Real life: Voor Agnes is Kerst niet the most wonderful time of the year

Kerstmis is niet voor iedereen de most wonderful time of the year. Grazia’s Agnes Hofman duikt het liefst diep onder de dekens tot het voorbij is. "Sommige jonge meisjes hebben de fantasie van een white picket fence: een roomwit hek om een mooi huis met matching gazon. Ik had als kind de droom van een white Christmas. Later, als ik groot ben, vier ik kerst in mijn eigen huis, met mijn eigen happy family. Want later wordt het wel leuk. Dan is het buiten misschien wel koud, maar binnen warm, gezellig en fijn. Kerst is nu nog steeds kut. Maar misschien wordt het tijd dat ik er anders tegenaan ga kijken..?"

Tranen

"Natuurlijk is het veel te makkelijk om nu naar vroeger te kijken en al mijn kerstherinneringen af te doen als ongezellig. Want met kerstmis zelf ging het meestal wel. Dan kwam de familie rond een uur of drie ’s middags op eerste kerstdag bij ons thuis en propten we onszelf vol met veel en nog meer eten. Wat je echter niet ziet op de foto’s van toen, is dat de spanning tot zo’n zeven minuten voor drie uur in huis om te snijden was. Dat mijn vader knorrig de vloer dweilde, mijn moeder boos naar boven vertrok, mijn broer snel nog wat dozen uit de weg ruimde en ik met tranen in mijn ogen de afwas stond te doen. Net als met Pasen, Pinksteren of een willekeurige verjaardag. Mijn ouders hadden vaak ruzie. Soms begreep ik het (geld, opvoeding, cultuurverschillen – zij is Braziliaans, hij een Hollander), maar vaker nog snapte ik het niet. Vooral niet op kerstdagen. Want, dit zou toch the most wonderful time of the year moeten zijn? Waarom vochten die twee elkaar dan de tent uit? En waarom wist ik als klein meisje al zo goed dat ik mijn tranen met de theedoek weg moest vegen om het bezoek daarna met een stralende lach binnen te laten?"

"Uiteraard maakte mijn moeder altijd een fashionably late entree, iedereen zoenend terwijl ik koffie zette voor onze gasten. Materialistisch gezien was kerstmis altijd top hoor, dat geef ik toe. Mijn broer en ik kregen cd’s, walkmans, of wat de rage van het moment ook maar was. We zagen er altijd fresh uit in onze nieuwe kleren en mijn lakschoenen waren altijd keurig gepoetst. Door mijzelf. Voordat je denkt dat ik een soort inheemse kruising was tussen Assepoester en het meisje met de zwavelstokjes, nee. Echt niet. En het werd heus wel gezellig. Zeker met de All you need is love-kerstspecial op tv. Op een dag zou ik ook zo kerstmis vieren, vol liefde en romantiek. Dus ik ontspande. Tot de voorbereidingen voor oud en nieuw de sfeer in huis weer verpestten."

Perfecte plaatje

"Mijn opvoeding was niet bepaald zachtzinnig, vanaf mijn vijfde kreeg ik regelmatig een klap, al dan niet met een voorwerp dat toevallig voorhanden was. Natuurlijk heb ik er jaren over gedaan om mijn ouders, mijn jeugd en mijn opvoeding te verklaren. Ik heb lang mijn moeder als de boosdoener gezien. Zij die niet kon aarden in Nederland, en zo obsessief bezig was om het goed te doen, dat ze daar eigenlijk gewoon in doorsloeg. Maar het was mijn vader die het wist, én het liet gebeuren. Mijn ouders wilden zo graag het perfecte plaatje, dat de inhoud, kwaliteit en vooral het plezier werden vergeten. Het was ‘kijk ons eens een leuk gezinnetje zijn’. In dat mooie koophuis, twee auto’s voor de deur, een hond, en natuurlijk de jaarlijkse gezinsvakantie. En nu zien we elkaar al jaren niet meer. Want op mijn negentiende raakte ik (onverwacht) zwanger van mijn eerste vriendje. Mijn handen gingen direct naar mijn buik na het doen van die test. Ik stond in mijn slaapkamer en huilde van blijdschap en van schrik. Ik wist direct dat ik mijn baby de beste, fijnste en warmste jeugd wilde geven die maar mogelijk is."

"Wat was ik gelukkig, die eerste kerst in mijn eigen huisje. Met mijn dikke buik waggelde ik rond de kerstboom om hem op te tuigen. Mijn ouders gingen niet zo goed op het nieuws van de zwangerschap en ik had moeten vertrekken. Net voor kerstmis vond ik een bovenwoning boven een bakkerij waar mijn vriend en ik introkken. Het was hemels, niet alleen om iedere dag met de geur van vers brood wakker te worden (ik kwam tijdens mijn zwangerschap 25 kilo aan, don’t judge!), maar ook om volledig de regie te hebben over mijn eigen levensgeluk, voor zover dat kon."

