, wás het maar ter zijde, het fabricaat lag steeds pal in het midden van de stoep, dus we moesten nog hink-stap-springen ook.) Bo en Jippe tilden om beurten, en daarna samen, de derde kleinere tas. Wat ik fijn vond. En schattig.

Terwijl er in andere delen van het land nog volop sneeuw- poppen werden gemaakt, lag er bij ons al niks meer. De sneeuw alweer ruim en breed weg voordat het Kerstmis was.

Foto hiernaast: Bo en Jippe op de heenweg naar AH. Geen sneeuwlaarsjes, maar regenlaarsjes en paraplu's...

Niet dat ik al van plan was geweest een boom te kopen hoor, maar ze stonden er toch. En ze waren in de bonus. En ach, een boom voor 5 zoveel… Dat was geen geld toch? Die nam je gewoon even mee, alsof het een pak melk was. Booming business!

Eigenlijk had ik dit jaar best eens naar een neppert willen gaan kijken (ik zag goedkope, best leuke en niet al te grote in een krantje), maar het was er gewoon nog niet van gekomen. Mijn hoofd staat er ook nog helemaal niet naar. En deze kwam toevallig op mijn pad. Klein maar fijn. Terwijl ik vorig jaar in Scheveningen deze had.

Zaterdag had ik er al iets over op Facebook willen zetten, over al die fanatiekelingen die al foto’s van hun opgetuigde boom hadden gepost. Ik wist niet zo goed wat ik er van vinden moest: ik was verbaasd over hoe snel mensen er altijd mee zijn, verrast over hun gezellige kerststemming, geraakt door hun enthousiasme, maar toch ook lichtelijk geïrriteerd dat iedereen al zo ver was (en ik dus niet.) Natuurlijk lang niet iederéén, maar als je in een paar uur tijd zes bomen hebt langs zien komen, dan is dat best een overkill. Kun je nagaan hoeveel kerstbomenfoto’s nog zullen volgen. Waarschijnlijk ook wel een van mij. En kerstdiners. En mensen met kerstmutsen. En kerstnummers… Nou ja, voorlopig zijn we er nog niet van af. Het zal alleen maar erger worden, met over precies twee weken natuurlijk de piek.

En weet je? De eerste kerstkaart kwam een week geleden al! Ook daar word ik altijd een beetje onrustig van. Want ook al denk ik hoogzomer wel eens: ‘Goh, zou ik niet eens wat kerstkaarten moeten gaan fröbelen met de kinderen zodat we er dit jaar eens op tijd mee zijn’, voor je het weet ben je 4 maanden verder en al weer bijna te laat. En dat knagende gevoel begint al na ontvangst van de eerste kaart. Terwijl je tegenwoordig blij mag zijn als je überhaupt nog gewone kaarten krijgt.

Goed. De boom staat er nu, sinds zondag, maar ik kan het dus nog niet. Er aan beginnen.Eigenlijk is het bij mij net als met een nieuw boek. Ook al ligt het er al, ik kan me er gewoon nog niet op storten als ik het vorige net uit heb. Dan zit ik nog in de wereld van dat andere boek. Overigens heb ik dat al eens eerder geschreven zag ik. In 2009. Santa-sint-switch. Alsof ik het gísteren schreef.

Ik ben heus niet de enige die het zo ervaart. Toch? Er zijn vast wel meer mensen die net als ik niet inééns in de kerstmodus zitten. Mensen die er ook allemaal nog niet zo mee bezig zijn, simpelweg te druk zijn of gewoon komend weekend pas op zoek gaan naar een boom. Die net als ik misschien nog aan het afkicken zijn van Sinterklaas, voordat er weer ruimte is voor de Kerstman. Gewoon langzaamaan inkomen in plaats van gewoon even op het kerstknopje drukken (waar het ook zitten mag) en de kerstbelletjes gaan vrolijk rinkelen.

Ik vind het wel reuze gezellig hoor om langs al die kerstbomenverzamelingen in de stad te fietsen en zelfs de oliebollenkraam maakt me wel vrolijk. (In november at ik al de eerste oliebol met ze. Het waaide nogal, dus we zaten helemaal onder de poedersuiker, maar lekker dat hij was.)

Het is dus niet dat ik er echt helemaal geen zin in heb en zwaar depressief word bij het idee, echt niet, maar het is gewoon een beetje dubbel allemaal. En het voelt een beetje gek, in mijn buik. Het stemt wat weemoedig. Laten we het daar op houden.

Hoe dan ook, de boom staat sinds zondag in huis. Klein en onaangeroerd. Nou ja, alleen even geknuffeld door Bo: ‘Au, dat prikt.’

Trouwens...

Ik stuitte nog op een blogje uit 2006. P en ik waren twee jaar samen. Ik had voor het eerst sinds vroeger een grote boom en was zwanger. En ik sloot af met ‘Het wordt steeds echter.’ Ik doelde op het leven zoals ik dat voor ogen had. Een soort echt grote-mensen-leven. Maar ja, wat is echt? Inmiddels heb ik 2 kinderen en weer een kléin boompje. Maar hij is wel echt. En wij ook. ;-)

© Foto's: Denise Miltenburg