Had ik maar... geen neuscorrectie genomen

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret...

Naam: Jojanneke (33) Relatie: ja Beroep: webdesigner

Onvrede

Ik had het kunnen weten. Dat mijn zelfkritiek niet reëel was. Want mijn onvrede met mijn neus begon pas op het moment dat mijn relatie fout liep. Drie jaar was ik samen geweest met Eline, een beeldschone vrouw, wat jonger dan ik. Ik had me vanaf het begin af aan de mindere gevoeld. Niet in de laatste plaats omdat Eline regelmatig liet doorschemeren dat haar exen grotere schoonheden waren dan ik. ‘Maar jij bent de liefste’, zei ze dan stralend. Een belediging verhuld in een compliment, daar was ze heel goed in.

Te groot

In het laatste jaar kwetste ze me steeds vaker. Onderhuidse, geniepige opmerkingen die botter werden. En ik slikte het, want ik aanbad haar. Dat mijn zelfvertrouwen steeds meer afbrokkelde en er amper nog wat van over was toen zij het uitmaakte, had ik pas veel te laat door. Toen ik weer alleen was, was ik kapot van verdriet. Ik sleepte me naar mijn werk, dat ging nog net, maar als ik vrij was, lag ik in bed te huilen. Ik kon amper eten en viel flink af. Precies op de foute plekken natuurlijk: mijn heupen bleven stevig maar mijn borsten gingen hangen en mijn wangen vielen in.

Steeds vaker stond ik voor de spiegel kritisch naar mezelf te kijken. Geen wonder dat ze me in de steek had gelaten: ik zag er ook niet uit. Die lijnen, die wallen! En dan mijn neus. Die was veel te groot. Een beetje klopte dat wel, vroeger op school was ik er ook weleens mee gepest. De papegaai, noemden ze me. Ik had het me niet aangetrokken en er nooit een issue van gemaakt. Maar nu ik mij erop focuste, werd het al snel een obsessie. Ik vond mijn neus oerlelijk. En scheef bovendien. Met zo’n kop kon ik nooit gelukkig worden. Dus daar moest ik iets aan veranderen.

Hoop

Mijn moeder, mijn zus, vriendinnen, ze zeiden allemaal dat het onzin was. ‘Je zit midden in een rouwproces’, benadrukten ze. ‘Je zoekt afleiding, iets anders om je druk over te maken. Maar echt, je verdriet ligt niet aan je neus! Je moet gewoon over die trut heenkomen.’ Maar Eline, met wie ik nog weleens app’te, was het met me eens. Zij zei dat ik er heel wat beter zou uitzien met een kleinere neus. Dat ze dan wel van me zou houden, zei ze níet, dat liet ze zelfs niet doorschemeren – sterker nog, ze aarzelde niet om uitgebreid uit de doeken te doen hoe gelukkig ze alweer was met haar nieuwe lief – maar bij mij groeide er hoop.

Dat ik me voor haar heb laten opereren, is te veel gezegd. Feit is dat ik er echt van overtuigd was dat er iets compleet mis met mij was. Dat ik met dit gezicht onmogelijk verder kon. Al zei ook de plastisch chirurg ‘dat het enorm meeviel’. Ja ja. Sympathieke vent die wilde dat ik het goed overdacht, maar ik raakte alleen maar vastbeslotener. Wel balen dat het zo’n dure operatie zou worden. Bijna tweeduizend euro, die ik niet had. Sinds Eline weg was, zat ik met hoge lasten en het heeft me een tijd gekost om dat geld bij elkaar te sparen. Ruim een jaar heb ik amper leuke dingen gedaan, weinig uit eten, geen wellness-uitjes of vakanties en goedkoop boodschappen doen.

Obsessie

Was ik maar wakker geworden dat jaar, maar ik had mezelf zo’n obsessie aangepraat dat ik niet meer helder kon denken. Gelukkig kreeg ik veel steun van de mensen om me heen toen ik eindelijk onder het mes ging, al stonden ze er niet achter, ik ben enorm in de watten gelegd. In eerste instantie zag mijn neus er niet uit, hij was verschrikkelijk opgezwollen. Langzaam nam dat af. En ja, hij werd mooier. Mooier dan hij was. Zeker. Maar wat ik hoopte, dat ik me vanaf dat moment ook beter zou voelen, was niet zo. Ik voelde me nog net zo onzeker. Nog net zo onbetekenend. En net zo onaantrekkelijk.

Met hulp van een psycholoog heb ik mezelf geaccepteerd. Ik ben niet perfect, maar perfect genoeg. Over mijn nieuwe neus heb ik geen klachten. Toch had ik het nooit moeten doen. Want hij was ook prima zoals hij eerder was. Dat zie ik nu op foto’s duidelijk. Het was echt flauwekul om die operatie te ondergaan. Eline heb ik nog één keer gezien, bij toeval. Met haar nieuwe liefde. We hebben een tijd staan praten. Mijn nieuwe neus viel haar niet eens op.