Monique van Loon over... Culinair bankhangen

Monique van Loon is culinair schrijven en food-fotograaf. In Grazia vertelt ze over de interessantste gastronomische zaken du moment.

Toen ik als jong meisje in een Brabants dorpje woonde, waren er drie opties als we geen zin hadden om zelf te koken (maar ook niet uit eten wilden): de friettent, de Chinees en de pizzeria. Niet zo spannend dus. De pizza was ook nog eens bijzonder slecht, en na al die tijd komen friet en babi pangang sowieso je neus uit. Als mini-foodie was ik dan ook door het dolle heen toen er in mijn tienerjaren een víerde optie bij kwam: een Vietnamees afhaalrestaurant. Van dezelfde eigenaren als de snackbar, maar so be it. Er was tenminste wat nieuws! De Vietnamese eigenaresse haakte na het millennium zelfs aan bij de startende sushi-trend en begon ook maki’s en nigiri’s te verkopen. Kleine Mo stond uiteraard als eerste in de rij. Helaas smaakte het niet al te best en ik was bang dat ik sushi nooit lekker zou gaan vinden.

Fastforward naar 2009, toen ik met mijn hele hebben en houwen verhuisde naar Amsterdam. Op veel fronten een (positieve) cultuurshock, maar er ging vooral een enorme culinaire wereld voor me open. Natuurlijk ging ik in mijn jeugd ook uit eten, speelde koken een grote rol in ons huis en zeker op vakantie in Frankrijk aten we met ons gezin best bijzondere dingen. Maar zoals er in Amsterdam met eten werd omgegaan, dat was voor mij de hemel op aarde.

Op de eerste avond in mijn nieuwe stulpje, met slechts een matras, een internetverbinding en wat plastic bestek tot mijn beschikking, klapte ik mijn laptop open en besloot ik te checken waar ik wat lekkers voor mezelf kon bestellen. Ding ding ding, jackpot! Maar liefst 200 restaurants konden mij voorzien van een smakelijk maaltje (bijna tien jaar later is deze hoeveelheid natuurlijk verveelvoudigd). De meest exotische gerechten kon ik binnen de kortste keren in mijn huiskamer verwelkomen. Thaise massaman curry? Surinaamse bara? Of gewoon een Mokums broodje bal met mosterd? De keuze was overweldigend.

Uiteindelijk koos ik voor sushi: bij mij om de hoek bleek de beste bezorg-Japanner van de stad zitten. Leuk detail: ik bestel er na al die jaren nog steeds. Omdat het de lekkerste blijft, maar ook omdat ik er steeds nostalgisch door terugdenk aan die allereerste avond, in de weer met eetstokjes op mijn matras: moederziel alleen, maar gelukkiger dan ooit. En ja, deze sushi smaakte wél fantastisch.

Ik weet niet of het komt doordat het aanbod vroeger in Brabant zo schaars was, of dat ik af en toe gewoon een luie culi ben, maar ik ben nog steeds dol op eten laten bezorgen. Sterker nog: ik heb er mijn beroep van gemaakt, want sinds een half jaar is een van mijn klussen het wekelijks schrijven van een thuisbezorgd- restaurantrecensie. Een droomjob natuurlijk, want ik combineer mijn liefde voor eten, schrijven en take-awaybakjes. En dat allemaal gewoon in m’n pyjama.