Trodessa: 'Opeens had ik ongelooflijk veel heimwee naar mijn coma’

Lange tijd dacht Trodessa (44) dat ze geen bijna-dood- ervaring had gehad, maar een comadroom. Tot ze inzag dat ze in de tussenwereld was geweest.

Ziekenhuis

“Enorm angstig werd ik in de zomer van 2018 in een ziekenhuis op Gran Canaria wakker. Ik had geen idee waar ik was, maar voelde me allesbehalve veilig. De beelden die ik me herinnerde van mij naakt op een bed terwijl er allemaal artsen aan mij zaten – vooral aan mijn voeten – maakten me heel bang. Alsof ik had toegekeken en niet had kunnen ingrijpen. Dat ik door een heftige hersenvliesontsteking in totaal tien dagen in coma had gelegen, hoorde ik pas later. Samen met mijn man en onze twee kinderen van toen acht en vijf jaar en andere familieleden was ik op vakantie in Kaapverdië. Daar was ik opeens heel erg ziek geworden, waardoor ik vijf dagen in een kliniek in coma had gelegen. Vervolgens was ik met een ambulancevlucht naar een ziekenhuis op Gran Canaria gebracht waar ik met spoed werd geopereerd. Daarna lag ik nog eens vijf dagen in coma. Omdat mijn kinderen niet bij mij op de IC mochten komen, was mijn man met hen in een hotel. Mijn broers hielden bij mij de wacht. Wat waren ze blij en opgelucht toen ik eindelijk weer bijkwam.”

Comadroom

“Nadat ik de verontrustende beelden met mijn broers had gedeeld, zei één van hen dat ik waarschijnlijk een bijna-doodervaring had gehad. Volgens hem ging het echt heel slecht met me, dus het was opmerkelijk dat ik mezelf met al die artsen om me heen had gezien. Pas later besefte ik dat ik tijdens mijn coma inderdaad naakt in bed had gelegen. Ik had doorligplekken en zo konden de artsen het beter in de gaten houden. Ook hadden ze mij speciale schoenen aangedaan om mijn bloedcirculatie te verbeteren. Mijn broer raadde me aan om contact te zoeken met Pim van Lommel, een bekende cardioloog die veel onderzoek had gedaan naar bijna- doodervaringen. ‘Welnee’, zei ik. ‘Het was gewoon een stomme comadroom, meer niet.’ Dat gevoel, dat ik een comadroom had gehad, bleef ik een lange tijd houden. Totdat ik na een aantal maanden in Nederland ongelooflijk veel heimwee begon te krijgen naar de periode waarin ik in coma had gelegen. En dat was op z’n zachts gezegd echt een mindfuck. Want waarom verlangde ik terug naar mijn coma terwijl dat voor mijn gevoel helemaal niet fijn was geweest?

Ik snapte er niks van en heel toevallig kwam ik een jaar na mijn coma Pim van Lommel tegen. Nadat ik hem huilend mijn verhaal vertelde, zei hij: ‘Maar, jij hebt zeker een bijna-doodervaring gehad. De intense heimweegevoelens die jij omschrijft, zijn zo typerend voor een ‘out of body experience’ en een uitstapje naar ‘de tussenwereld’. Je hebt er alleen geen beelden van, maar je lichaam en ziel hebben dat vredige gevoel dat jij toen ervoer, opgeslagen. Vandaar dat grote gemis.”

Besef

“Voor mij was dit een eyeopener. Ik besefte dat de artsen op Gran Canaria mij alleen maar hadden geholpen. Hierdoor was ik teruggehaald uit mijn ‘echte thuis’ waar ik zoveel rust en een ultiem gevoel van thuiskomen had ervaren. Hoewel de negatieve beelden eerst overheersten, werden die al snel vervangen door mijn sterke heimwee naar de tussenwereld. Vandaar die grote, tegenstrijdige gevoelens. Dankzij mijn bijna-doodervaring realiseerde ik me dat ik dit leven vooral moet gebruiken om mijn dromen waar te maken. Eén daarvan heb ik al gerealiseerd door mijn boek De zin van de dood te schrijven. Hiervoor interviewde ik meerdere mensen die nog maar kort te leven hadden. Daarnaast voelt het als mijn missie om mensen bewust te maken van hun tijd hier op aarde. Voor mijn hersenvliesontsteking had ik op mijn 24e mijn moeder verloren en op mijn 36 een agressieve vorm van borstkanker overleefd. Ik wist dus al dat het leven niet alleen maar mooi was, maar dat écht accepteren kon ik pas na mijn bijna-doodervaring. Dat geeft mij nog steeds heel veel rust.”

Tekst: Renée Brouwer | Beeld: Marieke Tegenbosch, Empire Studios