Ugly cry

"Helaas bleek ik een kind van mijn moeder en koos ik een man als mijn vader (dramatisch versus onverschillig), waardoor de relatie geen lang leven beschoren was. Misschien maar beter ook. Ik maakte mijn studie journalistiek af, leerde mezelf beter kennen, schreef een boek, had veel plezier en onbetwist het allerleukste kind ter wereld. Dat heb ik nu nog steeds, hij is zeventien jaar, twee meter lang en lijkt in niks op zijn grootouders, want hij en ik zijn beste maatjes. Praise the lord. Maar helaas: hij is gek op kerstmis. Altijd al geweest. Zeurde mijn zoon in de supermarkt om snoep? Nee. In de speelgoedwinkel om autootjes? Nee. Maar ik kan verdorie niet met hem langs een willekeurige kerstmarkt lopen, of het gezeik om een boom begint weer! ‘Een kleintje dan, mam. Dat is zo gezellig.’ Voor mij het startsein om hem weer haarfijn uit te leggen waaróm ik elk jaar wegzak in een pestbui waar de honden geen brood van lusten. Lees: het liefst in bed ga liggen, diep onder de dekens. Dat ik hoop op afschaffing van deze massale verspilling van energie, voedsel, bomen en cacao. Ja hoor, ik loop leeg, compleet met de ugly cry. Omdat ik als klein meisje al droomde van decemberromantiek. Over die leuke man die de piek op de boom zet. Dat ik het niet kan uitstaan dat alle mensen om me heen zo ontzettend gelukkig zijn met hun gezin. En vooral: dat het overal is! In de bladen, op tv, in de etalages en dat iedereen maar vraagt wat ik ‘gezellig’ ga doen tijdens de feestdagen... Voor mij staan de feestdagen symbool voor het ultieme gezinsgeluk en elk jaar wordt me pijnlijk duidelijk gemaakt dat ik dit niet heb. Verjaardagen vier ik prima zonder ouders. Ik support mijn zoon als een moeder én een vader, tot en met de awkward gesprekken over slaapkamerzaken aan toe. Belangrijke beslissingen durf ik inmiddels alleen te nemen en ik verdien al jaren onze boterham. Mis ik mijn ouders niet? Nee, ik mis mijn ouders niet. Wel het hebben van een vader en een moeder, in wie je vertrouwen kunt hebben. Bij wie je je veilig voelt. Ik ben een onafhankelijke sterke vrouw, die inmiddels drie keer langer alleen leeft dan mét partner. En dat is helemaal prima. Maar twee dagen per jaar, 25 en 26 december, heb ik het even moeilijk. Dan voel ik me eenzaam, alleen en onbegeerd."

Single

"Het was mijn eigen keuze om de relatie met de vader van mijn zoon destijds te verbreken, maar dat ik nu al jaren single door het leven ga, is geen bewuste keuze. Ik vermaak me het hele jaar door met leuke scharrels, die soms heus wel langer blijven plakken. Maar vraag me niet waarom, we redden het nooit tot de feestdagen. Misschien omdat ik mijn laatste vriendje eind september al vroeg wat zijn plannen in december waren..? Tsja, vooruitkijken binnen een prille relatie is misschien niet bevorderlijk voor ’s mans gevoel van vrijheid. En een man die niets liever wil dan een vaste relatie, vind ik juist weer doodeng. Inderdaad, ik vind mezelf ook enorm vermoeiend. Wat dat betreft is het wel lekker, twee dagen in bed liggen met de gordijnen dicht. Totdat mijn zoon dit jaar een mini-interventie hield, in onze woonkamer. En hoopvol opperde: 'Of we gaan gewoon een week op vakantie naar een plek waar ze geen kerst vieren'. Overall deed en doe ik het op de single moeder-chart wel redelijk, maar ik realiseer me dat de kerstmissen van mijn zoon mogelijk nog vervelender zijn geweest dan die van mij vroeger. Want waar mijn ouders nog de schijn ophielden, zat ik elke kerst zonder gene te snikken. En was ik zo met mezelf bezig, dat ik mijn enige familie voor lief nam. Natuurlijk is hij enorm doorgeslagen met het uitzoeken van luxeresorts, maar ik denk dat ik het ons maar moet gunnen. En dat ik samen met hem onze eigen ultieme kerstherinneringen moet maken. Zonder drama’s, kerstbomen en klusjes in en om het huis."

Beeld: iStock, Bron: Grazia