Door dít stofje kunnen we het niet droog houden bij zielige films

Heb jij moeite om je tranen te bedwingen als je kijkt naar films als Bambi, Forrest Gump en The Notebook? Wij zouden liegen als we zouden zeggen dat wij het wél drooghouden tijdens deze films. Het is dan ook helemaal niet vreemd dat we geëmotioneerd raken door de zielige scènes op het witte doek, maar hoe komt het nou precies?

Oxytocine

De kans is groot dat jij wel eens een flinke ugly cry hebt gedaan tijdens het kijken van een film. En hoewel onze tranen door een overleden, favoriet personage flink kunnen gaan vloeien, komen de waterlanders ook gerust tevoorschijn als er juist een hele mooie gebeurtenis plaatsvindt in de film. Maar hoe kan het nou dat we ons zo geraakt kunnen voelen door iets wat helemaal niet echt is gebeurd?

Paul Zak deed onderzoek naar de reden achter de emoties die we voelen bij het kijken van een film en voerde hiervoor een aantal experimenten uit, zo schrijft hij in Psychology Today. Hij was zich al bewust van het stofje oxytocine, dat ervoor zorgt dat je je zorgen maakt om andere mensen. Oxytocine ontstaat in ons lichaam waneer iemand een connectie met ons probeert te maken - dit hoeft geen bekende te zijn, maar kan ook een vreemde zijn. Als resultaat van de aanwezigheid van deze stof in je lichaam, wordt er empathie bij je opgewekt. En hoe meer empathie je hebt, des te sneller je in huilen uitbarst. Aha!

Experiment

Met deze kennis richtte Paul zijn experiment in en onderzocht hij of dit ook bij films het geval was. Dat deed hij door de mensen die aan zijn onderzoek meededen, naar een film over een kinderziekenhuis te laten kijken. De eerste groep participanten kreeg een deel te zien waarin een vader het met zijn zoon over zijn hersenkanker heeft. De andere groep keek naar een deel waarin vader en zoon een uitstapje maakten naar de dierentuin. Enne, de resultaten liegen er niet om.

Resultaten

De deelnemers die zich in de eerste onderzoeksgroep bevonden, hadden na het zien van het zielige fragment 47 procent meer oxytocine in hun bloed. Dit houdt in dat het stofje dus niet goed weet te onderscheiden of het gaat om een fictief verhaal of om echte mensen. Beide situaties kunnen zorgen voor een toename van oxytocine. Dit zorgt ervoor dat ook ons empathie-niveau stijgt en we dus sneller moeten huilen - zelfs al zijn we ons ervan bewust dat de gebeurtenissen niet echt zijn.

Bron: Marie Claire | Beeld: KUWTK